เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 425
สรุปบท ตอนที่ 425 คุณก็คือควีนแห่งบาร์เหล้า!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
อ่านสรุป ตอนที่ 425 คุณก็คือควีนแห่งบาร์เหล้า! จาก เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 425 คุณก็คือควีนแห่งบาร์เหล้า! คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายAction เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 425 คุณก็คือควีนแห่งบาร์เหล้า!
เช้าวันต่อมาซูมู่ชิงตื่นไปวิ่งแต่เช้า
ส่วนเย่เฉินที่วางแผนธุรกิจตลอดทั้งคืน เขาจึงตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 6 โมงเช้า
ตอนแรกว่าจะตื่นเช้าๆ เพื่อไป Morning kiss ตามที่ซูมู่ชิงชอบ
เสียดายที่เขาตื่นไม่ทันหญิงสาว
ดังนั้นเย่เฉินเลยทำอาหารให้หญิงสาวเองกับมือ
เขาจัดแจงใส่เส้น ต้นหอม ขิง กระเทียมสับละเอียด ปรุงรสด้วยซีอิ๊ว จิ๊กโฉว่ ผสมน้ำมัน ต้มน้ำแล้วคลุกเคล้าให้เจ้ากัน จากนั้นก็ใส่ผักสด
แล้วกลิ่นหอมของน้ำมันก็หอมลอยโชยออกมาจากเตา
ซูมู่ชิงเพิ่งกลับมาจากไปวิ่ง หล่อนสวมหมวกปีกยาวและผ้าปิดปาก หญิงสาวถอดผ้าปิดปากออกมาเมื่อเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน
ใบหน้าสดใสเต็มไปด้วยเหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้า
ทำให้หญิงสาวดูสะสวยและบริสุทธิ์อย่างเห็นได้ชัด
เพิ่งจะเดินเข้าตัวบ้าน ซูมู่ชิงก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมา ทันที่เดินเข้าตัวบ้านก็พบว่าเย่เฉินกำลังเตรียมอาหารเช้า
ส่วนซวงเอ๋อร์กับซือซือนั่งข้างๆ เขา พวกหล่อนเริ่มลงมือกินอาหารแล้ว
เย่เฉินเห็นซูมู่ชิงไปวิ่งกลับมาก็กล่าวพลางระบายยิ้ม “มู่ชิง คุณกลับมาแล้วเหรอ เร็วๆ รีบกินตอนร้อนๆ ลองชิม โหยวพัวเมี่ยนที่ผมเพิ่งทำเสร็จนี่สิ”
ซูมู่ชิงยังคงปั้นสีหน้าเย็นชาใส่เขา หล่อนส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบกินของมันๆ ตอนเช้า”
เย่เฉินถือช้อนและตะเกียบเดินไปหาซูมู่ชิง แล้วเป็นฝ่ายหยิบก๋วยเตี๋ยวเส้นหนาขึ้นมาป้อนเข้าปากของซูมู่ชิง
“ไม่มันหรอก หอมมากนะ คุณลองชิมสิ”
“ฉันไม่กิน”
ปากซูมู่ชิงพูดว่าไม่กินแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่เย่เฉินถือถ้วยบะหมี่เดินมาหา ซูมู่ชิงก็อ้าปากโดยอัตโนมัติ
เคี้ยวๆ ไปสักพักก็จัดการกลืนเจ้าบะหมี่ที่ว่าลงท้องไป
ซือซือที่อยู่ข้าๆง ก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆ คุณแม่ปากบอกไม่กินแต่ว่าก็กินเข้าไปแล้ว”
ซูมู่ชิงลอบด่าตัวเองว่าไม่เอาไหนเลย ทำไมปากถึงไม่ทำตามที่ใจสั่งล่ะ?
ต้องโทษที่ตัวตะกละในท้องหล่อน หล่อนเองก็เป็นนักกินคนหนึ่ง!
“อร่อยล่ะสิ? ให้ผมตักให้สักจานไหม?” เย่เฉินถามพลางระบายยิ้ม
ซูมู่ชิงมีสีหน้าเก้อเขิน หล่อนกินข้าวไปแล้วก็กลืนน้ำลายไม่หยุด และไม่เสแสร้งอีกต่อไป “อืม”
เย่เฉินจึงตักให้หญิงสาวชามหนึ่ง ซึ่งหล่อนเองก็กินอย่างเอร็ดอร่อย
ซวงเอ๋อร์และซือซือก็เช่นกัน
ซวงเอ๋อร์กินไปและชมไปด้วย “คุณชายทำอาหารอร่อยมากจริงๆ! แหมมีความสุขจังค่ะ ที่ได้กินอะไรอร่อยๆ แบบนี้ทุกวัน”
ซูมู่ชิงหันไปเคาะหน้าผากสาวใช้ “เธอนี่นะ ยังจะกล้าพูดอีก เรื่องแบบนี้เธอน่าจะเป็นคนทำไม่ใช่เหรอ?”
