เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 160

ถึงแม้ว่าซ่งหงเย่จะไม่ได้เอ่ยชื่อแต่ใครก็ฟังออกว่าหญิงสาวกำลังด่าเย่เฉิน

เย่เฉินที่เดิมจะเดินออกจากร้าน ชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อได้เช่นนี้

เขารู้ว่าซ่งหงเย่กำลังหาเรื่องเขา หวังเจียเหยาเพิ่งตั้งท้องได้สองเดือน อย่างน้อยๆ กว่าเด็กจะคลอดก็ปาเข้าไปตั้งปีหน้า

ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องซื้อเตียงเด็กอ่อนในตอนนี้!

แต่หวังเจียเหยากลับไม่คิดแบบนั้น หล่อนกล่าวเสียงเย็น “ฉันไม่หวังอะไรกับผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินหรอก ฮึ หลิ่วอวี่เจ๋อของฉันจะซื้อให้ลูกของเราใช่ไหมคะที่รัก?”

หลิ่วอวี่เจ๋อ “ของมันแน่อยู่แล้ว”

หวังเจียเหยากล่าว “เตียงเด็กอ่อนอยู่ชั้นบนไม่ใช่เหรอคะ? พวกเราไปดูเตียงเด็กอ่อนกันก่อนดีกว่าแล้วค่อยมาดูเตียงเราสองคน”

หลิ่วอวี่เจ๋อพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินไปพูดกับเซลล์ “เธอไม่ต้องตามมาแล้ว”

บทสนทนาของคนพวกนี้มีรายละเอียดลึกๆ มากเกินไป หลิ่วอวี่เจ๋อกลัวว่าเซลล์ที่นี่จะรู้มากไปแล้วจะส่งผลเสียกับเขา

ทั้งสามคนค่อยๆ เดินขึ้นไปด้านบนเพื่อเลือกซื้อเตียงเด็กอ่อนให้ลูกของเย่เฉิน

เย่เฉินยืนที่เดิม ถ้าหากเขาไปตอนนี้แล้วก็จะดูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรเสียเขาต่างหากที่เป็นพ่อของเด็ก เรื่องซื้อเตียงให้ลูกนั้นควรเป็นหน้าที่เขา

ฉินหงเหยียนพอจะเข้าใจอารมณ์ของชายหนุ่มจึงกล่าว “เย่เฉิน คุณขึ้นไปด้านบนเถอะค่ะ เงินที่จะซื้อเตียงเด็กอ่อนฉันออกให้ เดี๋ยวจะโอนให้คุณเลยแสนหยวน”

เย่เฉินกุมมือของหญิงสาวแล้วตอบ “ขอบคุณนะครับหงเหยียน แต่ยังพอมีเงินนิดหน่อย เตียงเด็กอ่อนคงไม่แพงมาก คุณไม่ต้องโอนเงินให้ผมหรอกนะถ้าผมต้องใช้เงินเดี๋ยวผมจะมาหาคุณอีกที”

“อื้ม งั้นฉันรอคุณที่นี่นะคะ”

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้ค่อยๆ เดินขึ้นไปด้านบน

ทั้งสามคนเห็นเย่เฉินเดินขึ้นมาด้านบนก็กวาดตามองเขาโดยไม่ได้นัดหมาย

เย่เฉินเดินไปหาหวังเจียเหยา “คุณเลือกเตียงเด็กอ่อนสิ ผมจ่ายเอง”

หลังจากที่ทั้งสามคนได้ยินเช่นนั้นก็ยังไม่สนใจเย่เฉิน

ซ่งหงเย่เห็นเตียงสีขาวขนาดเล็ก ก็เดินไปดูอย่างอารมณ์ดี “เจียเหยาเธอดูเตียงเด็กอ่อนหลังนี้สิ น่ารักจังเลย เด็กน้อยนอนอยู่ในนี้คงต้องสบายมากแน่”

หวังเจียเหยาเองก็ชอบมากเช่นกัน เตียงเด็กอ่อนเป็นของชิ้นเล็กๆ หญิงสาวจึงชอบทุกหลัง

หวังเจียเหยาลูบท้องแล้วถาม “ลูกจ๋า ลูกชอบไหมจัะ?”

ใครจะรู้ว่าในวินาทีต่อมา หวังเจียเหยาก็อุทานอย่างประหลาดใจ “สวรรค์! ลูกตอบฉันแล้ว! ลูกดิ้นแล้ว!”

“จริงเหรอ? จริงเหรอ? ไหนขอฉันฟังหน่อย”

ซ่งหงเย่รีบร้อนค้อมตัวลงไปแนบหูเข้าที่ท้องเพื่อนสนิท “จริงด้วย! ดิ้นแล้วเหมือนกำลังบอกว่าหนูชอบเลย!”

หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็ตื่นเต้น “ไหนผมขอฟังหน่อย”

เขาแนบหูเข้ากับท้องของหวังเจียเหยาพลางพูด “ลูกจ๋า! เรียกพ่อเร็ว!”

หลังจากเย่เฉินได้ยินเขาก็ไม่พอใจอย่างมาก นั่นมันลูกของฉันนายมีสิทธิ์อะไรให้ลูกของฉันเรียกนายว่าพ่อ!

เย่เฉินก็รู้สึกว่าพวกเขากำลังแสดงละครอยู่ เด็กเพิ่งอายุครรภ์สองเดือน จะดิ้นได้ยังไง!

เย่เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ กล่าวกับพวกเขาสามคน “พวกคุณเลิกแสดงละครได้แล้ว เด็กอายุครรภ์สองเดือนยังดิ้นไม่ได้ อย่างน้อยๆ ต้องสามสี่เดือนนู่น ผมไม่มีใบปริญญา ไม่ได้แปลว่าผมไม่เคยเรียนหนังสือ!”