เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 407

ตอนที่ 407 หวังเจียเหยาคุณกำลังทำให้ผมโกรธ!

เย่เฉินพูดไม่ออก “ผมทำผิดกับหวังเจียเหยาหรือไม่เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? เกี่ยวอะไรกับคุณหรือไง? คุณช่วยเลิกทำท่าเหมือนรักฉินหงเหยียนนักหนาเวลาอยู่ต่อหน้าผมทีเถอะ คุณมีเรื่องกับหล่อนมาตั้งนาน!”

หวังเจียเหยาทำให้เย่เฉินพูดไม่ออก ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตำหนิเรื่องที่เย่เฉินทำผิดต่อฉินหงเหยียน

มีเพียงหวังเจียเหยาที่ไม่มีสิทธิ์จะตำหนิเขา

จนตอนนี้เย่เฉินยังจำได้เลยว่าตอนหล่อนแย่งห้องทำงานของฉินหงเหยียน หล่อนด่าว่าอีกฝ่ายเป็นนังจิ้งจอก เป็นผู้หญิงแพศยา

หวังเจียเหยากล่าว “ก็เป็นคนโชคร้ายโดนทิ้งเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่ชอบฉินหงเหยียนก็จริง แต่ฉันคิดว่าหล่อนน่าสงสารเหมือนฉันเลย! เราสองคนต่างก็โดนผู้ชายหลายใจหลอกลวงเหมือนกัน! นายชอบทำตัวเหมือนตัวเองสูงส่งเสียเต็มประดา กล่าวหาว่าฉันเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน แล้วแสร้งทำเหมือนว่าความรักไม่เกี่ยวกับเงินทองและอำนาจ สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ? เพราะตระกูลฉันเป็นแค่ตระกูลเล็กๆ ตระกูลเย่ของนายก็เลยไม่เห็นค่า ทำให้นายเลยไม่เลือกฉัน ส่วนฉินหงเหยียนพ่อแม่ตายหมด ไม่มีครอบครัวนายก็เลยทิ้งหล่อนไป สุดท้ายนายเลือกตระกูลซูที่โด่งดังเหลือเกินในประเทศ! เพื่อที่พวกเขาจะได้ช่วยนายที่นี่ได้! นายเองก็ทอดทิ้งฉินหงเหยียนแล้วเลือกตระกูลซูเพื่อผลประโยชน์ นายมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน!”

เย่เฉินหัวเสีย คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะพูดว่าเขาแต่งงานกับซูมู่ชิงเพื่อผลประโยชน์!

ตระกูลซูเองมีอำนาจในประเทศมากกว่าตระกูลเย่จริงๆ

ถ้าหากว่าได้กลายเป็นเขยของตระกูลซูแล้ว เย่เฉินก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ทรัพย์สินโดนตรวจและอายัดแล้ว

แต่เย่เฉินไม่เคยอยากจะไปเกาะตระกูลซูด้วยซ้ำ!

เย่เฉินหัวเสีย “ไร้สาระ! อย่าคิดว่าผมจะเหมือนคุณ! ผมขอเตือนคุณเอาไว้นะรีบเอาลูกกลับอวิ๋นโจวเดี๋ยวนี้ อย่ามาอ้อยอิ่งอยู่ที่ตระกูลซูเชียว!”

หวังเจียเหยาแค่นเสียง “ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ? แม่ยายนายเป็นคนชวนให้ฉันอยู่ต่อเอง พ่อตาแม่ยายนายชอบฉันจะตายไป!”

เย่เฉินเห็นท่าท่าได้ใจของฉินหงเหยียนก็อดชี้นิ้วจิ้มศีรษะอีกฝ่ายไม่ได้

“สมองกลวงๆ นี่แต่งงานไปสามครั้งแล้ว ยังฝันเฟื่องอยากจะแต่งเข้าตระกูลใหญ่ๆ อีกเหรอ? สายเลือดตระกูลซูจะแต่งงานกับใคร พวกเขาต้องพิจารณาเรื่องความเหมาะสม พวกเขาแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ คุณไม่มีทางได้แต่งเข้าตระกูลซูหรอกนะ ที่จางเชี่ยนจือชวนคุณอยู่ต่อ แค่เพราะอยากใช้คุณปั่นหัวผม เพราะผมทำลูกชายหล่อนขาหัก ดังนั้นหล่อนเลยเกลียดผม คุณเข้าใจไหมเนี่ย?”

หวังเจียเหยาโกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ “อย่ามาใช้นิ้วชี้หน้าฉันนะ! ฉันยอมเป็นเครื่องมือให้คนอื่นแล้วนายจะยุ่งอะไรด้วยล่ะ? ฉันจะอยู่ต่อเพื่อให้ผู้ชายหลายใจอย่างนายประสาทเสีย!”

หวังเจียเหยาพูดพลางใช้ฝ่ามือนุ่มนิ่มขาวนวลตีบนตัวเย่เฉินแรงๆ สองที แล้วเดินหนีไป

เย่เฉินมองเบื้องหลังที่คุ้นตาแล้วถอนหายใจหนักๆ

“หวังเจียเหยาเอ้ยหวังเจียเหยา ชาติก่อนผมไปฆ่าคุณตายหรือไปฆ่าล้างครัวคุณนะ? ทำไมชาตินี้คุณถึงได้ตามเกาะแกรังควานผมไม่หยุดหย่อนเลย!”

เย่เฉินล้างมือแล้วก็เดินลงไปด้านล่าง

เย่เฉิน ซูมู่ชิงและหวังเจียเหยานั่งร่วมรับประทานอาหารบนโต๊ะเดียวกัน

หญิงสาวทั้งสองคนเป็นภรรยาคนปัจจุบันและอดีตภรรยาของเย่เฉิน หญิงสาวสองคนล้วนแต่เป็นยอดหญิงงาม

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารชวนให้คนรู้สึกแปลกพิกล

พอจะมองออกว่าไม่ว่าท่าทางในการรับประทานอาหารของหวังเจียเหยาหรือการพูดการจาของหล่อนกำลังเปรียบเทียบตนเองกับซูมู่ชิง

ซูหมิงเจ๋อที่นั่งบริเวณหัวโต๊ะหันมองซูมู่ชิงและหวังเจียเหยาที่นั่งทั้งข้างซ้ายยขวาของเขา ก็อดกล่าวไม่ได้

“ว่าไปแล้วหวังเจียเหยากับซูมู่ชิงหน้าตาเหมือนกันเลย ถ้าหวังเจียเหยาก็เป็นลูกสาวของฉันด้วยคงดี”

จางเชี่ยนจือกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นสิค่ะ ตอนฉันเห็นเจียเหยาครั้งแรกก็รู้สึกคุ้นๆ ว่าเหมือนเห็นลูกสาวของเราเลยล่ะค่ะ”

หวังเจียเหยาดีใจอย่างมา “ตอนหนูเห็นคุณน้าคุณอาก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเลยล่ะค่ะ เหมือนเห็นพ่อแม่ตัวเองเลย!”

เย่เฉินพ่นลมหายใจแล้วไม่พูดอะไรต่อ

แต่ว่าพอมองใบหน้างดงามของหวังเจียเหยาและซูมู่ชิงแล้ว เขาก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากจริงๆ

“ฉันเคยแต่งงานของผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศนี้ทั้งสองคน”

และในเวลานี้เองจู่ๆ ซูหมิงเจ๋อก็โพล่งถาม “เสี่ยวเฉินคืนนี้ฉันอยากชวนพี่ชายเธอมากินข้าวที่บ้านหน่อย ไม่รู้ว่าเขาว่างไหม”

เย่เฉินหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกล่าว “เดี๋ยวผมถามพี่เขาครับ”

เย่เฉินส่งข้อความหาเย่เทียน แล้วพี่ชายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินกล่าว “พ่อครับ คืนนี้พี่ชายผมต้องไปร่วมโต๊ะเสวยของเจ้าชาย เขาคงจะมาไม่ได้”

ซูหมิงเจ๋อหัวเราะ เขาเองก็รู้ว่าเย่เทียนมากับเชื้อพระวงศ์อังกฤษ “ได้ ไม่เป็นไร ร่วมโต๊ะเสวยสำคัญกว่า”

ซูม่หลินทำหน้าดูถูดแล้วร้องเพลงออกมา