เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 265

แต่ตอนนี้หล่อนกลับวิ่งสับเหมือนนักกีฬาวิ่งสี่คูณร้อย ราวเสียสติ พุ่งถลามายังสถานที่ก่อสร้างทันที

“อย่ารื้อป้ายบนประตูของฉัน!”

สถานที่อย่างอีผิ่นเจียเหยาเคยเป็นเหมือนทุกอย่างสำหรับหล่อน!

ที่นี่เป็นพระราชวังของราชินีอย่างหล่อน เป็นเหมือนพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เติมเต็มความทะเยอทะเยานของหล่อน!

หล่อนไม่มีทางอนุญาตให้คนอื่นทำลายสถานที่แห่งนี้!

คนบนรถเครนได้ยินเสียงหญิงสาวก็ชะงักไปแล้วหันมองเย่เฉิน

ทว่าเย่เฉินกลับสั่งอย่างไร้เยื่อใย “ห้ามหยุด! ฉันสั่งให้รื้อ!”

เมื่อเขาได้ยินคำสั่งของเย่เฉินก็ไม่ใยดีเสียงตะโกนของหวังเจียเหยา ตัดารควบคุมรถเครนทันที แล้วรื้อตัวอักษร ‘เหยา’ อันเป็นอักษรตัวสุดท้ายในป้ายออก

โครม!

แล้วตัว ‘เหยา’ ที่ลอยอยู่กลางอากาศก็หักเป็นสองท่อน

เมื่อเห็นสถานที่ซึ่งตั้งตามชื่อตนเองโดนรื้อทิ้ง หวังเจียเหยาก็สติแตก ทรุดลงไปกรีดร้องบนพื้น!

“ไม่นะ! อีผิ่นเจียเหยาของฉัน พระราชวังของฉัน! ไม่!”

น้ำตาหวังเจียเหยาไหลราวสายน้ำ หวังเจียเหยาตลอดสามปีที่เขารู้จักหญิงสาวมา ไม่เคยเห็นหล่อนร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อน!

ต่อให้ก่อนหน้านี้หวังเจียเหยาเคยคุกเข่าอ้อนวอนเขา แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างเศร้าโศกขนาดนี้

เป็นไปตามที่คิดผู้หญิงคนนี้รักอีผิ่นเจียเหยาของตนเองมากกว่ารักเขา!

เย่เฉินยืนมองหวังเจียเหยาที่ร้องไห้แต่ไม่รู้สึกสงสารแต่อย่างใด!

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ หวังเจียเหยาเป็นคนรนหาที่เอง!

เย่เฉินไม่สงสารหล่อนแม้แต่น้อย หลังจากรื้อตัวอักษร ‘อีผิ่นเจียเหยา’ แล้วก็กำชับกับคนงาน “เริ่มสร้างเป็นสุสานได้เลย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หวังเจียเหยาก็หันมองเย่เฉินอย่างตื่นตระหนก รีบร้อนวิ่งมาหาเขาทันที

“เย่เฉิน นายพูดว่าอะไรนะ? นายจะทำที่นี่เป็นสุสานเหรอ?”

เย่เฉินตอบ “ถูกต้อง ผมซื้อที่นี่แล้ว ที่นี่จะไม่มีบ้านหรูแบบโปรเจ็กต์อีผิ่นเจียเหยาแล้วแต่จะกลายเป็นสุสานแทน!”

“ไม่นะ! ไม่! ไม่!” หวังเจียเหยาโอดครวญ เหมือนเสียสติ “เย่เฉิน นายจะทำแบบนี้ไม่ได้! นายลืมไปแล้วเหรอ? ที่นี่เป็นอนุสรณ์สถานแห่งความรักของพวกเรานะ! ชื่ออีผิ่นเจียเหยานายก็เป็นคนตั้งชื่อนะ! ที่ตั้งนายก็เป็นคนเลือก! ทำไมนายถึงเปลี่ยนสถานที่แห่งความรักของเราสองคนเป็นสุสานได้ล่ะ?”

เย่เฉินได้ยินคำพูดพวกนี้ของหวังเจียเหยา ก็อดรู้สึกยอกแสลงในใจไม่ได้

ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงคลิปวีดีโอในงานแต่งงานของหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อที่หวังซ่าวเจี๋ยส่งมาให้เขา

ในคลิปวีดีโอนั้นหวังเจียเหยาพูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่า อีผิ่นเจียเหยาเป็นรังรักของหล่อนกับหลิ่วอวี่เจ๋อ!

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “ที่นี่เป็นรังรักของคุณกับหลิ่วอวี่เจ๋อไม่ใช่หรอ? พวกคุณคนหนึ่งคืออีผิ่น ส่วนอีกคนคือเจียเหยาไม่ใช่เหรอ?”

