เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 382

ตอนที่ 382 พ่อของหนูไม่ใช่ขยะ!

ซูมู่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าในตอนทีหล่อนยังไม่ได้แต่งเข้าที่นี่อย่างเป็นทางการ ก็จะโดนแม่สามีตบฉลองเสียแล้ว!

ต่อให้เป็นผู้หญิงจากครอบครัวทั่วๆ ไป มาลองใช้ชีวิตอยู่บ้านฝ่ายชาย พ่อแม่ของอีกฝ่ายก็น่าจะต้อนรับอย่างมีมารยาท

แล้วนับประสาอะไรกับซูมู่ชิงที่มีพื้นเพไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงว่าแม่ของหลี่เฉิงเจี๋ยจะกล้าตบหน้าหญิงสาวแบบนี้!

ซูมู่ชิงไม่ค่อยวางมาดคุณหนูตระกูลซู แต่ในตอนนี้หล่อนจำเป็นต้องทำเช่นนั้น

“อย่างไรเสียฉันก็เป็นคนตระกูลซู คุณทำกับฉันแแบบนี้ ไม่กลัวฉันฟ้องที่บ้านฉันหรือไง!”

มารดาหลี่เฉิงเจี๋ยกลับแค่นเสียงเหยียดหยาม “ไม่ต้องเอาที่บ้านมาขู่ฉันเลยนะ จะบอกเธอไว้นะ เมื่อกี้ฉันตบเธอแทนแม่ของเธอ! น้องชายเธอโดนเย่เฉินทำร้ายจนพิการ อนาคตไม่สามารถออกกำลังกายหนักได้ แม่ของเธอเสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ดูเธอเข้าวันๆ ยังเอาแต่รักกับไอ้ฆาตกรเย่เฉิน ก่อนจะมาที่นี่ แม่ของเธอกำชับฉันเอาไว้ให้สั่งสอนเธอให้ดี ให้เธอได้มีสติ!”

จางเชี่ยนจือผู้เป็นมารดาของซูมู่ชิงนั้นรักซูมู่หลินมากกว่าหญิงสาวนั่นเพราะน้องชายหัวอ่อนกว่ามาก

แต่ซูมู่ชิงเป็นคนที่ทำอะไรตามใจตนเอง เมื่อสี่ปีก่อนดิ้นรนจะคลอดลูกก็ทำให้จางเชี่ยนจือผิดหวังในตัวลูกสาวอย่างมาก ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนแม่ลูกไม่ดีนัก

น้ำตาเอ่อคลอเบ้าซูมู่ชิง หญิงสาวคิดไม่ถึงเลยว่ามารดาที่หล่อนรักและเคารพที่สุดจะทำกับหล่อนแบบนี้!

หญิงสูงวัยกว่าเยาะเย้ย “เธอเนี่ยนะ ไม่ช่วยคนกันเองแต่ช่วยคนนอก มิน่าล่ะแม่ของเธอถึงได้โกรธขนาดนี้! เธอนี่ใจก้วางดีนะ ได้ยินมาว่าเธอสองคคนพี่น้องรักกันสนิทสนม น้องชายเธอโดนเย่เฉินทำร้ายจนขาหัก เธอไม่เกลียดเย่เฉินสักหน่อยเลยเหรอ? เป็นผู้หญิงใจดำอำมหิตจริงๆ!”

ซูมู่ชิงเสียใจ น้องชายเธอบาดเจ็บ เธอจะไม่เสียใจได้ยังไง?

แต่ว่าคนนอกไม่ได้รู้เลยว่าซูมู่หลินเป็นคนสวมเขาให้เย่เฉินก่อน และด้วยศักยภาพและพื้นฐานตระกูลเย่ ถ้าซูมู่ชิงไม่คุกเข่าอ้อนวอน ซูมู่หลินคงไม่เสียขาแค่ข้างเดียว แต่น่าจะตายไปนานแล้ว!

ดังนั้นซูมู่ชิงไม่มีทางโทษเย่เฉิน ทว่ายังต้องขอบคุณที่เขาไว้ชีวิตน้องชายตนเอง

แต่มารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยมองหล่อนอย่างเหยียดหยามพลางกล่าว “เธออยู่ในห้องนี่แล้วกัน คิดได้เมื่อไหร่ค่อยออกมา ไม่อย่างนั้นเย็นนี้เธอก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นแล้วกัน!”

พูดจบมารดาของหลี่เฉิงเจี๋ยก็เดินออกไปสั่งคนใช้สองคนที่เฝ้าอยู่ด้านนอก “เฝ้าที่หน้าประตูเอาไว้ ถ้าฉันไม่สั่ง ห้ามปล่อยคุณนายน้อยออกมา”

“รับทราบ!”

ตอนนี้ไม่เพียงแต่ซูมู่ชิงโดนกักบริเวณ ซือซือเองก็โดนเหมือนกัน

คุณป้าอายุ 50 ปีกำลังพยาามสั่งให้ซือซือท่องกฎของตระกูลหลี่

เช่นถ้าเจอผู้อาวุโสของตระกูลหลี่ต้องเป็นฝ่ายทักทายผู้ใหญ่ ห้ามกินข้าวก่อนถ้าผู้ใหญ่ยังไม่ได้เริ่มกินข้าว

กินข้าวห้ามส่งเสียง ทุกสัปดาห์ต้องเตรียมการแสดงความสามารถพิเศษให้แขกของตระกูลหลี่ดู ต้องจำชื่อคนที่เคยเจอ เจอกันครั้งต่อไปต้องเรียกชื่อถูก

ท่องอยู่หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ซือซือถึงจะท่องจำเรื่องพวกนี้ได้หมด

“หนูท่องเสร็จแล้ว หนูไปหาแม่ได้ไหมคะ?”

ซือซือท่องกฎเกณฑ์พวกนี้มาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งกินข้าวแต่ก็เริ่มคอแห้งขึ้นมา

ส่วนคุณป้าคนนี้ก็เหมือนแม่นมหรงจากเรื่ององค์หญิงกำมะลอ หน้าตาน่ากลัว ตลอดชั่วโมงที่ผ่านมาก็เอาแต่จับผิดเด็กหญิง ทำให้ซือซือกลัวอีกฝ่ายมาก

โชคดีที่ซูมู่ชิงอบรมสั่งสอนลูกสาวเอาไว้เป็นอย่างดี ถ้าเป็นองค์หญิงตัวน้อยๆ ของครอบครัวทั่วไป คงจะร้องไห้โวยวายดีดดิ้นบนพื้น ใครจะอดทนยอมท่องกฎบ้าบอนี่!

แต่ซือซือมีความอดทนและมีขันติมากกว่าคนในอายุเดียวกัน

“ซือซือมานี่”