เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 177

เหอเหวินเจี้ยนมีอายุ 40 กว่าปีแต่ก็ไม่ได้หัวล้านหรือลงพุง เขาสวมแว่นตา ท่าทางสุภาพเรียบร้อย

ฉินหงเหยียนเดินเข้าไปในห้องทำงาน ระบายยิ้มแล้วเป็นฝ่ายยื่นมือหาอีกฝ่าย “คุณเหอไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

“ไม่ได้เจอกันนานเลย”

เหอเหวินเจี้ยนรีบร้อนยื่นมือไปกุมมืออีกฝ่าย

เมื่อสัมผัสได้ถึงมือขวาที่นุ่มเนียนน่าสัมผัสของหญิงสาว เหอหวินเจี้ยนก็จับมืออีกฝ่ายอยู่นานไม่ยอมปล่อย ขณะที่ดวงตาก็จ้องฉินหงเหยียนเขม็ง

“หงเหยียนคุณสวยขึ้นกว่าเดิมอีกนะครับเนี่ย”

ก่อนนี้ทั้งสองคนเคยเจอหน้ากันที่ประชุมในโตรอนโต้ ตอนนั้นอาการโรคปอดของเหอเหวินเจี้ยนกำเริบพอดี แล้วตัวเขาก็ไม่ได้มียา

ฉินหงเหยียนที่เป็นคนแปลกหน้าเห็นเขาก็รีบชงกาแฟร้อนๆ ให้เขา ช่วยชีวิตเขาเอาไว้

ตั้งแต่ตอนนั้นเหอเหวินเจี้ยนก็แอบชอบฉินหงเหยียน

สำหรับฉินหงเหยียนนั้นนี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้น อีกทั้งหล่อนก็ดีกับผู้ชายเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะเหล่าผู้บริหารทั้งหลาย

ส่วนที่หญิงสาวมาที่เทียนไห่แล้วมาหาเขาเป็นคนสุดท้ายนั้น เพราะหล่อนรู้ว่า ชายตรงหน้าปรารถนาในตัวตนเองตนเอง อีกทั้งยังรุนแรงเสียด้วย

ถ้าหากไม่ถูกหลิ่วอวี่เจ๋อบีบบังคับจนสิ้นหนทาง หญิงสาวก็ไม่อยากจะเจอคนผู้นี้เท่าไหร่นัก อย่างไรเสียตอนนี้ตนเองก็มีแฟนแล้ว

“ขอบคุณนะคะที่ชม ดูแล้วคุณเหอสุขภาพแข็งแรงขึ้นมากเลยนะคะ”

ฉินหงเหยียนสางผม

เหอเหวินเจี้ยนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือฉินหงเหยียนจนตอนนี้ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังใช้มืออีกข้างกุมมือทั้งสองข้างของฉินหงเหยียนแล้วกล่าว

“คิดถึงเมื่อสามปีก่อนที่พวกเราไปเล่นสกีที่แคนดาด้วยกัน คุณจำได้ไหมครับ? ตอนนั้นคุณยังเล่นสกีไม่เป็น เป็นผมนี่แหละที่ประคองคุณจากด้านหลัง สอนคุณเหมือนสอนเด็กหัดเดินทีละก้าวๆ เลย”

สีหน้าฉินหงเหยียนเก้อเขิน ภาพงดงามตอนไปเล่นสีที่ Lake Louise Ski Resort ก็ปรากฏวาบขึ้นมาในหัว

หิมะที่ขาวโพลนปกคลุมทะเลสาบ ป่าไม้ต่างๆ

ตั้งแต่คราวนั้นที่เหอเหวินเจี้นสอนตนเองจนเล่นสกีเป็นแล้วนั้น ฉินหงเหยียนก็ชอบกีฬาประเภทนี้อย่างมาก ในหน้าหนาวของทุกปีเจ้าหล่อนต้องไปเล่นสกีเสมอ

คราวนี้ที่ฉินหงเหยียนมาอ้อนวอนเขาจึงไม่กล้าจะชักมือกลับ จึงงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ทักษะในการเล่นสกีของคุณเหอเป็นถึงระดับของนักกีฬาอาชีพ ฉันจะลืมได้ยังไงคะ?” ตอนนี้ฉันมาที่เทียนไห่ หน้าหนาวพวกเราสามารถไปเล่นสกีกันที่เป๋ยไห่ได้นะคะ”

เหอเหวินเจี้ยนกล่าวอย่างดีอกดีใจ “ดี! ไว้พวกเราไปเล่นสกีด้วยกันที่เป๋ยไห่นะ”

“อื้ม…เอ่อ คุณไม่คิดจะเชิญให้ฉันนั่งเหรอคะ?” ฉินหงเหยียนกล่าวอย่างเก้อเขิน

“อ้อ ผมผิดเอง รีบนั่งลงเร็ว” เหอเหวินเจี้ยนกล่าว

พอรู้ว่าฉินหงเหยียนจะมา เหอเหวินเจี้ยนรีบชงชาเอาไว้นานแล้ว แถมยังสั่งให้ลูกน้องซื้อโซฟาสีแดงให้ฉินหงเหยียนโดยเฉพาะ

อีกทั้งยังมีเบาะพิงหลังที่สบายอย่างยิ่ง รวมไปถึงดอกไม้สดที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักอีกด้วย

เมื่อหญิงสาวทรุดตัวนั่งลงแล้ว เหอเหวินเจี้ยนก็เอ่ยปากถาม“ คุณมาที่เทียนไห่ได้กี่วันแล้ว?”

ฉินหงเหียนกล่าวตอบ “เพิ่งถึงได้ไม่กี่วัน”

“ได้ยินมาว่าคุณไปสมัครงานมาหลายบริษัทแล้ว ทำไมไม่มาสมัครกับผมก่อนล่ะ?” เหอเหวินเจี้ยนกล่าวถาม