เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 406

ตอนที่ 406 เย่เฉินนายมันคนหลายใจ!

ในความมืดมิดไร้สรรพเสียงใดๆ

เย่เฉินกล่าวอย่างนุ่มนวล “มู่ชิง คุณ…ยังไม่หลับอีกเหรอ?”

ซูมู่ชิงจะแคงหันกลับมามองเย่เฉินแล้วกล่าว

“ที่รัก คุณรู้ไหม? ฉันเฝ้ารอวันนี้มาสามปีแล้วนะ ฉันฝันว่าจะได้เป็นภรรยาของคุณอยู่ทุกคืน ความฝันของฉันคือการได้แต่งงานกับคุณ ฉันไม่กล้าขอให้คุณรักฉันเหมือนที่คุณรักฉินหงเหยียน ฉันไม่ขออะไรมาก ฉันแค่อยากเป็นเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มีสามีรักและทะนุถนอม มีชีวิตที่ปกติ ที่รัก คุณอย่าเย็นชากับฉันได้ไหมคะ?”

ซูมู่ชิงไม่ใช่คนโง่ ทำไมหล่อนจะดูไม่ออกว่าเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเย่เฉินจงใจทอดทิ้งหล่อน

เย่เฉินเองก็มีทำท่าทีลำบากใจอย่างมาก “มู่ชิง…”

ซูมู่ชิงกล่าวออกมาอย่างน่าสงสาร “ที่รัก ชีวิตนี้ของฉันยังไม่เคยมีความสุขแบบผู้หญิงทั่วๆ ไปเลย ฉันอายุ 26 แล้วฉันไม่อยากรอจนอายุ 30 ปี…”

เย่เฉินทั้งรู้สึกตกใจและยังรู้สึกว่าหญิงสาวน่าสงสารมากทีเดียว

ที่เขารู้สึกว่าน่าตกใจก็คือความสัมพันธ์แบบชายหญิงเพียงครั้งเดียวที่เจ้าหล่อนมีก็คือที่ซีเรียเมื่อสี่ปีก่อน

แล้วครั้งนั้นก็ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเท่าไหร่กับหญิงสาว อาจจะถึงขั้นเรียกว่าทุกข์ทรมานด้วยซ้ำไป

หลังจากนั้นไปคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะไม่เคยหาแฟนใหม่อีกเลย

ซึ่งสำหรับหญิงสาววัย 30 ปีนี่ออกจะเป็นเรื่องที่น่าสงสารเอาการ

อย่างไรเสียน่าจะมีแค่ผู้หญิงที่หน้าตาไม่สะสวยถึงจะหาแฟนยาก แต่คนสวยๆ อย่างซูมู่ชิงไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้กับหญิงสาว

เย่เฉินถอนหายใจ เป็นเพราะเขาทำให้หล่อนเจอเรื่องแบบนี้

ในเมื่อเขาแต่งงานกับหญิงสาวแล้ว เพียงสิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือทำให้หล่อนมีความสุข

ถึงจะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น

เย่เฉินเองจึงลูบเรือนผมของซูมู่ชิงในความมือดแล้วโน้มตัวลงจุมพิตหญิงสาว

……

ในตอนนี้จู่ๆ ท้องฟ้าด้านนอกฟ้าแลบแปลบลปาบ แล้วทันใดนั้นเองฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก

แต่ซูมู่หลินกลับมาขลุกที่บ้านของซูเจิ้นหาง แล้วทั้งสองปู่หลานกำลังตั้งใจคุยกับอย่างเป็นการเป็นงาน

วันนี้ซูมู่หลินโดนบุคลิกและแววตาของเย่เทียนเขย่าขวัญ

ดังนั้นเมื่อมาถึงบ้านของคนเป็นปู่ทำให้หลานชายรีบกล่าวทันที

“คุณปู่ครับ คุณปู่อยากรู้ความลับของตระกูลเย่มานานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? เย่เฉิยอายุตั้ง 30 กว่าๆ เขาต้องรู้เรื่องความลับของตระกูลแน่นอน! จะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปไม่ได้นะครับ กว่าเขาจะเข้ามาในถิ่นเราก็แสนยากเย็น หรือไม่อย่างนั้นเราจับเขามาเค้นถามเลยดีไหมครับ!”

ซูมู่หลินมักรู้สึกว่าเย่เทียนจะล้างแค้นเขาแทนเย่เฉินที่โดนเขาสวมเขา ดังนั้นถึงอยากจะชิงลงมือก่อน

ซูเจิ้นหางส่ายหน้า “ไอ้เด็กซื่อบื่อ เธอคิดว่าเย่เทียนเขามาที่นี่คนเดียวหรือไง?”

ซูมู่ชิงไม่ยอมแพ้ “ฮึ ต่อให้พวกเขาจะมีเส้นสายเยอะแยะนักหนาที่นี่ แต่ก็ไม่มีทางสู้เราได้หรอกครับ!”

