เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 383
สรุปบท ตอนที่ 383 เสียงร้องไห้ของลูกสาว!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
สรุปตอน ตอนที่ 383 เสียงร้องไห้ของลูกสาว! – จากเรื่อง เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet
ตอน ตอนที่ 383 เสียงร้องไห้ของลูกสาว! ของนิยายActionเรื่องดัง เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 383 เสียงร้องไห้ของลูกสาว!
ครั้งนี้เย่เฉินมาอยู่ที่เมืองหลวงครึ่งเดือน จะได้เจอซือซือตลอด ซือซือจึงยิ่งติดพ่อมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆ
ดังนั้นในตอนที่หลี่เฉิงเจี๋ยด่าเย่เฉินเป็นขยะ ซืซือจึงร้องไห้และแผดเสียงใส่อีกฝ่าย หล่อนไม่ยอมให้คนอื่นมาว่าพ่อตนเองแบบนี้!
ถึงแม้ว่าซือซือจะอายุยังน้อย แต่เป็นคนหัวแข็งมากทีเดียว เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นด่าพ่อตนเอง และไม่ให้พ่อต้องขายหน้า
เด็กหญิงที่เดิมไร้เรี่ยวแรง ก็บังคับให้ตนเองยืนให้มั่นคงต่อไป
แล้วพร่ำบอกตนเอง “ฉันเป็นลูกคุณพ่อ ฉันต้องทำได้แน่ๆ! ฉันจะไม่ทำให้พ่อขายหน้า!”
ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยแค่นเสียงอย่างเยียดหยาม
เวลาแต่ละนาทีผ่านไปช้าๆ แต่ซือซือยืนนิ่งไม่ไหวติงด้วยท่าทางที่ถูกต้องสิบกว่านาที แต่ขาสองข้างกลับสั่นระริกไม่หยุด แต่ว่าเด็กหญิงยังคงพยายามต่อไป
เพียงเพราะหล่อนเป็นลูกสาวของเย่เฉิน! หล่อนไม่อยากให้พวกเขาดูถูกตนเองและพ่อของตนเอง!
แต่ว่าอย่างไรเสียซือซือก็เป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาดำเนินไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ ซือซือก็สมองขาวโพลนแล้วเด็กหญิงก็ล้มลงบนพื้น!
โครม!
ซือซือหกล้มลงไปกองกับพื้น
“ลูกขยะเป็นขยะจริงๆ ด้วย แค่นั่งเก้าอี้ลมก็เป็นลมแล้ว! ใครก็ได้มานี่หน่อย!”
หลี่เฉิงเจี๋ยตะโกน
ป้าแม่บ้านเดินมาเขย่าซือซือ เพื่อปลุกเด็กหญิง และในเวลานี้เองเด็กหญิงก็ลุกขึ้นยืนไม่ไหว ขาสองข้างไร้เรี่ยวแรง แค่พยายามจะยืนก็ล้มลง
ซือซือร่ำไห้ ชีวิตน้อยๆ ของเด็กหญิงถูกทะนุถนอมไปด้วยความรักจากมารดา จะเคยทุกข์ทนแบบนี้ที่ไหนกัน?
“หนูอยากกลับบ้าน หนูจะหาแม่ หนูจะไปหาพ่อ”
ซือซือร้องไห้พลางตะโกนโหวกเหวก
หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสีย “เลิกร้องได้แล้ว กลับไปอยู่ในห้องไป! แล้วก็ต่อไปที่นี่คือบ้านของเธอ!”
จากนั้นก็กล่าวกับหญิงชรา “พาเด็กนี่กลับห้องไป”
“ค่ะ!”
ซือซือไม่ยอมเดินไป และเด็กหญิงก็เดินไปไม่ไหว หญิงชรารู้ว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นมารหัวขนที่คุณนายน้อยและชายอื่น หล่อนจึงไม่เป็นมิตรกับเด็กหญิงนัก หล่อนลากตัวเด็กน้อยไปกับพื้น
ซือซือที่โดนลากนั้นดูไม่ค่อยยินยอม เด็กหญิงกรีดร้องพร้อมตะโกน“คุณแม่! คุณแม่!”
ซูมู่ชิงที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงร้องตะโกนของลูกสาวก็รีบเดินออกมาจากห้อง “ซือซือ!”
แต่ว่าเพิ่งจะออกมาก็โดนชายสองคนปราดเข้ามาขวาง
“คุณนายน้อย คุณต้องทำตามคำสั่งของคุณนายก่อน ไม่อย่างนั้นคุณห้ามออกไปข้างนอก”
ซูมู่ชิงหัวเสีย “ไสหัวไป ฉันจะไปหาลูกสาวฉัน!”