ซวงเอ๋อร์กล่าวพลาระบายยิ้ม “อาหารที่ฉันทำจะอร่อยเท่าของคุณชายได้ยังไงล่ะคะ”
ถึงแม้ว่าซวงเอ๋อร์จะเป็นสาวใช้ของซูมู่ชิง แต่ซูมู่ชิงปฏิบัติกับหล่อนราวเป็นน้องสาวแท้ๆ ไม่ได้แบ่งแยกชนชั้นเป็นเจ้านายกับสาวใช้แต่อย่างใด
เย่เฉินเองยังคิดว่าซูมู่ชิงต้องการจะใกล้ชิดกับเขา เมื่อเดินเข้าไปแล้วก็พบว่าไม่ใช่อย่างที่เขาคิด
ใบหน้าซูมู่ชิงยังคงเย็นชา เขากล่าว “นี่คือใบโอนกรรมสิทธิ์ของบริษัทสุราทั้งหลายของคุณปู่คุณ บาร์เหล้าพวกนี้เป็นของคุณ แล้วก็กล่องสองใบนี้คือต่างหูกับสร้อยคอที่คุณให้ฉันมา ฉันขอคืนให้คุณ”
เย่เฉินเป็นคนให้ของพวกนี้กับซูมู่ชิง แต่คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะเป็นฝ่ายส่งของชิ้นนี้คืนให้เขา
ดูไปแล้วซูมู่ชิงคงจะโกรธเขามาก!
และเป็นไปอย่างที่คิดนางฟ้าเองจะเอาใจยากเย็นเหลือเกิน!
เย่เฉินมองของพวกนี้ “สร้อยคอเส้นนี้ ที่จริงแล้วพี่รองให้ผมมา ผมไปเจอมันในห้องเขาที่แถวนอกเมือง ได้มาตอนที่ไปรื้อกล่องนิรภัยของเขา แต่ว่าเขาไม่ได้อนุญาตหรอกนะ จะว่าไปแล้วถ้าเขาจะเอาคืนเราก็ควรต้องคืนให้เขา แต่ว่าหมอนี่ทำอะไรกับผมเอาไว้มาก อีกทั้งยังไม่เคยอธิบาย ผมเองเลยไม่คิดจะเอาคืนให้เขา คุณสวมไปเถอะ ส่วนต่างหูเพชรคู่นี้…”
เย่เฉินหลอกลวงซูมู่ชิง ว่าเป็นของที่มารดาเขาให้มา ที่จริงแล้วฉินหงเหยียนเป็นคนให้มา!
พอนึกถึงฉินหงเหยียนแล้ว เย่เฉินก็ถอนหายใจ “ในเมื่อหล่อนยกให้คุณก็คงจะไม่ขอคืนหรอก! ทั้งสร้อยคอและต่างหูก็เป็นของคุณทั้งหมด นอกจากคุณแล้วโลกใบนี้ไม่มีใครควรคู่จะสวมใส่มัน! ส่วนหนังสือถ่ายโอนกรรมสิทธิ์ฉบับนี้…”
เย่เฉินหยิบสัญญาฉบับนี้มาแล้วฉีกทิ้งทันทีโดยไม่แม้แต่จะมอง
“เย่เฉิน…”
ซูมู่ชิงตกใจ
เย่เฉินกล่าว “มู่ชิง ของที่ผมให้คุณไม่มีทางขอคืนแน่นอน ไม่ว่าจะพูดยังไงนี่เป็นสิ่งที่ผมติดค้างคุณกับซือซือ ผมไม่มีทางให้คุณต้องยกมันให้ใคร คุณคือควีนของบาร์ในอังกฤษ ตอนที่คุณไปอังกฤษ ไม่ว่าจะชี้ไปที่ร้านเหล้าร้านไหนตามถนนของที่นั่นสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคอ This is my house (ที่นี่คือพื้นที่ของฉัน!)”
ถ้าคำพูดนี้เย่เฉินบอกกับหวังเจียเหยา หญิงสาวคงจะกระโดดโลดเต้นไปแล้ว
ถึงแม้ว่าซูมู่ชิงจะไม่ใช่ผู้หญิงที่หลงใหลไปกับเงินทอง แต่ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็ไม่น่าจะปฏิเสธความเย้ายวนใจนี้ได้ลงคอ?
เย่เฉินคว้าแขนหล่อน “ที่รัก อย่าโกรธผมเลยนะครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของคุณ ผมพาคุณไปเที่ยวสักสองวันดีไหม?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)