เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 359

ตอนที่ 359 เหยียดหยามหลี่เฉิงเจี๋ย!

เมื่อเห็นหลี่เฉิงเจี๋ย เย่เฉินก็รู้ว่าซูมู่ชิงและซือซือมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญแน่

ถึงแม้ว่าพูดว่าห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มีสินค้าแบรนด์เนมเป็นจำนวนมาก แต่ในเมืองหลวงมีห้างหรูหรามากมาย ทำไมเขาถึงต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ?

จะต้องเป็นเพราะหลี่เฉิงเจี๋ยรู้ว่าเย่เฉินมาเป็นยามที่นี่ ดังนั้นถึงได้จงใจขับรถพาสองแม่ลูกมาที่นี่ จะได้มาเยาะเย้ยเย่เฉิน!

“รนหาที่ตาย ดูไปแล้วไม่เพียงแต่มีคนของซูมู่หลินจะสะกดตามรอยเรา หลี่เฉิงเจี๋ยก็น่าจะส่งคนมาสะกดรอยตามเราด้วย!”

ในใจเย่เฉินอึดอัด เขาเกลียดความรู้สึกที่โดนคนสะกดรอยตาม เขาจะไม่สามารถไปสืบข่าวคราวของฉินหงเหยียน

ซือซือเห็นเย่เฉินก็เอ่ยชมบิดาจากในรถ “ชุดยูนิฟอร์มของคุณพ่อหล่อมากเลย!”

เด็กผู้หญิงไม่ถึง 4 ขวบไหนจะเข้าใจเรื่องสถานะสูงต่ำ เพียงแต่รู้สึกว่าเสื้อผ้าชุดนี้ของเขารู้สึกว่าหล่อเหลาอย่างมาก สวมชุดที่แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไป

ทว่าหลี่เฉิงเจี๋ยกลับยิ้มแล้วเอ่ย “ซือซือ ชุดที่พ่อหนูใส่คือชุดยามนะ!”

ซือซือเบิกตากว้าง ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววนับถือเย่เฉิน “ว้าว ยามคืออะไรหรอคะ! เท่จังเลย! หนูโตแล้วก็อยากจะเป็นยามบ้างเหมือนกัน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบร้อนอธิบายพลางกล่าว “ยามเป็นอาชีพต่ำๆ น่ะ…”

“เฉิงเจี๋ย!” หลี่เฉิงเจี๋ยยังกล่าวไม่ทันจบ ซูมู่ชิงก็ห้ามเขา “ซือซือยังเด็ก ฉันไม่อยากให้คุณสอนลูกสาวฉันมองคนไม่เท่ากันทั้งๆ ที่ลูกฉันยังอายุน้อยแบบนี้”

หลังจากนั้นซูมู่ชิงก็อธิบายกับซือซือ “ยามเป็นอาชีพที่น่าเคารพนับถือ คุณพ่ออยู่ที่นี่ คอยดูว่าเรามีบัตรผ่านหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็จะเข้าไม่ได้”

ซือซือพยักหน้ารับอย่างกระตือรือล้น “โห แล้วเรามีไหมคะ?”

ซือซือและซูมู่ชิงต่างก็มองไปที่หลี่เฉิงเจี๋ย

เย่เฉินเองก็มองหน้าหลี่เฉิงเจี๋ย “ต้องแสดงใบเสร็จซื้อของหรือว่าบัตรทองก่อน ถ้าไม่มีบัตรจะเข้าไปจอดไม่ได้”

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเราะร่วน “ฮ่าๆ…เย่เฉิน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าฉันเหมือนพระเอกในนิยายเลย ส่วนนายเป็นตัวร้าย นายจงใจหาเรื่อฉัน จะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปด้านใน ส่วนฉันจะเป็นคนเอาบัตรทองมาตบหน้านาย! ฉันเคยเห็นมุกแบบนี้มาเยอะแล้ว ฮ่าๆ… ฉันจะไม่มีบัตรทองได้ยังไง? ดูให้ดีๆ ล่ะ ไอ้เด็กบ้า!”

หลี่เฉิงเจี๋ยหยิบเอาบัตรทองของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ออกมาจากกระเป๋าเงินแล้วโยนใส่หน้าเย่เฉิน!

เพี้ยะ!

บัตรทองร่วงลงบนร่างของเย่เฉิน จากนั้นบัตรก็ร่วงลงพื้น

ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยแค่นเสียงเย็น เขาจงใจดูหมิ่นเย่เฉินแบบนี้ เขาจะให้เย่เฉินก้มหัวให้ตนเอง!

ส่วนเย่เฉินก็ค้อมตัวลงไปเก็บบัตรทองขึ้นมา

เห็นเย่เฉินหยิบบัตรทองขึ้นมา แต่กลับพบว่าไม่ใช่บัตรทองที่ว่า แต่เป็นบัตรนัดตรวจโรคของโรงพยาบาล

เย่เฉินพลิกมองบัตรแล้วพึมพำ “บัตรนัดของโรงพยาบาลเทียนหลุนผู้มีบุตรยากประจำเมืองหลวง คุณผู้ชายยื่นบัตรผิดแล้วมั้ง?”

“อะไรนะ?” หลี่เฉิงเจี๋ยชะงักนิ่งไปทันที เขาจำได้ว่าเมื่อครู่ที่โยนออกไปเป็นบัตรทองของห้างสรรพสินค้า JFS ชัดๆ!

หลี่เฉิงเจี๋ยไม่ได้โยนออกมาผิดแน่ๆ เพียงแต่ในวินาทีที่เย่เฉินหยิบออกมา เขาก็ใช้วิธีการ ‘สลับบัตร’!

เมื่อครู่ตอนมีแขกเดินขึ้นมา เขาโยนบัตรใบนี้ออกมาจากในรถ

เย่เฉินยังไม่ทันได้โยนของลงถังขยะ เขาหยิบบัตรใส่ในกระเป๋า คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้

เย่เฉินจึงส่งบัตรของโรงพยาบาลคืนให้หลี่เฉิงเจี๋ยพลางกล่าว “โรงพยาบาลช่วยรักษาคนมีลูกยากของเทียนหลุนเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในด้านนี้จริงๆ คุณหายหรือยัง?”

สีหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยฉายแววหัวเสียทันที เขาอดหันมองซูมู่ชิงไม่ได้ ซูมู่ชิงกลับก้มหน้างุดๆ ไม่พูดไม่จา

ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยกลับเข้าใจว่าท่าทางนี้ของหญิงสาวเป็นเพราะหล่อนผิดหวังในตัวเขา!

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบร้อนอธิบายทันที “มู่ชิง เจ้าเด็กนี่ใส่ความผม ผมไม่ได้ป่วยเลย! ผมไม่เคยไปคลินิคสืบพันธุ์ด้วยซ้ำ ! ร่างกายผมแข็งแรงสุดๆ! บัตรผู้ป่วยนี่ต้องเป็นของเย่เฉินแน่ คนที่มีลูกไม่ได้ต้องเป็นเขา!”