เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 305

คนในสายงานอสังหาริมทรัพย์อย่างพวกเขามีคนไหนมือสะอาดบ้าง?

หลายปีมานี้ว่านเจิ้งหาวยังพอเงียบๆ ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเหลวไหลแต่ตอนที่เพิ่งเริ่มทำงานนั้น เขาทำเรื่องเลวร้ายไปมากเพื่อหาเงินและเพื่อจะยึดครองที่ดิน!

ทันใดนั้นเองมีสายโทรหาว่านเจิ้งหาว เป็นอดีตคู่ค้าของเขา

“ฮัลโหล” ว่านเจิ้งหาวรับสายทันที

ปลายสายกล่าวว่า “พี่หาวหลังจากที่พี่ร่ำรวย ทำไมถึงไม่สนใจน้องแล้วล่ะครับ?​ เรามาทำธุรกิจด้วยกันสิจะได้แบ่งเงินกัน ผมได้ยินมาว่ามีคนเสนอเงินร้อยล้านซื้อข่าวฉาวของพี่ ก่อนนี้ตอนเราสองคนทำธุรกิจด้วยกัน พี่เคยทำอะไรมาบ้าง ผมรู้ดีแก่ใจ”

สีหน้าว่านเจิ้งหาวหัวเสีย “แกมันบ้าไปแล้ว! ฉันมีเรื่อง แกคิดว่าแกจะรอดเหรอ?”

ปลายสายกล่าวพลางหัวเราะ“พี่หาวอย่าเพิ่งตื่นตูมไปสิครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะแฉพี่เสียหน่อย ถ้าผมจะแฉพี่จริงๆ จะโทรหาพี่เหรอครับ? เราน่ะเป็นพี่น้องกัน ผมจะทรยศพี่ได้ยังไงล่ะครับ? แต่ว่านะ พี่หาวครับ ช่วงนี้ผมร้อนเงิน ผมขอยืมเงินพี่สักห้าสิบล้านหน่อยสิครับ”

เขาพูดถึงห้าสิบล้านทันทีที่เปิดปาก!

อีกทั้งฟังจากน้ำเสียงแล้ว เกรงว่าไม่ได้ตั้งใจจะคืนด้วยซ้ำ!

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องเย่เฉินล่ะก็ คนผู้นี้มาขอยืมเงินเขา เกรงว่าว่านเจิ้งหาวคงไม่แม้แต่จะสนใจเขา!

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าหากว่าไม่ให้ขายืมเงิน บีบคั้นเขาขึ้นมา เขาอาจจะแฉตนเองเพื่อเงินหลักสิบล้านที่ว่า!

ว่านเจิ้งหาวกล่าวต่อ “น้องชาย เดี๋ยวฉันให้คนโอนเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีนายเลย เราเป็นคู่ค้าทางธุรกิจที่สนิทสนมกันจะตายไป ฉันกำลังจะมีโปรเจ็กต์ใหม่พอดีจะชวนนายมาทำด้วยกัน นายวางใจเถอะนะ ต่อไปถ้าฉันว่านเจิ้งหาวหางานได้ นายก็จะมีงานทำเหมือนกัน!”

ว่านเจิ้งหาวปลอบประโลมแล้วปลอบประโลมเล่า เพื่อจะปลอบ‘พี่น้อง’ ของเขาคนนี้

หลังจากนั้นก็โอนเงินให้เขาห้าสิบล้าน

แต่ว่าเพิ่งจะโอนเสร็จ ว่านเจิ้งหาวก็มีสายโทรเข้า แถมเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกอีกต่างหาก

“ฮัลโหล ใคร?”

“ผมอาเหว่ย”

เสียงปลายสายเป็นเสียงเย็นชา

อาเหว่ย!

เมื่อได้ยินชื่ออาเหว่ย หน้าว่านเจิ้งหาวก็เปลี่ยนสีทันที!

อาเหว่ยที่ว่าก็คือคนขับรถของว่านเจิ้งหาว!

อีกทั้งไม่เพียงแต่เป็นแค่คนขับรถธรรมดาๆ มีครั้งหนึ่งว่านเจิ้งหาวกินเหล้าเมาแล้วบังเอิญไปชนคนตาย ก็ใช้คนขับรถคนนี้มารับผิดแทน!

และแน่นอนว่าสุดท้ายแล้วว่านเจิ้งหาวเองก็ใช้เงินและเส้นสายที่มีไปติดต่อกับคนในครอบครัวผู้ตายลับๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องติดคุก

แต่ว่าหลังจากนั้นแล้วอาเหว่ยก็ถูกบีบให้ออกจากเมืองเสินเฉิง

“แก… แกโทรมาทำไม?” ว่านเจิ้งหาวถามอย่างระแวดระวัง

เรื่องว่านเจิ้งหาวขับรถขนคนตายมีแค่อดีตคนขับรถของเขาผู้นี้เท่านั้นที่รู้ อีกทั้งเขาจ่ายค่าปิดปากอีกฝ่ายไปแล้วเพื่อให้เขาออกจากเมืองเสินเฉิง

อาเหว่ยกล่าวต่อ “เถ้าแก่ คนที่ชนคนตายวันนั้นเป็นคุณชัดๆ แต่คุณกลับให้ผมเป็นคนรับผิดชอบ ตอนนี้คนบ้านนั้นไม่ยอมปล่อยผมไป ผมทนไม่ไหว อยากให้พวกเขาได้รู้ความจริง!”

