เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 157

ในประเทศจีนนี้ ถ้าคนสองคนจะแต่งงานกัน หน้าที่ซื้อบ้านจะเป็นของฝ่ายชาย

ส่วนผู้หญิงในประเทศนี้นั้น เงื่อนไขที่เรียกร้องจากคู่ชีวิตจะต้องมีบ้านรวมอยู่ในนั้นเสมอ

ไม่เหมือนหญิงสาวต่างชาติที่จะไม่บังคับให้ฝ่ายชายซื้อบ้านด้วยซ้ำ แล้วไม่ต้องการสินสอดอะไร

ขอแค่ชอบพอกัน พวกหล่อนสามารถเช่าบ้านอยู่กับฝ่ายชายก็ได้

หลักการในการดำรงชีวิตของเย่เฉินค่อนข้างจะเป็นตะวันตก แต่เขาย้ายมาอยู่ที่อวิ๋นโจวสามปี เขาจึงค่อนข้างเข้าใจสถานการณ์ในประเทศนี้เป็นอย่างดี

ตอนนี้ฉินหงเหยียนคือแฟนของเย่เฉิน หากเขาต้องการจะแต่งงาน ตามหลักแล้วเขาควรจะเป็นฝ่ายซื้อบ้าน

แต่ว่าราคาบ้านที่เมืองเทียนไห่นี้แพงเกินไปจริงๆ แพงเป็นลำดับหนึ่งของทั้งประเทศด้วยซ้ำ แค่ห้องเดียวก็ราคาหลายล้านไปจนถึงพันล้านหยวนทีเดียว

ถ้าหากเย่เฉินไม่พึ่งพาเงินที่ได้จากที่บ้านแล้วหาเงินโดยการส่งอาหารเดลิเวอรี่ หาเงินทั้งชีวิตก็ไม่สามารถซื้อบ้านในเทียนไห่ได้

ดังนั้นเย่เฉินจึงเกรงใจไม่อยากจะออกความเห็นอะไรมากมายในเรื่องการซื้อบ้านครั้งนี้ เขากล่าว

“เลือกเอาที่คุณชอบเถอะครับ”

ทั้งสองคนจูงมือกันเดินกลับไปที่รถ ขณะที่เพิ่งจะคาดเข็มขัดฉินหงเหยียนก็ถามว่า

“เอ๊ะ จริงด้วย เมื่อกี้ตอนคุยกับมิสเตอร์ Arnauld ทำไมเขาถึงเรียกแบรนด์กระเป๋า LV ของตัวเองเป็นแอปเปิ้ลด้วยล่ะ? มีเรื่องราวอะไรหรือเปล่า?”

ถึงแม้ว่า Arnauld จะแก่แล้วแต่ก็ไม่มีทางที่จะไม่รู้จักแม้แต่แบรนด์กระเป๋าของตนเอง เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจเรียกแบรนด์กระเป๋าตัวเองว่าแอปเปิ้ล

เย่เฉินสตาร์ทรถแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“อื้ม ตอนผมเป็นเด็ก เขามักจะมาขอยืมเงินคุณปู่ ตอนนั้นเหมือนเขาเพิ่งจะซื้อ LV แล้วเอาเสื้อผ้าชุดหนึ่งของแบรนด์ LV มาให้ผมแล้วบอกว่าเจ้านี่เรียกว่า LV แถมยังให้ผมเอาแต่เรียกชื่อเต็มของแบรนด์ว่าหลุยส์วิตตอง ตอนนั้นผมซนมาก ทุกครั้งที่เขาถามผมเรื่องตราสัญลักษณ์นี่ ผมก็จะเรียกว่าแอปเปิ้ลไม่ยอมเรียก LV”

ฉินหงเหยียนก็หัวเราะออกมาน้อยๆ “คิดไม่ถึงว่าตอนคุณเป็นเด็กจะซนใช้ได้เลยนะ เขาคงจะโกรธคุณมากล่ะสิ?”

“ไม่หรอกครับ” เย่เฉินกล่าวพลางขับรถ “ตอนนั้นบริษัทแอปเปิ้ลยังไม่ดังเลยครับ ปู่ของผมน่ะก็ชื่นชม Jobs มาก มักจะชวนเขามาคุยเล่นที่บ้านบ่อยๆ ทุกครั้งตอนที่เขามาก็มักจะเอาของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาฝากเราสามคนพี่น้องบ่อยๆ ผมชอบเขามากดังนั้นเลยเรียกว่านั่นคือแอปเปิ้ล”

ฉินหงเหยียนอ้าปากค้าง เย่เฉินเคยเจอ Jobs เจ้าของแอปเปิ้ลด้วยเหรอ?

เย่เฉินกล่าวพลางหัวเราะ “ปีที่ IPHONE4 ออกวางขายนั้น Arnauld ลงทุนให้แอปเปิ้ลไปไม่น้อย หลังจากนั้นเขาได้เงินกำไรกลับมามหาศาลเลย เขาโทรหาผมบอกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะตอนผมเป็นเด็กเอาแต่เรียก LV เป็นแอปเปิ้ลส่งผลให้เขาจดจ่ออยู่กับพัฒนาการของแอปเปิ้ล ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ทำกำไรจากแอปเปิ้ลได้มากขนาดนั้น”

“ฮ่าๆ”

ฉินหงเหยียนหัวเราะ คิดไม่ถึงว่าระหว่างเย่เฉินและเจ้าของบริษัทใหญ่ๆ ทั้งสองคนจะมีเรื่องน่าสนุกๆ แบบนี้เกิดขึ้นด้วย!

แล้วในทันใดนั้นเองฉินหงเหยียนก็อารมณ์ดีขึ้นมา แต่ทันทีที่นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เย่เฉินโดนขับออกจากตระกูล หญิงสาวก็พลันเศร้าสร้อย

“ถ้าเย่เฉินไม่โดนขับออกจากตระกูลจะดีแค่ไหนนะ…”

ฉินหงเหยียนย่อมไม่พูดสิ่งที่ตนเองคิดออกมาเพราะกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจเย่เฉิน!

แต่ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน ใครบ้างจะไม่อยากอยู่ในวงสังคมที่แวดล้อมไปด้วยคนใหญ่คนโตอย่างเจ้าของ LV ผู้บริหารแอปเปิ้ล!

ตลอดทั้งบ่ายทั้งสองคนก็เที่ยวตระเวนดูบ้าน พวกเขาดูตามเขตชุมชนต่างๆ ซึ่งล้วนแต่เป็นพื้นที่ของคนในสังคมชั้นสูงในเมืองเทียนไห่ ทุกที่ที่พวกเขาไปดูนั้นราคาประเมินไม่ต่ำกว่าแสนห้าต่อตารางเมตร

แต่เหมือนว่าฉินหงเหยียนจะยังไม่พอใจ

“เย่เฉิน เมื่อก่อนคุณอยู่กับหวังเจียเหยาที่อวิ๋นโจวก็อยู่วิลล่าใช่ไหมคะ พวกเราเลือกวิลล่าแล้วกัน”

พักในวิลล่าก็ถือได้ว่าค่อนข้างสะดวกสบาย ทว่าต้องจ้างคนใช้

“ได้สิ คุณอยากอยู่ที่ไหนก็อยู่ที่นั่นแหละ” เย่เฉินกล่าว

ฉินหงเหยียนใช้มือถือค้นหาเขตวิลล่าในเทียนไห่ มองแค่ครู่เดียวก็ถูกใจชื่อวิลล่าแห่งหนึ่งเข้า