เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 305

คนในสายงานอสังหาริมทรัพย์อย่างพวกเขามีคนไหนมือสะอาดบ้าง?

หลายปีมานี้ว่านเจิ้งหาวยังพอเงียบๆ ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเหลวไหลแต่ตอนที่เพิ่งเริ่มทำงานนั้น เขาทำเรื่องเลวร้ายไปมากเพื่อหาเงินและเพื่อจะยึดครองที่ดิน!

ทันใดนั้นเองมีสายโทรหาว่านเจิ้งหาว เป็นอดีตคู่ค้าของเขา

“ฮัลโหล” ว่านเจิ้งหาวรับสายทันที

ปลายสายกล่าวว่า “พี่หาวหลังจากที่พี่ร่ำรวย ทำไมถึงไม่สนใจน้องแล้วล่ะครับ?​ เรามาทำธุรกิจด้วยกันสิจะได้แบ่งเงินกัน ผมได้ยินมาว่ามีคนเสนอเงินร้อยล้านซื้อข่าวฉาวของพี่ ก่อนนี้ตอนเราสองคนทำธุรกิจด้วยกัน พี่เคยทำอะไรมาบ้าง ผมรู้ดีแก่ใจ”

สีหน้าว่านเจิ้งหาวหัวเสีย “แกมันบ้าไปแล้ว! ฉันมีเรื่อง แกคิดว่าแกจะรอดเหรอ?”

ปลายสายกล่าวพลางหัวเราะ“พี่หาวอย่าเพิ่งตื่นตูมไปสิครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะแฉพี่เสียหน่อย ถ้าผมจะแฉพี่จริงๆ จะโทรหาพี่เหรอครับ? เราน่ะเป็นพี่น้องกัน ผมจะทรยศพี่ได้ยังไงล่ะครับ? แต่ว่านะ พี่หาวครับ ช่วงนี้ผมร้อนเงิน ผมขอยืมเงินพี่สักห้าสิบล้านหน่อยสิครับ”

เขาพูดถึงห้าสิบล้านทันทีที่เปิดปาก!

อีกทั้งฟังจากน้ำเสียงแล้ว เกรงว่าไม่ได้ตั้งใจจะคืนด้วยซ้ำ!

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องเย่เฉินล่ะก็ คนผู้นี้มาขอยืมเงินเขา เกรงว่าว่านเจิ้งหาวคงไม่แม้แต่จะสนใจเขา!

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าหากว่าไม่ให้ขายืมเงิน บีบคั้นเขาขึ้นมา เขาอาจจะแฉตนเองเพื่อเงินหลักสิบล้านที่ว่า!

ว่านเจิ้งหาวกล่าวต่อ “น้องชาย เดี๋ยวฉันให้คนโอนเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีนายเลย เราเป็นคู่ค้าทางธุรกิจที่สนิทสนมกันจะตายไป ฉันกำลังจะมีโปรเจ็กต์ใหม่พอดีจะชวนนายมาทำด้วยกัน นายวางใจเถอะนะ ต่อไปถ้าฉันว่านเจิ้งหาวหางานได้ นายก็จะมีงานทำเหมือนกัน!”

ว่านเจิ้งหาวปลอบประโลมแล้วปลอบประโลมเล่า เพื่อจะปลอบ‘พี่น้อง’ ของเขาคนนี้

หลังจากนั้นก็โอนเงินให้เขาห้าสิบล้าน

แต่ว่าเพิ่งจะโอนเสร็จ ว่านเจิ้งหาวก็มีสายโทรเข้า แถมเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกอีกต่างหาก

“ฮัลโหล ใคร?”

“ผมอาเหว่ย”

เสียงปลายสายเป็นเสียงเย็นชา

อาเหว่ย!

เมื่อได้ยินชื่ออาเหว่ย หน้าว่านเจิ้งหาวก็เปลี่ยนสีทันที!

อาเหว่ยที่ว่าก็คือคนขับรถของว่านเจิ้งหาว!

อีกทั้งไม่เพียงแต่เป็นแค่คนขับรถธรรมดาๆ มีครั้งหนึ่งว่านเจิ้งหาวกินเหล้าเมาแล้วบังเอิญไปชนคนตาย ก็ใช้คนขับรถคนนี้มารับผิดแทน!

และแน่นอนว่าสุดท้ายแล้วว่านเจิ้งหาวเองก็ใช้เงินและเส้นสายที่มีไปติดต่อกับคนในครอบครัวผู้ตายลับๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องติดคุก

แต่ว่าหลังจากนั้นแล้วอาเหว่ยก็ถูกบีบให้ออกจากเมืองเสินเฉิง

“แก… แกโทรมาทำไม?” ว่านเจิ้งหาวถามอย่างระแวดระวัง

เรื่องว่านเจิ้งหาวขับรถขนคนตายมีแค่อดีตคนขับรถของเขาผู้นี้เท่านั้นที่รู้ อีกทั้งเขาจ่ายค่าปิดปากอีกฝ่ายไปแล้วเพื่อให้เขาออกจากเมืองเสินเฉิง

อาเหว่ยกล่าวต่อ “เถ้าแก่ คนที่ชนคนตายวันนั้นเป็นคุณชัดๆ แต่คุณกลับให้ผมเป็นคนรับผิดชอบ ตอนนี้คนบ้านนั้นไม่ยอมปล่อยผมไป ผมทนไม่ไหว อยากให้พวกเขาได้รู้ความจริง!”

“อาเหว่ย! นายอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม! มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จาสิ!” ว่านเจิ้งหาวมีท่าทีตื่นเต้น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าเรื่องนี้จะแพร่ออกไป

อาเหว่ยกล่าวต่อในโทรศัพท์“ผมไม่มีเงิน ผมอยากได้สักสองร้อยล้าน!”

ว่านเจิ้งหาวได้ยินอาเหว่ยขู่ก็บันดาลโทสะ“อาเหว่ยนายเป็นบ้าหรือไง! ฉันให้เงินปิดปากนายไปตั้งห้าล้านแล้วไง! คิดไม่ถึงว่านายจะเอาเงินฉันอีกตั้งสองร้อยล้าน? นายกล้ามาไถเงินฉันเลยเหรอ? นายรู้ไหมว่าฉันใช้แค่เงิรหลักล้านสิบล้านก็ทำให้นายหายตัวไปได้แล้ว! นายกลับไปส่องกระจกดูตัวเองสิไป นายมีค่าตัวถึงสองร้อยล้านหรือไง?”

อาเหว่ยกล่าวอย่างหัวเสีย “ถ้าหากว่าคุณไม่ให้เงินสองร้อยล้านกับผม ผมจะไปรับเงินร้อยล้านจากคุณเย่แทน!”