เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 360
ตอนที่ 360 เยี่ยมซูมู่หลินกลางดึก!
เห็นผู้จัดการหวงพูดไม่ออก เย่เฉินจึงถาม “เป็นอะไรไปครับผู้จัดการหวง?”
ผู้จัดการหวงมองซูมู่ชิงกลืนน้ำลายไม่หยุด แถมนี่เป็นสถานการณ์ที่ซูมู่ชิงสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิดด้วยซ้ำไป
ถ้าหากเป็นหน้าร้อนหรือว่าหล่อนมีสไตล์ในการแต่งตัวเปิดเผยแบบหวังหยวนหยวน เกรงว่าผู้จัดการหวงคงตาถลนออกจากเบ้าไปแล้ว!
“ไม่…ไม่”
ผู้จัดการหวงวางท่าทีนิ่งเฉย ไม่อยากจะเสียมารยาทต่อหน้าลูกน้อง
ส่วนซูมู่ชิงเองกลับเป็นฝ่ายยื่นมือไปทักทายผู้จัดการหวงอย่างใจกว้างแล้วกล่าว “ผู้จัดการหวงใช่ไหม? ต่อไปเย่เฉินจะทำงานที่นี่ ฝากคุณดูแลเขาด้วยนะคะ”
ผู้จัดการหวงตื่นตระหนกทันที “ไม่เป็นไร! ไม่เป็นไร! ผมจะดูแลเย่เฉินเหมือนพี่น้องเลย! คุณสบายใจได้เลยครับ!”
ซูมู่ชิงระบายยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวกับเย่เฉิน “เย่เฉิน ฉันกับซือซือเข้าไปเดินในห้างสรรพสินค้าก่อน จะได้ไม่กวนเวลาทำงานของคุณ”
“อื้ม ได้ครับ”
เย่เฉินหันมองซือซือ “ลูกรัก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพ่อไปหาหนูนะ”
ซือซือยกมือสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ แล้วใช้มือทำท่าหัวใจ แล้วกล่าวเสียงออดอ้อน
“หนูจะรอคุณพ่อนะคะ!
เย่เฉินระบายยอ้มอย่างอดไม่ได้ ซือซือช่างน่ารักจริงๆ!
หลังจากที่ซูมู่ชิงและซือซือเดินไปแล้ว ผู้จัดการหวงก็ตบเย่เฉินเบาๆ “ไอ้หนู นายใช้ได้นี่! ชิงหัวใจสาวสวยแบบนี้มาได้! จริงสิ ฉันมีเงินสองพัน แล้วนี่บัตรประชาชนนาย เอาคืนไปเลย”
เย่เฉินประหลาดใจ “นี่คือ…”
ผู้จัดการหวงกล่าว “แหม เงินเดือนแค่พันหยวนมันมีที่ไหนในยุคสมัยนี้ ฉันให้นายก่อนเลยสามพัน เอาไปใช้เถอะ ถ้าไม่พอให้บอก! ต่อให้ฉันจะดูแลนายเอง!”
เย่เฉินเอื้อมมือไปรับเงินมา “ได้ ขอบคุณครับ”
……
ขณะนี้เป็นเวลาตีสอง เหล่าแขกเหรื่อที่ดูหนังในตอนเที่ยงคืน ต่างก็ทยอยเดินออกจากห้างสรรพสินค้า จนห้างสรรพสินค้าว่างเปล่า
เย่เฉินและอาเจี๋ยตรวจสอบพื้นที่ในห้างจนเสร็จ พวกเขาจึงมาเดินเล่นที่บริเวณชั้นหนึ่งตรงบริเวณด้านนอกห้างสรรพสินค้า
อาเจี๋ยกล่าว “เหนื่อยชิบเลย ต้องมาทำงานเหนื่อยๆ ทุกวันแต่ได้เงินนิดเดียว”
เย่เฉินหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าพลางกล่าว “สูบบุหรี่ไหม?”
อาเจี๋ยปรายตามองบุหรี่ที่เย่เฉินสูบ เมื่อพบว่าเป็นยี่ห้อ Chunghwa ก็ตื่นเต้น “ขอสักมวนสิ”
จุดไฟสูบบุหรี่แล้วเย่เฉินก็กล่าว “พี่เจี๋ยช่วยผมหน่อยได้ไหม? เราสองคนมาทำเป็นทะเลาะกันดีไหม แล้วนายแกล้งต่อยฉันจนสลบ แล้วโยนผมเข้าไปในห้องนั้น”
อาเจี๋ยชะงักไป “นี่นายจะมามุกไหน?”
เย่เฉินกล่าว “ทำงานวันแรก เหนื่อยจะแย่ ฉันอยากจะฉวยโอกาสแอบงีบในนั้นหน่อย”
อาเจี๋ยรีบร้อนโบกมือ “ไม่ได้ พนักงานใหม่อย่างนายทำแบบนี้ได้ยังไง? มาทำงานวันแรกก็คิดจะอู้แล้วเหรอ?”
เฉินหยิบเงินออกมาห้าร้อยหยวนส่งให้อาเจี๋ย
อาเจี๋ยดูลังเลเล็กน้อย เขาแอบรับเงินมาเงียบๆ แล้วกล่าววด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ฮ่าๆ ทำงานวันแรก ฉันก็เหนื่อยเป็นพิเศษ เข้าใจได้ งั้นก็ได้แต่ว่าทำไมยังต้องแสดงละครด้วยล่ะ?”
เย่เฉินหัวเราะร่วน “สนุกดี”
อาเจี๋ยไม่สนใจว่าเย่เฉินมีงานอดิเรกประหลาดอะไรไหม “ก็ได้ งั้นเอาเลยนะ!”
เย่เฉินรีบผลักอาเจี๋ยทันที อีกฝ่ายจึงรีบเอาคืนเขา จากนั้นก็หยิบมือถือออกมาเหมือนเป็นมีด แล้วทิ่มใส่เย่เฉินไม่หยุด
เย่เฉินเองค่อยๆ ล้มลง
“ลากฉันเข้าไปเร็ว” เย่เฉินสั่งอาเจี๋ย
อาเจี๋ยเหนื่อยหน่าย “น้องชาย นี่ออกจะสมจริงเกินไปไหน? ถ้านายแสดงสมจริงเกิน ฉันก็กลายเป็นฆาตกรน่ะสิ!”
เย่เฉินกล่าว “ไม่เป็นไร นายไม่ได้มีอาวุธเสียหน่อย กลัวอะไร”
อย่างไรเสียเขาก็ได้เงินมาถึงห้าร้อยมาครอบครอง อาเจี๋เองก็ทำตามที่เย่เฉินบอก เขาลากอีกฝ่ายเข้าไปในห้องแล้วออกไป
เย่เฉินมองดูเวลาแล้วลอบพึมพำ “อีกเดี๋ยวพวกเขาก็น่าจะมาดูว่าฉันเป็นไง”
ที่เย่เฉินทำแบบนี้ที่จริงแล้วก็เพื่อล่อคนของซูมู่ชิงและหลี่เฉิงเจี๋ย
และเป็นไปอย่างที่เขาคิดเวลาประมาณ 15 นาทีต่อไป เย่เฉินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังจากด้านนอก เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)