เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 366

ตอนที่ 366 ผู้หญิงของพี่รอง!

ภายในร้าน FAO หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเดียวกระเทียมลีบ เพราะทุกคนต่างก็เข้าข้างเย่เฉิน

“เย่เฉินไอ้คนน่ารังเกียจ นั่นมันเรียกเสื้อผ้าได้ยังไง? เนื้อผ้ายังใช้น้อยกว่าถุงเท้าของฉันอีก! แล้วหมีตกใจเนี่ยนะ? นายเพ้อเจ้ออะไร? คิดไมถึงว่าจะให้ฉันจ่ายค่าเสียหายตั้งหนึ่งล้าน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยลอบด่าในใจ แต่เพราะเก้อเขินเลยไม่กล้าเถียงกับเย่เฉิน

“ฉันจะเอาเงินให้เขาหนึ่งล้านไม่ได้ ถ้าเขามีเงินฉันก็สามารถด่าเขาไม่ได้แล้วสิ”

หลี่เฉิงเจี๋ยเอาชนะเย่เฉินไม่ได้ เลยอาศัยข้อได้เปรียบเรื่องเงินทองและสภานะทางสังคมมาเอาชนะเขาแทน ดังนั้นเขาไม่มีทางให้เงินเย่เฉิน

หลี่เฉิงเจี๋ยสะกดโทสะที่พลุ่งะล่าน แล้วก้มลงเก็บอย่างไม่พอใจ เดินตรงไปแล้วก้มลงตุ๊กตาหมีตัวนั้นขึ้นมา

หลังจากนั้นจึงเดินไปตรงหน้าซือซือพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ซือซือ นี่จ้ะ”

ซือซือคว้าหมับมาแล้วหันไปขมวดคิ้วใส่หลี่เฉิงเจี๋ยอย่างไม่พอใจนัก “ฮึ!”

นั่นแปลว่าที่หลี่เฉิงเจี๋ยแย่งของเล่นมาจากมือซือซือแล้วโยนลงพื้น ทำให้ซือซือไม่ค่อยจะพอใจนัก

เย่เฉินถึงได้พออกพอใจ แล้วไม่สนใจหลี่เฉิงเจี๋ยอีก เขาลูบศีรษะซือซือพลางเอ่ยถาม “ลูกรักชอบไหม?”

ซือซือพยักหน้ารับ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ชอบมากเลย ขอบคุณค่ะคุณพ่อ!”

ซูมู่ชิงเองก็กล่าวอยู่ข้างๆ “เย่เฉิน ที่จริงแล้วคุณไม่ต้องการของขวัญที่มีมูลค่าขนาดนี้ ให้ของลูกเราถูกๆ ก็ได้ ลูกก็ดีใจเหมือนกัน”

เย่เฉินกล่าว “ผมไม่อยากเลี้ยงซือซือให้เป็นคนที่เห็นแก่สิ่งของนอกกาย แต่ผมเองก็ต้องการจะพิสูจน์ตัวเองด้วย ผมอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลกกับลูกสาวของเรา!”

เย่เฉินพูดแบบนี้จบ ก็ถลึงตามองหลี่เฉิงเจี๋ย แต่อีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไรอีก

“นี่ สุดหล่อ ขึ้นมาคุยกันด้านบนหน่อย”

ผู้จัดการช่ายตบบ่าเย่เฉินแล้วเรียกเขาขึ้นไปด้านบน

ชั้น 2 เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้และห้องกิจกรรมของผู้ปกครอง แล้วยังมีตู้จัดแสดงของเล่นเลโก้ รวมไปถึงพื้นที่ถ่ายรูป

เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาเปิดทำการ ในบริเวณชั้น 2 จึงไม่มีคนอยู่

เมื่อขึ้นไปบนชั้นสอง ผู้จัดการช่ายก็บอกให้เย่เฉินทรุดตัวนั่งลง จากนั้นหล่อนก็นั่งไขว่ห้างลงตรงหน้าเย่เฉิน เพราะว่าโต๊ะตัวเล็กอย่างมาก ทำให้ทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน

รองเท้าส้นสูงสีดำของหล่อนแปะโดนที่บริเวณขาของเย่เฉิน โดยเขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาหรือไม่แต่มัน

นี่ทำให้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนๆ ต่างก็รู้สึกแปลกๆ หรืออาจเรียกว่าคันยุบยิบ ชวนให้เสสายตาไปมองโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว อยากจะเอื้อมมือไปเกา

ผู้จัดการช่ายคนนี้เป็นจิ้งจอกสาวจริงๆ

บางทีนี่อาจจะเป็นเพราะอายุและบุคลิกที่ดันไปคล้ายๆ กับฉินหงเหยียน เย่เฉินจึงไม่ได้รู้สึกไม่ดีที่อีกฝ่ายทำท่าทีเช่นนี้ต่อตนเอง

ผู้จัดการช่ายจึงกล่าวถาม “เอ่อ พี่ชายคุณอยู่ที่ไหน?”

เย่เฉินส่ายหน้า “ผมเองก็ไม่รู้หรอก”

ผู้จัดการช่ายผ่อนลมหายใจยาว “คนสารเลว คิดจะหายก็หาย โทรบอกก็ยังไม่มี น่าโมโหจริงๆ!”

เย่เฉินไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรอีก “พี่ชายผมเขาใช้เงินที่นี่ไปกี่บาท ถึงได้มีบัตรสุดยอดเพชรอะไรใบนั้น?”

ผู้จัดการช่ายบ่นเสียงอุบ “ใช้เงินอะไร! เขาไม่เคยมาที่นี่ด้วยซ้ำไป! เขาหลอกนอนกับฉัน แล้ววอแวขอบัตรที่มีอภิสิทธิ์สูงสุด ตอนนั้นฉันเองทำอะไรไม่ถูก เย่เซวียนเขาก็ไม่มีลูกจะบัตรสมาชิกของร้านเราไปทำไม? ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าที่แท้แล้วเขาเตรียมไว้ให้คุณ ตอนนี้ฉันก็เลยมาคิดๆ ดู ที่คนสารเลวนั้นนอนกับฉัน จะเป็นเพราะอยากจะทำบัตรให้คุณหรือเปล่า?”

เย่เฉินเหงื่อแตกพลั่กทันที คุณครับ คุณโดนเขาฟันแล้วทำไมถึงมาโทษผมได้!