ซูเจิ้นหางถอนหายใจ “หลานชาย เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? อยู่กับใครไหม?”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า

ซมจหกล่าว “พวกราชวงศ์อังกฤษ! เขามากับองค์ชายกับองค์หญิง! แกต้องบ้าเท่านั้นถึงต้องอยากจะแตะต้องเย่เทียน”

ซูมู่หลินหงุดหงิดงุ่นง่าน “แม่งเอ้ย เย่เทียนนี่สุดยอดจริงๆ!”

ซูเจิ้นหางนั่งบนเก้าอี้แล้วหัวเราะน้อยๆ พลางกล่าว “ตอนนี้มู่ชิงแต่งงานกับเย่เฉินแล้ว เราก็เป็นทองแผ่นเดียวกับตระกูลเย่แล้ว เราใช้มู่ชิงหาข่าวมาได้อยู่แล้ว ทำไมต้องดึงดันสร้างรอยร้าวระหว่างเราสองตระกูลด้วยล่ะ? มู่หลินเอ้ย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แกต้องดีกับเย่เฉินหน่อยนะ อย่างไรเสียเขาก็เป็นพี่เขยแกแล้ว”

ซูมู่ชิงมองขาที่ยังบาดเจ็บของตนเองแล้วแค่นเสียง “ผมไม่ยอมรับเขาหรอกครับ! ผมกับเขาต้องตายกันไปข้าง!”

ซูเจิ้นหางหัวเราะแล้วไม่พูดอะไรอีก

……

ช่วงสิบโมงกว่าๆ ของอีกวัน ซูมู่ชิงเพิ่งจะตื่นขึ้นในอ้อมกอดของสามี

ที่จริงเย่เฉินตื่นนอนนานแล้ว เพียงแต่เห็นว่าภรรยาป้ายแดงของเขายังนอนหลับสนิทอยู่ จึงไม่อยากขยับเพื่อปลุกหล่อน

ซูมู่ชิงเปิดเปลือกตาขึ้นมาเห็นเย่เฉิน ใบหน้าก็แต้มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขและความเขินอายด้วย

เย่เฉินมองซูมู่ชิงที่สะลึมสะลืออยู่ “คนขี้เซาตื่นแล้วเหรอ? นี่จะ 11 โมงแล้วนะครับ”

“หา? 11 โมงแล้วเหรอคะ?”

ซูมู่ชิงหลุดหัวเราะ “เด็กโง่ จะเร็วขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ ถ้าลูกอยากได้น้องสาวน้องชายก็ต้องรอปีหน้านู่น”

ทันใดนั้นเองคนทั้งบ้านเองก็รู้สึกว่าซูมู่ชิงแตกต่างไปจากเดิม

หญิงสาวดูซุกซนขึ้น ความสุขฉายชัดบนใบหน้า คนเป็นพ่อเป็นแม่แค่ดูก็รู้เลยว่าลูกสาวตนเองในตอนนี้มีความสุขอย่างมาก

หวังเจียเหยาเดินเข้ามาจากประตู พร้อมกับเข็นรถเด็กอ่อนมาด้วยก็โพล่งออกมา

“อยากได้น้องชายน้องสาวเหรอจ๊ะ จะรอปีหน้าทำไม อยู่นี่ไง”

จากนั้นหวังเจียเหยาก็หันมองเย่เฉิน “ในเมื่อเด็กสองคนก็เป็นลูกนาย นายไม่คิดจะแนะนำลูกสาวของนายหน่อยเหรอ?”

เย่เฉินเห็นหวังเจียเหยาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่ว่าที่หวังเจียเหยาพูดก็ไม่ผิด

ซือซือเป็นลูกของเขา ด้วยทารกชายที่อยู่กับหวังเจียเหยาก็เป็นลูกเขาเหมือนกัน

เย่เฉินเองก็หวังให้ทั้งสองคนเป็นรักใคร่กลมเกลียว คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

เย่เฉินจูงมือบุตรสาวไปหยุดตรงหน้าของทารกชาย แล้วชี้เด็กน้อย “นี่คือน้องชายของลูกนะ”

ซือซือมองที่เด็กชายด้วยใบหน้าตกตะลึง “ว้าว พ่อกับแม่มีน้องชายกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ!”

“พรูด”

ทุกคนต่างก็หัวเราะเพราะซือซือ

ส่วนหวังเจียเหยาก็พูดไม่ออก หล่อนไม่อยากจะถกเถียงกับเด็กหญิงวัยสี่ขวบแบบนี้

“เย่เฉิน นายมานี่หน่อย ฉันมีอะไรจะถาม”

หวังเจียเหยาลากเย่เฉินขึ้นไปที่ชั้นสอง เมื่อขึ้นมาด้านบนแล้วก็ถามทันที

“เมื่อวานนายนอนกับซูมู่ชิงแล้วเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ไร้สาระ เมื่อวานเราจดทะเบียนแต่งงานกันแล้วก็นอนด้วยกันแล้วจะทำไม คุณถามเรื่องนี้ทำไม เกี่วอะไรกับคุณด้วย?”

หวังเจียเหยากลับมีท่าทีไม่พอใจ “ผู้ชายหลายใจ! เมื่อไม่กี่วันก่อนยังรักฉินหงเหยียนจะเป็นจะตาย เผลอเดี๋ยวเดียวนายก็ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น นายไม่รู้สึกผิดกับฉินหงเหยียนหรือไง!”