เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 353

ตอนที่ 353 ฉันให้นายกินแล้วเหรอ!

หลี่เฉิงเจี๋ยทำให้เย่เฉินเสียหน้าอีกครั้ง!

เฉียนช่วนจื่อที่ยืนตรงหน้าประตู เขาโยนหมั่นโถวสองลูกกับผักดองหนึ่งถุงให้เย่เฉินแล้วกล่าว

“คุณเย่ อาหารเหลาเนี่ยไม่ได้มีไว้ให้ทุกคน คุณกินเจ้านี่เถอะนะ เหมาะสมกับสถานะคุณดี!”

คิดไม่ถึงว่าเฉียนช่วนจื่อกับหลี่เฉิงเจี๋ยจะให้เย่เฉินกินหมั่นโถวกับผักดอง!

และในตอนนี้ซูมู่ชิงก็ทนเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ดำเนินต่อไปไม่ไหว หล่อยหันมองหลี่เฉิงเจี๋ย “หลี่เฉิงเจี๋ย อาหารเยอะขนาดนี้ เราสองคนแม่ลูกกินไม่หมดหรอกนะ ซือซือก็กินนิดเดียว อย่างมากก็กินได้แค่ไม่กี่คำ ทำไมถึงไม่ให้เย่เฉินเขากินด้วยกันล่ะ? ไม่ว่ายังไงเขาก็คือพ่อของซือซือนะ!”

ไม่ว่าเรื่องไหนๆ ก็มีทั้งด้านดีและไม่ดีทั้งนั้น

ถึงแม้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะดูหมิ่นเย่เฉินครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กลับทำให้ซูมู่ชิงเห็นใจอีกฝ่ายมากขึ้น

ถ้าหากวันนี้หลี่เฉิงเจี๋ยไม่มาที่นี่และไม่ทำเรื่องเหล่านี้ แล้วยิ่งเมื่อวานเย่เฉินเพิ่งพูดจาทำร้ายจิตใจหญิงสาวไปก็มาก มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าหล่อนคงจะไม่สนใจเย่เฉินอีกต่อไป

แต่ว่าซูมู่ชิงรู้ดีวาเย่เฉินเป็นผู้ชายที่ดี เมื่อวานที่ว่าหล่อนก็เพราะเป็นห่วงแฟนสาว มู่ชิงชอบผู้ชายคลั่งรัก และมีความรับผิดชอบแบบนี้

ดังนั้นซูมู่ชิงจึงให้อภัยเย่เฉินไปนานแล้ว หล่อนทนเห็นชายหนุ่มกินหมั่นโถวกับผักดองไม่ได้จริงๆ

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบเข้าไปรั้งแขนหญิงสาวพลางกล่าว “ผมเป็นโรคจิต ผมไม่ชอบกินข้าวร่วมโต๊ะกับคนไม่รู้จัก ถ้าตะเกียบเขาจิ้มใส่อาหารจานไหน ผมก็ไม่อยากจะแตะต่อ ใครจะไปรู้ว่าเขาปากเหม็นไหม?”

ทันใดนั้นเองซือซือก็แผดเสียง “พ่อหนูไม่ได้ปากเหม็น! เมื่อกี้คุณพ่อจุ๊บหนูตั้งหลายที! แม่คะไม่เชื่อแม่ลองเลย!”

พูดพลางหันไปจุมพิตมารดา ซูมู่ชิง ชะงักนิ่งไปแล้วหน้าระเรื่ออย่างขัดเขิน

นี่… เท่ากับว่าหล่อนและเย่เฉินจูบกันผ่านลูกสาวหรือเปล่านะ?

ถึงแม้ว่าเย่เฉินกับซูมู่หลินจะเคยมีลูกด้วยกัน แต่ในวินาทีนี้คนทั้งสองก็มีอาการขัดเขินและใจเต้นแรงราวตอนมีรักครั้งแรก

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสียอย่างหนักจนต้องหันไปใส่เฉียนช่วนจื่ออย่างไม่ใครจะเต็มใจว่า “ให้ซวงเอ๋อร์ไปเอาถ้วยที่ห้องครัวมา แล้วตักอาหารให้เย่เฉินหน่อย”

“ไม่ต้องแล้ว!”

