เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 140

เย่เฉินชะงักนิ่งไป

เขาคิดว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นอาหารที่ธรรมดาเรียบง่าย ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึงว่าฉินหงเยียนจะมาสารภาพรักกับตนเองเอาในเวลานี้ที่นี่

เรื่องที่หญิงสาวชอบเขานั้น เวลาก็ผ่านมาตั้งนาน เขาเองไม่ใช่คนโง่จะไม่รู้ได้อย่างไร！

แต่ความรู้สึกของผู้ใหญ่กับเด็กนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

โดยเฉพาะหลังจากที่ทำงาน และยิ่งเป็นเจ้าคนนายคนด้วยแล้ว

จะให้มาพูดคำว่าฉันชอบคุณ สำหรับผู้หญิงอายุสามสิบปีถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ใครจะรู้ฉินหงเหยียนที่โลดแล่นในวงการธุรกิจมาหลายปี เห็นผู้ชายเป็นแค่ของเล่น ไม่เคยจะมีแฟนสักคน

แต่กลับลดตัวลงมาสารภาพรักกับผู้ชายคนหนึ่งก่อน

เย่เฉินซาบซึ้งใจอย่างมาก แต่ว่าเมื่อเขามองเรือนร่างภายใต้เสื้อยืดของหญิงสาว พลันมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวเขา

“ฉินหงเหยียนจะเหมือนหวังหยวนหยวนที่เดาได้ว่าเรื่องโดนขับออกจากตระกูลเป็นแค่การโกหกหรือเปล่านะ? คุณเลือกรักผมเพราะเงินของตระกูลเย่หรือเปล่า?”

หากเป็นเย่เฉินคนเดิมเมื่อสามปีก่อน ไม่สิ เย่เฉินคนเดิมเมื่อปีก่อนก็ได้

เมื่อเจอผู้หญิงที่ชื่นชมตนเองแบบนี้ หนำซ้ำยังโดดเด่นเก่งกาจ เขาอาจจะไม่พูดพร่ำเพลง พุ่งเข้าไปจูบหล่อนโดยไม่คิดหน้าคิดหลังก็ได้

แต่ว่าตอนนี้เมื่อเจอผู้หญิงแบบหวังเจียเหยามา ทำให้เขาไม่ใสซื่อไร้เดียงสาแบบเดิมอีกต่อไป!

เขารู้สึกว่าผู้หญิงร่วมชาติของตนเองนั้นเห็นแก่เงินเกินไป ไม่ว่าจะเป็นคนที่พิ้นเพบ้านดีหรือไม่ก็ตาม

ผู้หญิงสวยรวย ไม่ขาดแคลนเงินทอง เวลามีแฟนก็ไม่สนใจหรอกว่าอีกฝ่ายจะรวยไหม แต่สุดท้ายถ้าต้องแต่งงานกันขึ้นมาก็ต้องหาคนที่เหมาะสมกันอยู่ดี

ส่วนผู้หญิงที่พื้นเพ้บ้านไม่เท่าไหร่ ต่างก็อยากจะแต่งงานกับผู้ชายรวยๆ เพื่อเปลี่ยนแปลงชะตาของตนเอง

ฉินหงเหยียนอายุเยอะกว่าหวังเจียเหยา แถมทำงานมาก่อนหวังเจียเหยาหลายปี ถ้าจะพูดเรื่องการวางแผนและวิธีการนั้น หล่อนย่อมต้องเหนือกว่าอีกฝ่ายหลายขุม

กระทั่งหวังเจียเหยาที่ได้คำชี้แนะจากคนอย่างซ่งหงเย่ ยังหลอกเขาได้

ถ้าฉินเหยียนเกิดคิดจะหลอกเขาขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าคงไม่ยากเย็นอะไร

เย่เฉินอ่านฉินหงเหยียนไม่ออก!

เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าชอบตนเองจริงๆ หรือว่าแค่เสแสร้งแกล้งทำ

“หงเหยียน…”

เขาเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาว ในตอนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างนั้นเอง

เจิ้งปินก็พุ่งพรวดเข้ามาทันที

“โอ้ยขอโทษด้วยนะๆ ที่ทำให้คุณฉินกับน้องเย่เฉินรอนาน”

ชายหนุ่มตัวอ้วนเดินเข้ามา

เจิ้งปินสูงประมาณ 165 ซม. แต่น้ำหนักนั้นน่าจะทะลุ 90 กก. ไปแล้ว เขาเป็นหัวล้านสวมแว่นตา

เป็นเพื่อนตัวอ้วนและเซ่อซ่าหน่อยๆ แบบที่ทุกคนมักจะมีอยู่รอบตัว

เจิ้งปินถือเหล้าเหมาไถมาด้วย หลังจากทรุดตัวนั่งเห็นบนโต๊ะมีผักอยู่ห้าอย่าง คือ ผักกาด ผักคอส ตั้งโอ๋ ผักกาดก้านขาวและผักชี

