เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 17

เรือนร่างของหวังหยวนหยวนไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแต่เป็นเพราะอาหารการกิน

ทุกครั้งที่กินข้าวร่วมโต๊ะกับหวังหยวนหยวน เย่เฉินก็พบว่าอีกฝ่ายชอบกินอาหารที่มีคุณค่าทางสารอาหารพวกนี้อย่างเช่นมะละกอเป็นต้น เย่เฉินมองหวังหยวนหยวนที่มีเรือนร่างเกือบจะใกล้คำว่าสมบูรณ์แบบแล้วกล่าวว่า “ไม่น่าจะต้องกินมะละกอแล้วมั้ง?”

หวังหยวนหยวนหัวเสียทันที เจ้าหล่อนผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปตรงหน้าเย่เฉินยืนใกล้จนร่างกายแทบจะแนบชิดกับอีกฝ่าย

เย่เฉินแหงนหน้าขึ้นมองเกิดความรู้สึกราวกำลังจ้องภูเขาอย่างไรอย่างนั้น…

หวังหยวนหยวนกล่าวอย่างหัวเสีย “เย่เฉิน นายหมายความว่าอะไร? ทำไมฉันถึงไม่ต้องกินมะละกอแล้ว?”

เย่เฉินถือเป็นพี่เขยของหวังหยวนหยวน ไหนเลยจะสามารถพูดตรงไปตรงมาได้

เย่เฉินกล่าว “ช่างเถอะ ถือเสียว่าผมไม่เคยพูดแล้วกัน ส่วนน้ำแกงนี่ผมจะยกไปให้ กินคนเดียวเถอะ”

แต่หลังจากที่เย่เฉินส่งน้ำแกงไปให้ หวังหยวนหยวนก็ยังไม่หายโกรธ

เจ้าหล่อนเดินไปที่โต๊ะของคุณนายหวังแล้วโอดครวญ

“คุณย่า ไม่ต้องให้เย่เฉินกินข้าวที่นี่แล้ว เขาไม่เตรียมแม้กระทั่งของขวัญ เขามีสิทธิ์อะไรมากินอาหารในงานวันเกิดคุณย่าล่ะคะ? สามปีมานี้ลุงรองกับป้าสะใภ้รองก็อยากจะจับเย่เฉินหย่ากับลูกสาวพวกเขา ถ้าไม่ได้คุณย่าปกป้องเขา ไหนเลยเขาจะอยู่ที่บ้านเราได้ถึงสามปี? เนรคุณจริงๆ เลย ถึงพวกเราจะทำไม่ดีกับเขา แต่อย่างน้อยก็ให้เขามีบ้านหรูๆ อยู่ มีรถหรูๆ ขับแต่วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณย่า เขากลับไม่เตรียมของขวัญมาด้วยซ้ำ”

คำพูดของหวังหยวนหยวนถึงแม้จะเป็นการเปิดฉากโจมตีเย่เฉินแต่ก็ไม่ไร้เหตุผลไปเสียทั้งหมด

การทดสอบเป็นเขยของเย่เฉินกำหนดระยะเวลาไว้ที่สามปี หากไม่ครบกำหนดเวลาการทดสอบนี้จะถือว่าล้มเหลว แล้วเขาก็จะโดนคุณปู่ลงโทษ

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณนายหวังไม่ยอมให้เกิดการหย่าขึ้น เย่เฉินคงจะล้มเหลวไปนานแล้ว

บวกกับเขาเองก็กินนอนอยู่ที่นั่นถึงสามปี วันนี้จะออกจากตระกูลนี้อย่างเป็นทางการ ซึ่งวันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของคุณนายหวังพอดีก็สมควรจะมีของขวัญให้อีกฝ่ายจริงๆ

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์และโทรหาพ่อบ้านฟางอีกครั้ง

“ฮัลโหล ช่วยเตรียมของขวัญวันเกิดให้ผมหน่อย ส่งมาที่โรงแรมมาริออท”

พอหวังหยวนหยวนได้ยินก็กล่าวด้วยน้ำเสียงดูหมิ่น “ชิ สามัญสำนึกทำงานแล้วเหรอ? แต่คนตระกูลหวังเราคงจะไม่รับขยะพวกนั้นที่นายให้มาหรอกนะ!”

หวังซ่าวเจี๋ยกล่าว “เย่เฉินนายอย่าทำให้ตัวเองต้องขายหน้าสิ อย่าเอาขยะมาที่งานวันเกิดนี้เลย นายดูของขวัญที่ทุกคนส่งมาให้ มีของขวัญชิ้นไหนที่ต่ำกว่าสามแสนที่ไหน?”

หวังเจียเหยาก็ไม่อยากให้เย่เฉินขายหน้า อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังไม่ได้หย่ากันอย่างเป็นทางการ ดังนั้นจะเท่ากับว่าครอบครัวของหล่อนก็เสียหน้าเช่นกัน

หวังเจียเหยากล่าว “โทรศัพท์คืนของขวัญของนายไปเถอะ ถ้าหากว่านายจะรั้นให้ของขวัญคุณย่าให้ได้ล่ะก็ ฉันจะให้คนช่วยเตรียมให้”

เย่เฉินกินข้าวต่อแล้วไม่สนใจทั้งสามคนนั้นอีก

เขาไม่ได้บอกพ่อบ้านฟางว่าจะต้องเตรียมของขวัญที่แพงมาจริงๆ

แต่เขารู้ว่าของขวัญจากคนตระกูลเย่ไม่เคยเป็นสิ่งของราคาถูกมาก่อน!

ผ่านไปเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

จู่ๆ ก็มีคนส่งเดลิเวอรี่มาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าทางเข้าล็อบบี้