เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 ตบหน้าหลี่เฉิงเจี๋ย

เมื่อครู่เย่เฉินนั่งลงกินข้าว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ให้เย่เฉินกินอาหารที่เขาสั่งมา แถมยังโยนหมั่นโถวและผักดองมาหยามเขาอีก

ตอนนี้เย่เฉินจึงใช้วิธีเดียวกันเอาคืนอีกฝ่าย!

เย่เฉินกล่าว “ผมทำให้ลูกสาวผม คุณไม่คู่ควร!”

คนทางเหนือตรงไปตรงมา ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยนั้นวางก้ามจนชิน เดินไปที่ไหนก็ทำตัวสบายๆ อยากกินอะไรก็ทำตามใจตนเอง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่จะกินอะไรแล้วโดนปฏิเสธ ทำให้สีหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยย่ำแย่ลงไป!

เฉียนช่วนจื่อที่ยืนตรงหน้าประตู เขาพุ่งเดินไปถามเจ้านาย “สารเลว! คุณชายหลี่ของเรายอมลดตัวลงมากินอาหารฝีมือนาย เขาก็ไว้หน้านายมากแล้ว! คิดไม่ถึงว่านายจะไม่ยอมให้คุณชายเรากิน! คุณชายหลี่ของเราเคยกินอาหารในงานเลี้ยงที่ฝรั่งเศส งานเลี้ยงระดับชาติเข้าใจไหม? รู้หรือไม่ว่าคนระดับไหนถึงจะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงประเภทนี้?! แกมันคนอ่อนด้อย คุณชายเห็นนายชอบทำอาหาร เดิมอยากชี้แนะนายสักหน่อย นายยังคิดว่าเราเอาเปรียบนายอีกเหรอ?”

เฉียนช่วนจื่อเอาแต่ยืนบ่นนั่นนี่ไม่หยุด เย่เฉินทนไม่ไหวอีกแล้วเขาจึงหันไปด่า “สุขัขรับใช้ แกไม่มีสิทธิ์พูดกับฉัน ไสหัวไป!”

ซูมู่ชิงหันมองเฉียนช่วนจื่อพลางกล่าว “ออกไปเถอะไป อย่ามารบกวนเรากินข้าวเลย”

เฉียนช่วนจื่อไม่กล้าขัดขืนซูมู่ชิง เดินถอยร่นออกไปด้วยใบหน้าดำคล้ำ

และในเวลานี้เอง หลี่เฉิงเจี๋ยก็มีสีหน้าคล้ำลง ประดักประเดิดอย่างมาก ซูมู่ชิงก็หันไปกล่าวเย่เฉิน

“เย่เฉินฉันกับหลี่เฉิงเจี๋ยกำลังจะแต่งงานกันแล้ว ต่อไปเขาอาจต้องกลายเป็นพ่อเลี้ยงของซือซือ ฉันหวังว่าคุณกับเขาจะช่วยเป็นมิตรกันได้ไหม?”

เมื่อครู่หลี่เฉิงเจี๋ยไม่ให้เย่เฉินกินข้าว ซูมู่ชิงก็เป็นฝ่ายขอร้องอ้อนวอนแทนเย่เฉิน ตอนนี้ซูมู่ชิงก็พูดแทน

เย่เฉินเข้าใจความหมายของซูมู่ชิง ก็กล่าวกับหลี่เฉิงเจี๋ย “คุณจะกินก็ได้ แต่ว่ารอให้ซือซือกินเสร็จก่อน”

พูดจบก็ถือช้อนขึ้นมา แล้วช่วยซือซือเคาะตัวแป้งด้านบน จนตัวห่อที่เหมือนเห็ดหายไป ก็จะเห็นซุปเห็ดทรัฟเฟิลที่ซ่อนอยู่ภายในเหมือนบ่อน้ำที่แฝงตัวอยู่ในภูเขาหิมะมังกรหยก

ทันทีที่เปลือกพายยุบตัวลง กลิ่นหอมของซุปเห็ดทรัฟเฟิลที่ต้มเอาไว้ก็ลอยเข้าผ่านเข้าจมูกมา

ซุปถ้วยนี้ต้องรีบกินตอนที่ยังร้อนถึงจะอร่อย เย่เฉินรีบใช้ช้อนตักขึ้นมาป้อนซือซือทันที

“ลูกรัก อ้าม”

ซือซืออ้าปากกว้าง กินซุปเข้าไปแล้วโบกไม้โบกมือ “อร่อยจังเลย!”

แล้วเย่เฉินก็ตักซุปส่งให้ซูมู่ชิง “เมื่อวานทำคุณลำบากต้องช่วยผมทั้งวัน ก็ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน คุณเองก็ลองชิมหน่อยเถอะนะ”

ซูมู่ชิงตื้นตันใจอย่างยิ่ง คราวก่อนหล่อนเองก็เคยชิมอาหารฝีมือเย่เฉินมาก่อน จึงย่อมต้องอยากกินอาหารฝีมือชายยหนุ่มอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ ฉันกินเอง”

ซูมู่ชิงก็หยิบช้อนขึ้นมา

แต่ว่าเย่เฉินก็ยกช้อนขึ้นมาไม่ได้วางลงแต่อย่างใดจึงกล่าว “คุณลองชิมหน่อยเถอะ นี่เป็นช้อนของซือซือผมยังไม่ได้ใช้เลยนะ”

เย่เฉินรู้ว่าคนเป็นแม่ไม่มีทางรังเกียจช้อนที่ลูกสาวตัวเองเคยใช้แน่ๆ

ซูมู่ชิงหน้าแดงก่ำ เก้อเขินน้อยๆ “เอ่อ…ไม่ค่อยดีมั้งคะ ไม่งั้นคุณวางช้อนลงก่อน เดี๋ยวฉันกินเอง”

ใบหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยแดงก่ำด้วยโทสะ เขาถลึงตามองเย่เฉินและซูมู่ชิงที่อยู่ตรงหน้า หรือว่าเย่เฉินคิดจะป้อนอาหารคู่หมั้นต่อหน้าเขา?

เย่เฉินจึงกล่าวต่อว่า “ผม…ไม่ได้ตั้งใจจะป้อนคุณ คุณรับไปสิไป”

“อ้อ…” ซูมู่ชิงยิ่งเขินกว่าเดิม คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะจินตนาการไปว่าเย่เฉินจะป้อนตนเองเหมือนป้อนซือซือ!