เจิ้งปินประหลาดใจน้อยๆ “ทำไมสั่งแต่ผักกันล่ะเนี่ย? สั่งเนื้อสิ! เนื้อวัวเป็นอาหารแนะนำของร้านนี้ พวกเขาเลือกใช้เนื้อของวัวอายุ 3-4 ปีที่มาจากอวิ๋นกุ้ย ขนส่งมาที่โรงเชือดของอวิ๋นโจวโดยรถไฟ หลังจากเชือดแล้วจะถูกส่งมาที่ร้านภายใน 3 ชั่วโมง”

“รายการพวก A Bite Of China [1]และ CHEF NIC [2]ก็มาถ่ายที่นี่กัน”

“วันนี้ผมขอเป็นเจ้ามือเอง พวกคุณอย่าแย่งจ่ายล่ะ เด็กๆ!”

“ผมเปิดดูได้ไหม?”

เหมือนเจิ้งปินจะยังสงสัยคลางแคลงใจในความสามารถเย่เฉิน กลัวว่าของขวัญที่เย่เฉินหามาให้นั้นจะเป็นแค่ของราคาถูก พอถึงนั้นตอนหากซ่งหงเย่เห็นแล้วจะผิดหวัง

“แน่นอนแล้วแต่คุณเลย”

เย่เฉินมอบของชิ้นนี้ให้เขาแล้ว

หลังจากที่เจิ้งปินเปิดดูแล้วก็พินิจมองแก้วค็อกเทลนั้นอย่างละเอียด จากนั้นก็กล่าวอย่างยินดี

“เป็นงานศิลปะจริงๆ ด้วย ระดับความโปร่งใส สัมผัสแบบนี้ จิ๊ๆ ผมพอจะจินตนาการตอนใส่มาร์ตินี่สีฟ้า ภรรยาขอผมจะต้องชอบมากแน่!” เย่เฉินมองท่าทางดีอกดีใจของเจิ้งปิน แล้วย้อนคิดถึงอดีตที่ตอนตนเองให้ของขวัญหวังเจียเหยา ไม่ต่างอะไรกับเขาเลย

“ดูเถ้าแก่เจิ้งรักภรรยาจังนะคะ” ฉินหงเหยียนกล่าว

เจิ้งปินกล่าวว่า “นั่นมันแน่นอน ตอนนี้ผมทำงานหาเงินอย่างบ้าคลั่งก็เพื่อภรรยาของผมซ่งหงเย่ คุณฉินอาจจะยังไม่รู้ แต่น้องเย่เฉินน่าจะเข้าใจผม เพื่อนของหงเย่ก็เป็นคนมีเงินเหมือนกับเพื่อนของหวังเจียเหยา พวกเขามีเงินกันหลายพันล้าน เป็นคนระดับพันล้าน ส่วนผมก็ไม่ได้ทำธุรกิจเก่งกาจอะไร ทำงานหนักมาหลายปีก็มีทรัพย์สินอยู่ไม่กี่ร้อยล้านเท่านั้น ผมต้องพยายามทำงานหาเงินอย่างหนัก ต่อไปจะได้เป็นเหมือนคุณฉิน ภรรยาของผมจะได้พอมีหน้ามีตาในวงเพื่อนบ้าง”

ฉินหงเหยียนหัวเราะเบาๆ ผู้ชายหน้าโง่ทำงาหนักหาเงินอยู่นอกบ้าน ไม่ได้รู้อะไรเลยว่าภรรยาที่บ้านทำอะไรบ้าง

ฉินหงเหยียนถือแก้วไวน์ “เถ้าแก่เจิ้งคะ ฉันขอดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว คุณเป็นผู้ชายที่ดี แต่ว่าถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้สามีทำงานหนักคนเดียว แต่ตัวเองกลับทำตัวเป็นแม่บ้านอยู่ที่บ้าน การงานควรจะเป็นสิ่งที่สามีภรรยาร่วมกันฝ่าฟันไปด้วยกัน”

เย่เฉินถือแก้วเหล้าเอาไว้แล้วเหลือบมองฉินหงเหยียนเล็กน้อย

คำพูดนี้ของฉินหงเหยียนไม่รู้ว่าพูดให้เย่เฉินฟังหรือเปล่า

เจิ้งปินเองก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาเช่นกัน เขากล่าว “ผมไม่ได้หวังให้หงเย่ช่วยผม ธุรกิจนมผงนั้นทำยาก ผมแค่หวังว่าเธอจะมีลูกให้ผมสักคนก็ดีมากแล้ว”

เย่เฉินเห็นเจิ้งปินพูดถึงเรื่องนี้ก็ถอนหายใจ เขาจิบเหล้าเล็กน้อยแล้วถาม “ซ่งหงเย่ไม่ยอมมีลูกให้คุณเหรอ?”

[1] เป็นสารคดีของช่อง CCTV ชื่อไทยที่มีคนเอามาแปลคืออาหารจีนโอชารส

[2] เป็นรายการของเซียะถิงฟง