เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 381

ตอนที่ 381 ซูมู่ชิงโดนทำร้าย!

เย่เฉินมองจางเชี่ยนจือและมารดาหลี่เฉิงเจี๋ย “ผมคือพ่อของซือซือ พวกคุณจะพาตัวซือซือไปแบบนี้ ควรขอความเห็นผมก่อนหรือเปล่าครับ?”

มารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยหัวเราะเสียงเย็น “ฉันต้องขอความเห็นนายด้วยเหรอ? นายเป็นใคร?!”

มารดาหลี่เฉิงเจี๋ยดูถูกเขาอย่างเห็นได้ชัด หล่อนรู้ว่าเย่เฉินไม่มีเส้นสายและไม่รู้จักใครในเมืองหลวง

จางเชี่ยนจือเองก็กล่าวต่อว่า “ซือซือเป็นเด็กติดแม่ ลูกสาวฉันไปไหน ซือซือก็จะตามไปด้วย ทำไมต้องขอนายด้วย!”

เย่เฉินไม่พอใจเขายื่นข้อเสนอ “ผมไม่สนว่าตระกูลหลี่ของพวกคุณมีกฎบ้าบออะไร สรุปก็คือผมต้องได้เจอลูกสาวตัวเองทุกวัน”

มารดาหลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวเสียงแข็ง “ไม่ได้! ตระกูลหลี่ของเราไม่ต้อนรับคนอย่างแก! สามวันนี้แกอย่าฝันว่าจะได้เจอซือซือ เดี๋ยวพอแต่งงานเสร็จ แกค่อยขอใหม่แล้วกัน!”

มารดาหลี่เฉิงเจี๋ยแข็งกร้าว ส่วนซูมู่ชิงเองก็ไม่คัดค้าน หล่อนหันไปกล่าวกบเย่เฉิน “เย่เฉินไม่งั้นคุณช่วยอดทนสักสองวันได้ไหม?”

เย่เฉินหันมองฝั่งที่สูงวัยกว่าด้วยใบหน้าหงุดหงิด จากนั้นก็พยักหน้ากับซูมู่ชิง “ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”

เย่เฉิน ซูมู่ชิงและซือซือก้าวเข้าไปในบ้านของหลี่เฉิงเจี๋ย เย่เฉินเองก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่หลี่เฉิงเจี๋ยพักที่ไหน เขาต้องรู้สถานที่แน่ชัดให้ได้

เย่เฉินขับรถ JEEP ของซูมู่ชิงไปถึงเขตวิลล่าชื่อจวนเทียนฝู่

ที่นี่ไม่ใช่แค่อยู่ในทำเลที่ดีเยี่ยม ราคาก็สูงส่งอีกทั้งสภาพแวดล้อมที่นั่นยังดีเยี่ยม

ต้นปาล์มและรูปปั้นที่อยู่ด้านนอกกำแพงวิลล่าแสดงให้เห็นเอกลักษณ์ของมัน การย้ายต้นปาล์มและต้นกล้วยที่ยังไม่ตายมาเมืองหลวงจะต้องใช้เงินจำนวนมหาศาล

พวกเขามาที่ด้านหน้าวิลล่าที่หรูหราและมีเอกลักษณ์ เย่เฉินจอดรถลง ที่นี่คือบ้านของพ่อแม่หลี่เฉิงเจี๋ยแน่ นั่นเพราะเขาเห็นหลี่เฉิงเจี๋ยยืนรอที่ประตู

หลี่เฉิงเจี๋ยเดินมาช่วยซูมู่ชิงยกกระเป๋า

ส่วนเย่เฉินเองก็กำลังจะลงจากรถ

หลี่เฉิงเจี๋ยเองหันมมองเย่เฉินเล็กน้อยแล้วกล่าว “คิดไม่ถึงว่านายจะมาที่นี่ ฉันไม่ได้อยากให้นายกินข้าวที่นี่”

เย่เฉินมองวิลล่าหลังนี้เล็กน้อยมองตำแหน่งอย่างละเอียดพลางกล่าว “ผมก็ไม่ได้อยากเข้าไป”

เย่เฉินคืนกุญแจรถให้ซูมู่ชิงพลางกล่าว “ผมไปล่ะ มีอะไรคุณก็โทรมาแล้วกัน”

จากนั้นจึงโบกมือลาซือซือ “ลูกรัก คิดถึงพ่อด้วยนะคะ อย่าลืมโทรหาพ่อนะ”

“อืมๆ บ๊ายบายค่ะ คุณพ่อ”

ซือซือแบกกระเป๋าหนังสือใบน้อยๆ ดูแล้วน่ารักอย่างยิ่ง

เย่เฉินมองใบหน้าน่ารักราวนางฟ้าของลูกสาวก็อดบีบแก้มน้อยๆ ของเด็กหญิงไม่ได้

สวยเกินไปแล้ว เสียดายที่จะไม่เจอกันตั้งสองวัน ถ้าหากว่าซือซือต้องโดนรังแกที่นี่ เย่เฉินจะไม่มีวันให้อภัยตระกูลหลี่แน่นอน!

“เอาล่ะรีบเข้าไปเถอะ ได้เวลากินข้าวแล้ว!”

มารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยตระโกนเสียงดัง ขณะมองซือซือด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ซูมู่ชิงเองก็โบกมือลาเย่เฉินป้อยๆ หลังจากนั้นจึงจูงมือลูกสาวเดินเข้าไปด้านใน

เมื่อเดินเข้าไปในห้องครั้ง ณ ตำแหน่งห้องอาหาร ซือซือก็เห็นอาหารที่ถูกวางเรียงรายเต็มโต๊ะ แม่หนูน้อยที่กำลังหิวโซคนนี้ก็วิ่งร่าเข้าไปอย่างดีใจ พลางยื่นมือออกไปคว้าปอเปี๊ยะมากิน

แต่เด็กหญิงเพิ่งยื่นมือออกไปเล็กน้อยก็โดนมารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยตีเข้าให้

“ล้างมือหรือยัง? ถึงใช้มือจับอาหาร! มารบาทพื้นฐานง่ายๆ แค่นี้ก็ไม่รู้ได้ยังไง!”

มารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยเริ่มสั่งสอนซือซือ

อีกฝ่ายออกแรงตีไม่น้อย ทำให้น้ำตาเริ่มซึมตรงหางตาเด็กหญิงก่อนจะไหลพรั่งพรูลงมา