เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 158
สรุปบท ตอนที่ 158 เจอหวังเจียเหยาอีกครั้ง!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
ตอน ตอนที่ 158 เจอหวังเจียเหยาอีกครั้ง! จาก เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 158 เจอหวังเจียเหยาอีกครั้ง! คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ทั้งสองคนพูดไปพลางหัวเราะแล้วเดินออกจากวิลล่าที่เพิ่งซื้อใหม่ ขับรถไปที่บูทีคของ POLTRONA FRAU ของเทียนไห่
POLTRONA FRAU เป็นรอยัลแบรนด์ของอิตาลี เมื่อ 100 ปีก่อนพวกเขาก็ทำเฟอร์นิเจอร์ให้ราชวงศ์ของอิตาลี่
ร้อยปีมานี้สามารถพูดได้ว่าราชวงศ์ทั้งยุโรปใช้เฟอร์นิเจอร์แบรนด์นี้
วิลล่าที่ฉินหงเหยียนซื้อมาใหม่นี้ตกแต่งด้วยสไตล์ยุโรปพอดี
บวกกับที่หญิงสาวเองก็เป็นคนทะเยอทะยาน อยากจะประสบความสำเร็จสักครั้งในเทียนไห่และกลายเป็นราชินีของวงการธุรกิจ แบรนด์นี้เหมาะสมกับหญิงสาวอย่างที่สุดแถมเย่เฉินยังเป็นคนเลือกให้หญิงสาวเองด้วย
เตียงของแบรนด์นี้มีมูลค่าหลายหมื่นไปถึงหลายแสน สัมผัสสบายอย่างยิ่ง
ก่อนจะมาเย่เฉินก็โทรศัพท์มานัดล่วงหน้าเอาไว้แล้ว จึงมีเซลล์ผู้หญิงออกมาต้อนรับด้วยตนเอง
“คุณและคุณนายเย่ คุณลองดูเตียงนี้นะคะ เตียงนี้ออกแบบโดย ROBERTO LAZZERONI โดยใช้หนังแกะคัดพิเศษของ FRAU มาบุเตียงค่ะโดยที่ทางคุณลูกค้าสามารถเลือกสีเองได้ ส่วนบริเวณหัวเตียงสามารถสามารถสั่งทำเล็กใหญ่และเลือกรูปแบบมุมหัวเตียงได้ ตอนนี้กำลังจัดโปรโมชั่นมีมูลค่าเพียง 99999 หยวน”
เย่เฉินปรายตามองเล็กน้อยก็รู้สึกว่าดีไซน์เตียงดีมากทีเดียว
ใช้เงินแสนหยวนเพื่อซื้อเตียงหนึ่งหลัง ถึงแม้ว่าจะฟุ่มเฟือยมากไปเสียหน่อย แต่เงินนี้เป็นเงินของจินฉ่าวจึงไม่ต้องเสียดาย
เย่เฉินทรุดตัวนั่งลงลองสัมผัสดู “สบายมากทีเดียว คุณจะลองเอนตัวดูไหม?”
ฉินหงเหยียนกอดอก ขณะยืนอยู่ข้างเตียงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข “ไม่ต้องหรอกแค่คุณชอบก็พอแล้ว”
ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงอายุ 30 ปีไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงอายุสิบกว่าขวบ
ถ้าหากเป็นเด็กสาวอายุเพียงสิบกว่าขวบจะซื้อเตียงล่ะก็ คาดว่าคงจะกระโดดขึ้นเตียงไปแล้ว แต่คนที่วางมาดเป็นนางพญาอย่างหล่อนก็ไม่ย่อมไม่อยากจะทำเรื่องเหมือนเด็กๆ
ในเมื่อฉินหงเหยียนไม่อยากจะลอง หน้าที่ที่เหมือนจะดูเป็นเด็กๆ ก็ยกให้เย่เฉินเป็นคนจัดการก็แล้วกัน
เย่เฉินนั่งลงบนเตียงแล้วลองทดสอบความนุ่มของฟูก “ฟูกนี่สบายใช้ได้เลย”
ทว่าในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“หน้าไม่อาย! หญิงโฉดชายชั่ว!”
สีหน้าฉินหงเหยียนฉายแววโทสะ เย่เฉินเองก็หันไปมอง
พวกเขาสองคนตกตะลึงไป
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ!
คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินและหวังเจียเหยาจะมาพบกันอีกครั้งในเทียนไห่!
หวังเจียเหยาสวมชุดกระโปรงสีขาว บนตัวกระโปรงปักไข่มุกสีเงินกระจายเต็มกระโปรง ดูเป็นนางฟ้าเหมือนอย่างเคย
กำไลข้อมือ ตุ้มหู ทำให้เจ้าตัวดูเป็นลูกคุณหนูที่บอบบางร่ำรวย
เย่เฉินสังเกตที่นิ้วนางของหวังเจียเหยา หญิงสาวสวมแหวนอยู่และแน่นอนว่าแหวนที่หญิงสาวสวมใส่อยู่นั้น ไม่ใช่แหวนที่เจ้าหล่อนได้มาจากเย่เฉิน
นี่แสดงให้เห็นว่าหวังเจียเหยาตกปากรับคำจะแต่งงานกับหลิ่วอวี่เจ๋อ!
