เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 264

“ที่รักคุณดูสิ คุณใจดีขนาดนี้ ไม่เคยทำเรื่องชั่วร้ายตลอดชีวิตของคุณ ทำไมฟ้าถึงได้ไม่ยุติธรรมแบบนี้ทำไมต้องรังแกคุณขนาดนี้กันนะ?”

ฉินหงเหยียนสงสารแฟนหนุ่มอย่างมาก ในอดีตที่ผ่านมาเย่เฉินรักหวังเจียเหยาอย่างโง่งมแต่กลับโดนทำร้ายอย่างเลือดเย็น!

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ได้โทษดินฟ้า เขาเพียงถอนหายใจเท่านั้น “บางทีนี่คงเป็นผลกรรมล่ะมั้ง”

“ผลกรรมเหรอ?” ฉินหงเหยียนคลายมือที่กอดเขาแล้วจ้องเขาด้วยสายตาสงสัย

เย่เฉินกล่าว “หงเหยียนที่จริงผมไม่ได้เป็นคนดีแบบที่คุณคิด ผมก็เคยทำเรื่องไม่ดี ผมเองก็เคยทำเรื่องชั่วๆ มาเหมือนกัน”

ฉินหงเหยียนแปลกใจ “คุณ…เคยทำเรื่องไม่ดีมาเหรอ?”

“ผมเคยทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง” เหมือนเย่เฉินไม่อยากจะพูดถึงเรื่องในอดีต

ฉินหงเหยียนถามต่อ “คุณไปทำร้ายหล่อนได้ยังไง? หล่อนเป็นใคร?”

เย่เฉินกลับส่ายหน้า “ขอโทษด้วยนะหงเหยียน ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ นั่นเป็นเรื่องด่างพร้อยในชีวิตของผม ผมจะไปแล้ว คุณอยู่บ้านก็ระวังตัวหน่อยนะ”

ตอนนี้เย่เฉินแค่อยากจะรู้ว่าบิดาของเจียอินคือใครกันแน่ให้เร็วที่สุด จะได้รู้ว่าหวังเจียเหยาโกหกหรือเปล่า

เขา ซ่งหงเย่และหลิวเจิ้งคุนนั่งอยู่บนรถด้วยกันตรงดิ่งไปที่อวิ๋นโจวอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า ก็มาถึงที่เขตลวี่หยวนในอวิ๋นโจว

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูบ้านในเขตนั้นดังขึ้นไม่หยุด

“ใคร?”

เจ้าของห้องเหมือนว่าระมัดระวังตัวอย่างมาก ไม่ยอมเปิดประตูโดยง่าย

แล้วก็พบว่าคนที่เคาะประตูเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยอย่างมาก

“อันยองฮาเซโย! ดิฉันเป็นพนักงานขนส่งของไป๋ลี่!”

ทันทีที่ได้ยินสำเนียงเกาหลีที่ถูกต้องตรงเป๊ะ เจ้าของห้องก็รีบเปิดประตูมองหญิงสาวหน้าสะสวยคนนั้นทันที “ที่แท้ในอวิ๋นโจวเรามีพนักงานส่งของเป็นคนเกาหลีเหรอเนี่ย”

เพราะแผนของเย่เฉิน ตอนนี้ในเมืองใหญ่ๆ แต่ละแห่งล้วนแต่จะมีหญิงสาวชาวต่างชาติที่หน้าตาสะสวยมาเป็นพนักงานส่งของ ดังนั้นทุกคนจึงเคยชินไปกันหมดแล้ว

ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นเองหลิวเจิ้งคุนก็เตะประตูเข้าไปจากที่มุมอับ แล้วเตะชายหนุ่มกระเด็นเข้าไปในห้องแล้วก็บุกเข้าไป!

“พวกนายเป็นใคร!”

ผู้ชายคนนั้นลนลานอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเหตุการณ์อย่างพนักงานส่งของบุกเข้าห้องจะเกิดกับตัวเอง

หลิวเจิ้งคุนคว้าชายหนุ่มคนนั้นแล้วกล่าว “ไอ้คนบ้า แกนี่มันใจกล้าดีนี่ กล้าแตะต้องผู้หญิงของคุณชายเย่”

ชายคนนั้นงุนงง “คุณชายเย่เหรอ?”

ในตอนนี้เองเย่เฉินก็เดินเข้ามาแล้วปิดประตู

ชายหนุ่มจได้ในทันทีที่เห็นเขา “เย่เฉินเหรอ?”

หลิวเจิ้งคุนตบหน้าอีกฝ่าย “นายรู้จักคุณชายเย่ของเราจริงๆ ด้วย”

ชายหนุ่มกลับมองเย่เฉินด้วยใบหน้าใสซื่อ “เย่เฉิน ผมกับคุณไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมคุณต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย?”

เย่เฉินปรายตามองชายชื่อหงหมิงเจ๋อคนนี้ ต้องยอมรับว่าเขาหน้าตาพอใช้ได้ ดีไซน์บ้านตกแต่งไม่เลว บ้านคงจะพอมีฐานะอยู่บ้าง

มิน่าถึงได้เป็นรักครั้งแรกในช่วงมัธยมปลายของหวังเจียเหยา

เย่เฉินเห็นชายคนนี้ ริ้วความหึงหวงและริษยาพลันแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ แต่ว่าเย่เฉินไม่อยากจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์

เย่เฉินจึงกล่าว “นายคือหวงหมิงเจ๋อล่ะสิ?​ ทำไมฉันต้องทำร้ายนาย นายไม่รู้ตัวหรือไง?”

เย่เฉินไม่อยากจะพูดออกมาตรงๆ เขาอยากให้อีกฝ่ายยอมรับเอง

หวงหมิงเจ๋อโดนหลิวเจิ้งคุนกดลงบนพื้นทำให้กระดิกตัวไม่ได้ “เป็นเพราะผมเคยชอบหวังเจียเหยาเหรอ?​ ชอบคนๆ หนึ่งมันผิดหรือไง? ผู้ชายในโรงเรียนเราทุกคนต่างก็เคยชอบหล่อนทั้งนั้น!”

หลิวเจิ้งคุนกดเขาลงบนพื้นแล้วกล่าว “ไม่ได้ถามเรื่องอดีต แต่ถามเรื่องในตอนนี้ นายได้ติดต่อกับหวังเจียเหยาหรือเปล่า? เมื่อเดือนเมษายนปีก่อนนายได้ไปวิลล่าของคุณชายเย่กับหวังเจียเหยาในเขตเหมยกุยหยวนหรือเปล่า?”

หวงหมิงเจ๋อรีบร้อนกล่าว “วิลล่าที่เขตเหมยกุยหยวนเหรอ?​ ฉันไม่เคยไปที่นั่นเลย! เมื่อเมษายนปีที่แล้วฉันกับภรรยาที่ตอนนั้นยังเป็นแค่แฟนกันไปเที่ยวยุโรปเดือนหนึ่ง ไม่ได้อยู่ในประเทศด้วยซ้ำ!”