หวังเจียเหยาตะลึงไปในทันที!

อีผิ่นคือหลิ่วอวี่เจ๋อ เจียเหยาก็คือหล่อนเอง ประโยคนี้หล่อนเป็นคนพูดเองในงานแต่งงานของหล่อนกับหลิ่วอวี่เจ๋อ!

คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน!

หวังเจียเหยารีบคุกเข่าลงขอโทษเขา “เย่เฉินฉันผิดไปแล้ว อีผิ่นคือนายไม่ใช่หลิ่วอวี่เจ๋อ ที่นี่คือรังรักของพวกเรา เป็นสถานที่ของพวกเรา ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย”

เย่เฉินแค่นเสียงหวังเจียเหยานี่กลับคำเก่งจริงๆ

เย่เฉินกล่าว “หวังเจียเหยาเป็นเพราะที่นี่คือรังรักของพวกเรา เป็นหลักฐานที่ว่าผมเคยรักคุณ ดังนั้นวันนี้ผมถึงอยากจะทำลายมันแล้วเปลี่ยนมันให้เป็นสุสาน เพราะความรักที่ผมมีให้คุณมันถูกฝังไปหมดแล้ว มันตายไปหมดแล้ว”

“ครับคุณชาย!”

เมื่อได้รับอนุญาตจากเย่เฉิน หลิวเจิ้งคุนเองก็ไม่พูดจาเหลวไหลอีก แล้วลากหวังเจียเหยาเข้าใส่รถ Audi

“รีบเปิดประตูรถไม่อย่างนั้นเดี๋ยวพ่อจับโยนขึ้นหลังคารถเลย!”

หลิวเจิ้งคุนตะโกน

หวังเจียเหยาโดนหลิวเจิ้งคุนแบกแต่หล่อนทุบหลังของหลิวเจิ้งคุนไม่หยุด แต่สำหรับหลิวเจิ้งคุนแล้วแรงน้อยนิดของหล่อนก็เป็นเพียงแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น

“เพราะอะไร! เพราะอะไรนายจึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้!” หวังเจียเหยาน้ำตาไหลอาบน้ำ

หลิวเจิ้งคุนหามหวังเจียเหยาไปพูดไปด้วย “เพราะอะไรน่ะเหรอ? หวังเจียเหยาเพราะอะไรยังไม่รู้อีกเหรอ? คุณหลอกลวงคุณเย่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณเย่ไม่ซ้อมคุณก็ถือว่าปราณีคุณแล้ว!”

“ฉันหลอกอะไรเย่เฉิน!” หวังเจียเหยายังโกหกอยู่

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “เลิกเสแสร้งทีเถอะ อย่าคิดว่าพวกเรามาที่อวิ๋นโจวแค่เพราะจะมารื้ออีผิ่นเจียเหยาของคุณหรือไง? พวกเราไปที่บ้านของรักครั้งแรกคุณมา รักครั้งแรกของคุณชื่อหวงหมิงเจ๋อใช่ไหมล่ะ? ผมเห็นภรรยาของเขาอยู่ดีมีสุข ทำไมคุณถึงบอกว่าหล่อนรถชนตายไปแล้วล่ะ?”

หวังเจียเหยาถึงได้รู้สาเหตุที่แท้จริงเดี๋ยวนี้เอง “เย่เฉิน…เขารู้แล้วหรอ?”

มิน่าเย่เฉินถึงได้หัวเสียขนาดนี้ จนดึงดันพยายามจะรื้ออีผิ่นเจียเหยาของหล่อน แถมยังพยายามจะเปลี่ยนสถานที่แห่งนี้เป็นสุสาน

ที่แท้เย่เฉินก็รู้แล้วว่าคำอธิบายก่อนหน้านี้ของหล่อนเป็นเรื่องโกหก

หวังเจียเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเองก็ทุบหลังของสามีสุดแรง “แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! รีบปล่อยฉันลง!”

หลิวเจิ้งคุนสบถ “คุณอยู่เฉยๆ! คุณชายของผมตอนนี้ไม่มีทางจะสนใจผู้หญิงสกปรกแบบคุณหรอกนะ! ถ้ายังไม่อยู่เฉยๆ ระวังผมจะไม่เกรงใจคุณล่ะ!”

ทว่าหวังเจียเหยายังคงตบตีเขาไม่หยุด แถมยังตะโกนใส่เย่เฉินที่อยู่ไกลๆ “เย่เฉินนายอยากรู้ความจริงมากใช่ไหม? ได้ ฉันจะบอกความจริงนายเดี๋ยวนี้!”