“อาเหว่ย! นายอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม! มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จาสิ!” ว่านเจิ้งหาวมีท่าทีตื่นเต้น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าเรื่องนี้จะแพร่ออกไป

อาเหว่ยกล่าวต่อในโทรศัพท์“ผมไม่มีเงิน ผมอยากได้สักสองร้อยล้าน!”

ว่านเจิ้งหาวได้ยินอาเหว่ยขู่ก็บันดาลโทสะ“อาเหว่ยนายเป็นบ้าหรือไง! ฉันให้เงินปิดปากนายไปตั้งห้าล้านแล้วไง! คิดไม่ถึงว่านายจะเอาเงินฉันอีกตั้งสองร้อยล้าน? นายกล้ามาไถเงินฉันเลยเหรอ? นายรู้ไหมว่าฉันใช้แค่เงิรหลักล้านสิบล้านก็ทำให้นายหายตัวไปได้แล้ว! นายกลับไปส่องกระจกดูตัวเองสิไป นายมีค่าตัวถึงสองร้อยล้านหรือไง?”

อาเหว่ยกล่าวอย่างหัวเสีย “ถ้าหากว่าคุณไม่ให้เงินสองร้อยล้านกับผม ผมจะไปรับเงินร้อยล้านจากคุณเย่แทน!”

ว่านเจิ้งหาวหยิบมือถือขึ้นมาปาทิ้งอีกทาง!

เขาไม่กล้ากดรับสาย เพราะทุกสายที่เขากดรับล้วนแต่เป็นสายโทรศัพท์ที่ต้องการเงินเขาครั้งละสิบล้านถึงร้อยล้าน! มูลค่าในการรับสายนั้นแพงเกินไป!

ว่านเจิ้งหาวทนไม่ไหว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาสวี่ฉู่หมิง

“ฮัลโหล”

น้ำเสียงของสวี่ฉู่หมิงเรียบเฉย

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “เหล่าสวี่เกิดเรื่องแล้ว เย่เฉินนั่นใช้เงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวไม่ดีของผม!”

สวี่ฉู่หมิงกล่าวเสียงเรียบ “อ้อ ฉันได้ยินแล้วล่ะ แต่นายไม่ต้องกังวลหรอก นักธุรกิจในเมืองเสินเฉิงของเราสามัคคีกันจะตายไป ไม่ค่อยสนใจคนนอกหรอก ต่อให้มีคนรู้เรื่องในอดีตของนาย พวกเขาก็ไม่กล้าล่วงเกินนายเพียงเพื่อคนนอกพื้นที่หรอกนะ นายใช้เงินแก้ไขปัญหาเป็นอันใช้ได้”

ว่านเจิ้งหาวเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว “ผมใช้เงินแก้ปัญหาไปแล้ว แค่เดี๋ยวเดียวผมโดนไปห้าร้อยล้านแล้ว! ตอนแรกกะจะไถเงินเย่เฉินร้อยล้าน ผลกลายเป็นว่าไม่ได้เงินของเขาสักแดง! แถมไม่พอกลายเป็นว่าผมต้องจ่ายห้าร้อยล้านแทน! ผมจะบ้าตายแล้ว!”

สวี่ฉู่หมิงประหลาดใจ “ห้าร้อยล้าน? หลายปีที่ผ่านมานายไปทำเรื่องอะไรเอาไว้? ถึงต้องใช้เงินปิดปากคนเยอะขนาดนี้?”

ว่านเจิ้งหาวกับสวี่ฉู่หมิงเองมีความสัมพันธ์กันในเชิงธุรกิจเท่านั้น ไม่ได้เป็นพี่น้องหรือเพื่อนกัน ความผิดพวกนี้ที่เขาก่อเอาไว้จะให้สารภาพกับสวี่ฉู่หมิงหมดเปลือกได้ยังไง

พูดออกไปแล้วไม่เท่ากับว่าอีกฝ่ายจะรู้ไส้รู้พุงเขาหมดเหรอ?

ว่านเจิ้งเหออ้ำๆ อึ้งๆ “สรุปก็คือผมเสียเงินห้าร้อยล้านไปเปล่าๆ เลยวันนี้เพราะเรื่องของคุณ คุณก็รู้ว่าเงินสดของผมไม่ได้มีมากมาย คุณพอจะช่วยสมทบทุนห้าร้อยล้านให้ผมสักครึ่งหนึ่งได้ไหม”

สวี่ฉู่หมิงก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมา “นายจะให้ฉันช่วยตามเช็ดเรื่องให้นายด้วยเงินห้าร้อยล้านนี่น่ะเหรอ? นายก่อเรื่องเอง ทำไมฉันต้องควักกระเป๋าจ่ายเงินให้นาย! เรื่องเย่เฉินฉันเป็นคนไปขอร้องให้นายช่วยก่อนเอง แต่ว่าฉันช่วยวางแผนให้นายเฉยๆ

ฉันช่วยให้นายได้หุ้นมูลค่าหลายพันล้าน เราสองคนแบ่งกัน ก็มากพอให้นายใช้เงินไปตลอดชีวิต! แต่นายเป็นคนไร้ความสามารถเอง ก่อเรื่องชั่วๆ เอาไว้เยอะเอง จนเย่เฉินมันมีเรื่องให้เล่นงาน แต่นายกลับโทษฉันเหรอ? เรื่องของนาย นายจัดการเองเถอะ ไม่อยากร่วมมือกันก็ไสหัวไป มีคนเยอะแยะอยากจะร่วมมือกับฉัน!”

พูดจบสวี่ฉู่หมิงก็กดสายทิ้ง