เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 383
ตอนที่ 383 เสียงร้องไห้ของลูกสาว!
ครั้งนี้เย่เฉินมาอยู่ที่เมืองหลวงครึ่งเดือน จะได้เจอซือซือตลอด ซือซือจึงยิ่งติดพ่อมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆ
ดังนั้นในตอนที่หลี่เฉิงเจี๋ยด่าเย่เฉินเป็นขยะ ซืซือจึงร้องไห้และแผดเสียงใส่อีกฝ่าย หล่อนไม่ยอมให้คนอื่นมาว่าพ่อตนเองแบบนี้!
ถึงแม้ว่าซือซือจะอายุยังน้อย แต่เป็นคนหัวแข็งมากทีเดียว เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นด่าพ่อตนเอง และไม่ให้พ่อต้องขายหน้า
เด็กหญิงที่เดิมไร้เรี่ยวแรง ก็บังคับให้ตนเองยืนให้มั่นคงต่อไป
แล้วพร่ำบอกตนเอง “ฉันเป็นลูกคุณพ่อ ฉันต้องทำได้แน่ๆ! ฉันจะไม่ทำให้พ่อขายหน้า!”
ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยแค่นเสียงอย่างเยียดหยาม
เวลาแต่ละนาทีผ่านไปช้าๆ แต่ซือซือยืนนิ่งไม่ไหวติงด้วยท่าทางที่ถูกต้องสิบกว่านาที แต่ขาสองข้างกลับสั่นระริกไม่หยุด แต่ว่าเด็กหญิงยังคงพยายามต่อไป
เพียงเพราะหล่อนเป็นลูกสาวของเย่เฉิน! หล่อนไม่อยากให้พวกเขาดูถูกตนเองและพ่อของตนเอง!
แต่ว่าอย่างไรเสียซือซือก็เป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาดำเนินไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ ซือซือก็สมองขาวโพลนแล้วเด็กหญิงก็ล้มลงบนพื้น!
โครม!
ซือซือหกล้มลงไปกองกับพื้น
“ลูกขยะเป็นขยะจริงๆ ด้วย แค่นั่งเก้าอี้ลมก็เป็นลมแล้ว! ใครก็ได้มานี่หน่อย!”
หลี่เฉิงเจี๋ยตะโกน
ป้าแม่บ้านเดินมาเขย่าซือซือ เพื่อปลุกเด็กหญิง และในเวลานี้เองเด็กหญิงก็ลุกขึ้นยืนไม่ไหว ขาสองข้างไร้เรี่ยวแรง แค่พยายามจะยืนก็ล้มลง
ซือซือร่ำไห้ ชีวิตน้อยๆ ของเด็กหญิงถูกทะนุถนอมไปด้วยความรักจากมารดา จะเคยทุกข์ทนแบบนี้ที่ไหนกัน?
“หนูอยากกลับบ้าน หนูจะหาแม่ หนูจะไปหาพ่อ”
ซือซือร้องไห้พลางตะโกนโหวกเหวก
หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสีย “เลิกร้องได้แล้ว กลับไปอยู่ในห้องไป! แล้วก็ต่อไปที่นี่คือบ้านของเธอ!”
จากนั้นก็กล่าวกับหญิงชรา “พาเด็กนี่กลับห้องไป”
“ค่ะ!”
ซือซือไม่ยอมเดินไป และเด็กหญิงก็เดินไปไม่ไหว หญิงชรารู้ว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นมารหัวขนที่คุณนายน้อยและชายอื่น หล่อนจึงไม่เป็นมิตรกับเด็กหญิงนัก หล่อนลากตัวเด็กน้อยไปกับพื้น
ซือซือที่โดนลากนั้นดูไม่ค่อยยินยอม เด็กหญิงกรีดร้องพร้อมตะโกน“คุณแม่! คุณแม่!”
ซูมู่ชิงที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงร้องตะโกนของลูกสาวก็รีบเดินออกมาจากห้อง “ซือซือ!”
แต่ว่าเพิ่งจะออกมาก็โดนชายสองคนปราดเข้ามาขวาง
“คุณนายน้อย คุณต้องทำตามคำสั่งของคุณนายก่อน ไม่อย่างนั้นคุณห้ามออกไปข้างนอก”
ซูมู่ชิงหัวเสีย “ไสหัวไป ฉันจะไปหาลูกสาวฉัน!”
แต่ยามที่เฝ้าหน้าห้องก็ยังคงไม่ยอมขยับ “อย่าทำให้เราลำบากเลยครับ”
ซูมู่ชิงสงสารบุตรสาว อยากจะดึงดันพุ่งออกไป แต่ก็โดนชายทั้งสองคนลากหล่อนเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูขังหล่อนเอาไว้
สี่ปีมานี้ซูมู่ชิงออกมาใช้ชีวิตลำพังคนเดียวก็มีแค่ลูกสาวอยู่เคียงข้าง ลูกสาวเป็นดังแก้วตาดวงใจของหล่อน!！
หล่อนสามารถสงบสติอารมณ์เย็นชาได้ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใดๆ ก็ตามแต่ มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนเสียการควบคุมก็คือลูกสาว!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)