เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 221

เหอเหวินเจี้ยนเป็นรองประธานบริษัทไป๋ลี่แต่เย่เฉินเป็นเพียงแค่หัวหน้าแผนกอบรมบุคลากรที่เพิ่งจัดตั้งใหม่ของบริษัทเท่านั้น เป็นแค่พนักงานในระดับผู้จัดการเท่านั้น

ในด้านการทำงานนั้น เขาไม่อาจเปรียบเทียบกับเหอเหวินเจี้ยได้เลย เขาถือเป็นลูกน้องของเหอเหวินเจี้ยน

ดังนั้นเหอเหวินเจี้ยนถึงได้อาศัยว่าตนเองเป็นเจ้านายอีกฝ่ายวางท่าต่างๆ นานา

ถ้าไม่ใช่เพราะฉินหงเหยียนอยู่ด้วย เขาคงจะใช้เย่เฉินช่วยแบกกระเป๋าไปแล้ว!

เย่เฉินรับกระเป๋าเดินทางจากฉินหงเหยียนมา แล้วจุมพิตหญิงสาว จากนั้นถึงได้หันไปตอบเหอเหวินเจี้ยน

“การอบรมเป็นไปได้ดีมาก พวกสาวๆ ก็ตั้งใจเรียนภาษาจีนมากๆ เรียนกันได้เร็วดี ถ้าหากว่าคุณเหอไม่เชื่อ ก็สามารถตรวจสอบผลงานได้ทุกเมื่อเลยครับ”

เหอเหวินเจี้ยนกล่าว “ฉันต้องไปตรวจสอบแน่ๆ ทว่าตอนนี้ฉันจะไปสนามกอล์ฟ พรุ่งนี้ตอนนี้นายรอฉันที่ฝ่ายอบรมบุคลากรแล้วกัน ฉันจะไปเช็คด้วยตัวเอง”

ถึงเย่เฉินจะไม่ค่อยพอใจมากนัก แต่ก็ยังพูดอยู่ “ครับ คุณเหอ”

ฉินหงเหยียนถามอย่างประหลาดใจ “คุณตีกอล์ฟตั้งแต่เมื่อไหร่? ตีกอล์ฟกับใคร?”

ทั้งสองคนรู้จักกันมานาน ฉินหงเหยียนรู้ว่าเหอเหวินเจี้ยนไม่ตีกอล์ฟ

เหอเหวินเจี้ยนหัวเราะร่วน “ไม่ได้ไปกับใครหรอก ไปคนเดียวนี่ล่ะครับ ฮ่าๆ”

เขาจะให้ฉินหงเหยียนล่วงรู้ความลับในสนามกอล์ฟของหลิวอวี่เจ๋อไม่ได้ มิเช่นนั้นแล้วฉินหงเหยียนอาจจะแย่งความดีความชอบของเขาไปก็ได้

ฉินหงเหยียนในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นประธานบริษัท แต่ว่าหุ้นที่ถืออยู่นั้นก็ยังน้อยกว่าเหอเหวินเจี้ยน หล่อนเป็นแค่ตัวแทนท่านประธานเท่านั้น

ส่วนคนที่มีสิทธิ์ขาดจริงๆ ก็ยังเป็นคุณอัย เหอเหวินเจี้ยนเชื่อว่าขอแค่เขาทำงานได้ดี ก็จะสามารถทำให้ไปขอร้องกับคุณอัยและเหล่าคณะกรรมการเพื่อรับตำแหน่งประธานบริษัทไป๋ลี่!

พอถึงตอนนั้้นก็ค่อยข่มฉินหงเหยียนที่ตำแหน่งต่ำกว่า ถึงจะเป็นไปได้ที่จะเอาชนะผู้หญิงคนนี้ !

เพราะว่าผู้หญิงมักจะนับถือหัวหน้าของตนเอง!

เดินออกจากสนามบินแล้ว คนขับรถรับเหอเหวินเจี้ยนแล้ว เย่เฉินขับรถไปถามฉินหงเหยียน “กลับบริษัทแล้วเหรอ?”

ฉินหงเหยียนมองมือเย่เฉินแล้วพูดต่อ “ไม่เจอกันมาหนึ่งสัปดาห์ ไม่กลับบริษัทแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

เย่เฉินถอนหายใจแล้วแสร้งส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “เฮ้อ เป็นลูกน้องก็ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร เจ้านายบอกให้ไปไหนก็คงต้องทำตาม”

ฉินหงเหยียนตีเขาเบาๆ “บอกให้กลับบ้านไม่พอใจใช่ไหม? งั้นไปบริษัทก็ได้”

เย่เฉินรีบร้อนกล่าว “อย่าเลยครับ ผมดีใจมากเลย! ฮ่าๆ”

……

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ณ สนามกอล์ฟอวี๋ซาน

“อ้อ คุณเหอเจอกันอีกแล้วนะครับ ช่วงนี้คุณหลงรักกีฬากอล์ฟแล้วล่ะสิ สัปดาห์นี้น่าจะเจอคุณมาสามรอบได้แล้วล่ะมั้ง?”

หลิ่วอวี่เจ๋อสวมชุดลำลอง สวมหมวกกันแดดและแว่นตากันแดด มือถือไม้กอล์ฟเอาไว้แล้วเดินมาหาเหอเหวินเจี้ยน

เหอเหวินเจี้ยนเห็นหลิ่วอวี่เจ๋อแล้วก็ทักทายพลางระบายยิ้มน้อยๆ “คุณหลิ่ว ฮ่าๆ รู้ว่าคุณมาบ่อยๆ ดังนั้นผมก็เลยอยากทำความรู้จักกับคุณหน่อย ผมเองเป็นมือใหม่ต้องเรียนรู้จากคนเก่งๆ อย่างคุณ”

หลิ่วอวี่เจ๋อรู้สึกแปลกใจในทันที ทั้งสองคนก่อนหน้านี้ไม่ค่อยถูกกัน น่าจะถือได้ว่าเป็นศัตรูกันเลยด้วยซ้ำไป แต่น้ำเสียงในตอนนี้ของเหอเหวินเจี้ยนเหมือนว่ากำลังอยากจะสนิทสนมกับเขา

หลิ่วอวี่เจ๋อกับเหอเหวินเจี้ยนเดินไปยังสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนแล้วถาม “คุณเหอช่วงนี้อยู่ที่ไป๋ลี่เป็นยังไงบ้างครับ?”

เหอเวินเจี้ยนถอนหายใจ “อย่าพูดเลยครับ คุณอัยจู่ๆ ก็ซื้อบริษัทแล้วดำรงตำแหน่งเป็นประธานบริษัท อยู่ที่บริษัทแค่สองเดือนแล้วก็หายไปเลย แต่กลับปล่อยให้ฉินหงเหยียนที่เพิ่งจะเข้ามาทำงานที่บริษัทได้แค่สองเดือนรับตำแหน่งประธานบริษัท ส่วนผมที่ตั้งใจทำงานมาเป็นระยะเวลาหลายปี หุ้นก็มีมากกว่าหล่อน แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่คุณอัยจะไม่เลือกผมเป็นประธานบริษัท”