“เธอก็ยังสวยแบบนั้นเหมือนเดิม”
เย่เฉินทอดถอนใจ ส่วนท้องของหญิงสาวยังไม่นูนจนเห็นเด่นชัดนัก ยังเหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไป
ถ้าหากไม่รู้เรื่องที่หวังเจียเหยาเคยทำมาก่อน แค่เจอหน้าครั้งแรกเขาก็น่าจะชอบหญิงสาวกระมัง?
เย่เฉินลุกออกจากเตียงแล้วถาม “คุณมาอยู่ที่เทียนไห่ได้ยังไง?”
เย่เฉินยังคิดว่ากิ่นที่เด็กจะคลอด หวังเจียเหยาจะอยู่ที่อวิ๋นโจวเพื่อเตรียมผดุงครรภ์ อย่างไรเสียมารดาของหญิงสาวก็อยู่ที่นั่นคงจะดูแลหญิงสาวได้ดี
หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็ประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเย่เฉินและฉินหงเหยียนที่นี่
ตอนนี้เขาไม่สามารถมีลูกได้ เย่เฉินเป็นคนน่าสงสัยที่สุด แต่หลิ่วอวี่เจ๋อก็เคยคิดมาก่อน ว่าเรื่องนี้จะใช่ฝีมือของเย่เฉินหรือเปล่า?
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามแผนการของเขาก็จะไม่เปลี่ยนไป
“ฮ่าๆ เย่เฉินคิดไม่ถึงเลยว่าแกจะมากล้าโผล่หัวมาที่นี่”
หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวพลางหัวเราะเหยียดหยาม
“คุณ…”
ฉินหงเหยียนโดนอีกฝ่ายยั่วโมโห ผู้หญิงสารเลวคนนี้ทั้งๆ ที่คนทำผิดก่อนเป็นหล่อนแท้ๆ คนที่ไปมีชู้ก่อนก็คือหล่อน
แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าหล่อนจะด่าว่าเย่เฉินสกปรก แถมยังใส่ร้ายความสัมพันธ์ของเย่เฉินและฉินหงเหยียน!
เย่เฉินกล่าว “ผมกับฉินหงเหยียนไม่มีอะไรกัน พวกเราคบหากันหลังจากที่ผมหย่ากับคุณแล้วต่างหาก! แต่คุณกับหลิ่วอวี่เจ๋อต่างหากที่แอบพบปะกันตอนที่ยังแต่งงานกับผม คนหน้าไม่อายคือพวกคุณต่างหาก!”
หลิ่วอวี่เจ๋อชี้นิ้วใส่เย่เฉิน “แกจะพูดอะไรให้มันระวังปากหน่อย ที่นี่คือเทียนไห่นะ!”
ฉินหงเหยียนกล่าว “เทียนไห่แล้วมันจะทำไม? เทียนไห่ไม่ใช่ที่ที่ตระกูลหลิ่วของพวกคุณจะใช้มือข้างเดียวปิดฟ้าได้เสียหน่อย!”
เซลล์ที่ในตอนยืนตัวแข็งก็รีบร้อนเดินมาไกล่เกลี่ยกับพวกเขาสองคน “คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงคะ พวกคุณอย่าใจร้อนเลยนะคะมีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จาเถอะค่ะ”
ทั้งสี่คนต่างก็เป็นกลุ่มคนที่ถือว่าเป็นชนชั้นสูงในสังคม แต่มาทะเลาะกันในร้านเฟอร์นิเจอร์จะไปต่างอะไรกับเหล่าแม่ค้าในตลาด?
ดังนั้นพวกเขาถึงได้เงียบปากลง
ฉินหงเหยียนกล่าว“พวกเราซื้อเตียงหลังนี้เองค่ะ เดี๋ยวฉันจะจ่ายเงินตอนนี้เลย”
ในเมื่อหวังเจียเหยาไม่อยากได้เตียงหลังนี้ ฉินหงเหยียนก็คิดจะรีบๆ ซื้อให้เสร็จๆ จะได้รีบออกจากร้าน
ไม่อยากจะทะเลาะกับพวกเขาที่นี่
เซลล์กล่าว “ได้ค่ะ คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณอยู่ที่ไหนคะ? พวกเราจะได้ให้คนส่งของไปให้คุณค่ะ”
ฉินหงเหยียนกล่าว“พวกเราอยู่ที่วิลล่าเฝยชุ่ย…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลิ่วอวี่เจ๋อและฉินหงเหยียนที่กำลังจะเดินออกไปก็เดินกลับมา
หลิ่วอวี่เจ๋อถามด้วยใบหน้าตื่นตระหนก “พวกคุณพักอยู่ที่วิลล่าเฝยชุ่ยเหรอ? พวกคุณไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง!”
วิลล่าเฝยชุ่ยเป็นบ้านของหลิ่วอวี่เจ๋อและหวังเจียเหยาเช่นกัน!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)