แต่ยามที่เฝ้าหน้าห้องก็ยังคงไม่ยอมขยับ “อย่าทำให้เราลำบากเลยครับ”
ซูมู่ชิงสงสารบุตรสาว อยากจะดึงดันพุ่งออกไป แต่ก็โดนชายทั้งสองคนลากหล่อนเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูขังหล่อนเอาไว้
สี่ปีมานี้ซูมู่ชิงออกมาใช้ชีวิตลำพังคนเดียวก็มีแค่ลูกสาวอยู่เคียงข้าง ลูกสาวเป็นดังแก้วตาดวงใจของหล่อน!！
หล่อนสามารถสงบสติอารมณ์เย็นชาได้ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใดๆ ก็ตามแต่ มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนเสียการควบคุมก็คือลูกสาว!
แล้วลูกน้องของซูมู่หลินก็ส่งคนในไปที่บ้านตระกูลหลี่อย่างรวดเร็ว
แต่ว่าไม่นานนักพวกเขาก็กลับมา
ซูมู่หลินตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น? ฉันให้นายไปเองไม่ใช่หรือไง? กลับมาทำไม? หรือว่าคนตระกูลหลี่ไม่ปล่อยพวกเขากลับมาใช่ไหม?”
ลูกน้องเขาตอบ“ไม่ครับ คุณชาย ผมยังไม่ทันถึงบ้านตระกูลหลี่เลย ก็ไปเจอหน้าหน้าหลวี่ระหว่างทาง เขาขวางเราเอาไว้”
แล้วชายอายุประมาณ 40 ปีก็เดินตรงเข้ามา เขาก็คือลูกน้องที่ใช้ได้ที่สุดของซูเจิ้นหาง หลวี่ปู้
ยอดคนคือหลวี่ปู้ ยอดม้าคือเซ็กเธาว์ นี่เป็นคำที่ใช้บรรยายถึงยอดขุนพลในอดีต และเป็นคำที่ซูเจิ้นหางมักจะใช้ยามเล่าถึงลูกน้องตนเอง
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกน้องของซูเจิ้นหาง และทำงานให้อีกฝ่าย แต่เขาก็ยังเป็นคนที่เดินทางสายกลางไม่ว่าจะดำหรือขาวเขาล้วนแต่มีอิทธิพลทั้งสิ้น
“หลวี่ปู้เหรอ? คุณห้ามลูกน้องผมทำไม?” ซูมู่ชิงถามอย่างคลางแคลงใจ
หลวี่ปู้ยิ้มขณะมองซูมู่หลินแล้วถามต่อ “คุณชายซู นี่คือคำสั่งคุณปู่คุณครับ”
ซูมู่หลินงุนงง “ทำไมคุณปู่ถึงต้องห้ามฉันด้วย! หรือว่าจะปล่อยให้คนตระกูลหลี่รังแกพี่สาวฉันงั้นเหรอ?!”
หลวี่ปู้กล่าว “นายท่านสั่งเอาไว้ คุณห้ามส่งคนไปตระกูลหลี่ ไม่อย่างนั้นจะเท่ากับว่าคุณกำลังท้าทายพวกเขา ตอนนี้งานแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้น นายท่านไม่สามารถปล่อยให้คุณทำให้ทั้งสองตระกูลขัดแย้งกัน”
ซูมู่หลินหัวเสีย “งั้นผมขอสั่งคุณ ให้ไปตระกูลหลี่รับพี่สาวผมและซือซือกลับมาคนเดียว! คุณปู่ชอบเปรียบคุณเป็นขุนพลโบราณมากไม่ใช่เหรอ! ผมให้รถถังคุณคันหนึ่ง คุณถือว่ามันเป็นม้าเซ็กเธาว์ของคุณแล้วกัน”
หลวี่ปู้หัวเราะ “ขอโทษด้วยครับคุณชาย ผมฟังคำสั่งของคุณปู่คุณแค่คนเดียว คุณสั่งผมไม่ได้ อีกทั้งคุณชายก็ชมผมเกินไป ตระกูลหลี่มีอิทธิพลทรงอำนาจ จะให้ผมบุกเข้าไปที่ตระกูลหลี่คนเดียว เกรงว่าผมน่าจะเข้าประตูบ้านพวกเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ผมมาเพื่อบอกคุณชายให้พักผ่อน รักษาตัวในโรงพยาบาล ตระกูลหลี่ไม่กล้าทำอะไรคุณหนูหรอก สบายใจเถอะครับ”
“สบายใจบ้าอะไร!” ซูมู่หลินสบถ
ร่องรอยความไม่พอใจพาดผ่านใบหน้าหลวี่ปู้!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)