เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 18

ในงานมีแค่เย่เฉินที่รู้ว่าคนที่จ้างเด็กส่งของก็คือพ่อบ้านฟาง

สามารถฝากของราคาหนึ่งล้านหยวนให้คนส่งของแบบส่งๆ เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของคนตระกูลเย่

ในงานเลี้ยงแขกทุกคนต่างอยู่ในความตื่นตระหนกเพราะของขวัญชิ้นนี้

“กำไลหยกชิ้นนี้เป็นของขวัญที่แพงที่สุดในวันนี้!”

“คุณนายหวัง คนที่ให้ของขวัญมาเป็นใครกัน? ถึงได้ฟุ่มเฟือยแบบนี้! อีกประเดี๋ยวคุณช่วยแนะนำให้พวกเรารู้จักหน่อย”

บรรดาแขกต่างก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาคุณนายหวัง

อันที่จริงตอนนี้คุณนายหวังเองก็สับสน จะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าคนที่ให้ของขวัญมูลค่าเรือนล้านชิ้นนี้คือใคร

“แปลกจัง คนที่รู้จักกับตระกูลหวังเราก็อยู่ที่นี่กันหมด ทุกคนมากันหมดแล้ว ใครเป็นคนให้กำไลชิ้นนี้กัน?”

คนตระกูลหวังมองกันไปมา

หวังหยวนหยวนมองกำไลมูลค่าเรือนล้านอยู่ครู่หนึ่ง พลันเกิดอยากลองใส่ดูบ้างจึงโพล่งออกมา

“จะใช่คนที่ตามจีบหนูส่งมาหรือเปล่า?”

พอเอ่ยจบก็ทำให้เกิดการคาดเดาไปต่างๆ นานา

หวังหยวนหยวนมีหุ่นที่เซ็กซี่ ไม่ว่าชายคนใดได้เห็นก็ต้องเก็บเอาไปฝันหวาน

เจ้าตัวอายุเพียงแค่ยี่สิบปียังไม่มีแฟนจึงเป็นเป้าหมายที่ลูกเศรษฐีจำนวนมากอยากจะคบหาด้วย

หวังจื้อเฉียงกล่าวพร้อมยิ้ม “เป็นไปได้นะเนี่ย! ลูกสาวของพ่อสวยขนาดนี้ มีแฟนคลับในอินเตอร์เน็ตหลายล้านคน เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นลูกคนรวยสักคนที่ชอบหยวนหยวนส่งมาให้”

ฉินหงเหยียนปรายตามองหวังหยวนหยวน ในฐานะที่ถือได้ว่าเป็นคนที่มีรูปร่างที่ดีเหมือนกัน หล่อนจำต้องยอมรับเสน่ห์ในเรือนร่างของอีกฝ่าย

ฉินหงเหยียนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นต้องขอแสดงความยินดีกับคุณหวังล่วงหน้าเลยนะคะ ว่าที่ลูกเขยของคุณอาจจะเป็นมหาเศรษฐี ของขวัญที่มอบให้นั้นราคาหลักล้านเลยทีเดียว”

หวังจื้อเฉียงรีบกล่าว “ไม่เลยๆ คุณฉินชมเกินไปแล้ว”

หวังหยวนหยวนลิงโลดอย่างมากแต่หวังเจียเหยาที่เห็นหวังหยวนหยวนจะมีสามีเป็นเศรษฐี ในใจก็ยิ่งริษยาทำให้แววตาที่มองเย่เฉินก็คาดโทษมากขึ้นตามไปด้วย

เย่เฉินไม่รู้จะพูดอะไรกับคนตระกูลหวัง ทั้งๆ ที่ตนเองเป็นคนโทรศัพท์ต่อหน้าทุกคนบอกว่าให้คนส่งของขวัญมา

แต่ถึงเวลาตอนของขวัญมาถึงแต่กลับไม่มีใครรู้สึกว่าเย่เฉินเป็นคนส่งมา

แต่พวกเขากลับยอมจะคิดว่านี่เป็นของใครสักคน อย่างเช่นคนที่ตามจีบหวังหยวนหยวน!

เย่เฉินวางถ้วยและตะเกียบถามหวังเจียเหยา “เจียเหยากินอิ่มแล้วหรือยัง?”

หวังเจียเหยาถลึงตามองเย่เฉินอย่างรังเกียจ “กินเสร็จแล้วทำไมล่ะ?”

เย่เฉิลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารกล่าว “ในเมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ของขวัญผมก็ให้แล้ว ตอนนี้พวกเราไปทำเรื่องหย่าที่สำนักกิจการพลเรือนกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน นายพูดว่าอะไร? นายเอาของขวัญมาให้เมื่อไหร่?”