เย่เฉินปฏิเสธทันควัน “เดิมทีผมเองก็ไม่มีแก่ใจจะกินอะไร เมื่อครู่ผมดื่มน้ำไปแล้ว ไม่หิวเท่าไหร่ ผมอยู่ป้อนลูกสาวผมที่นี่ก็พอ”

ซูมู่ชิงพอจะมองออกว่าชายหนุ่มกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเรื่องของฉินหงเหยียนคงจะกินอะไรไม่ลงจริงๆ จึงกล่าวอย่างห่วงใย

“เมื่อวานคุณไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ไหนจะวันนี้อีก กินสักหน่อยเถอะค่ะ”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวพลางหัวเราะร่วน “ลูกผู้ชายไม่กินข้าวสามวันสบายมาก มู่ชิงเรากินกันเถอะ”

เย่เฉินตอนนี้จริงๆ ท้องหิวมาก ผู้ชายที่ออกกำลังกายหนักเย่างเขาปริมาณอาหารที่ต้องการในแต่ละวันนั้นค่อนข้างมาก

และในเวลานี้เองซือซือก็โพล่งออกมา “คุณพ่อหนูอยากกินอาหารฝีมือพ่อค่ะ”

ซูมู่ชิงเองก็ระบายยิ้มน้อยๆ เย่เฉินไม่อยากกินอาหารที่หลี่เฉิงเจี๋ยเอามา แต่ถ้าเป็นของที่เขาทำเองล่ะก็ เขาก็จะได้กินตามสะดวก

แต่หลี่เฉิงเจี๋ยกลับขัดขึ้นว่า “ซือซือกินอาหารบ้านๆ ทำไม อาหารบนโต๊ะที่ลุงสั่งมาให้หนูเนี่ยเป็นฝีมือเชฟที่ทำงานเลี้ยงระดับประเทศเลยนะ หนูลองชิมก่อนอร่อยกว่าอาหารบ้านๆ ที่หนูอยากกินแน่ๆ!”

แต่ซูมู่หลินกลับขัดขึ้นมาว่า “บางครั้งอาหารในร้าน ต่อให้อร่อยมากขนาดไหนก็ไม่เท่าอาหารบ้านๆ หรอกค่ะ”

หลี่เฉิงเจี๋ยกลับระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง “มู่ชิง คุณไม่ค่อยออกบ้านกับคุณปู่คุณ มิน่าล่ะถึงไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรตอนผมเด็กๆ เคยติดตามคุณปู่ไปงานเลี้ยงของประเทศฝรั่งเศสที่ปาแลเดอเลลีเซ เลยได้ลิ้มลองรสชาติ ‘ซุปทรัฟเฟิล’ ถ้วยแรกในชีวิตผม สุดยอดไปเลย! แล้วไม่ได้มีแค่ซุปนะ แต่ยังมีอาหารอีกหลายอย่าง รสชาติของมันทำให้คนลืมไม่ลงเลย!

ต่อมาเรายังได้ไปหาเชฟที่ทำอาหารในงานเลี้ยงวันนั้น เลยได้รู้มาว่าเขาเป็นเชฟชาวฝรั่งเศส ไม่สิเชฟที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกอย่างปอล โบคูเซ่! หลังจากนั้นทุกครั้งที่เราไปฝรั่งเศสก็จะไปพบเขา มู่ชิงถ้าคุณเคยกินอาหารฝีมือเขา คุณถึงจะรู้ว่าฝีมือในการทำอาหารของคนปกติกับเชฟต่างกันราวฟ้ากับเหว! เสียดายที่เขาเสียไปแล้ว ต่อไปเราเลยไม่มีทางได้กินอาหารฝีมือเขาอีก”