เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 430

ตอนที่ 430 ผมคือลูกพี่ในวงการบันเทิง!

ขณะที่พูดนั้น ก็มีชายในชุดขาวเดินเข้ามา ในมือถือเค้กวันเกิดเอาไว้ก้อนหนึ่ง

“ใครคือคุณสวี่ครับ?”

เด็กหนุ่มถาม

สวี่เจี๋ยตอบ “ฉันเอง”

เด็กหนุ่มส่งเค้กในมือให้สวี่เจี๋ย “คุณสวี่ครับ นี่คือเค้กวันเกิดจากที่คุณจองมาจากร้านเราครับ”

สวี่เจี๋ยถึงได้เชื่อว่าเค้กหรูหราที่สูง 1.5 เมตรนี้สามีของซูมู่ชิงเป็นคนสั่งมาจริงๆ!

อีกทั้งเค้กที่ตนเองสั่งนั้น คิดไม่ถึงว่าจะสูงไม่ถึง 1 ใน 5 ของเค้กอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป!

สีหน้าสวี่เจี๋ยดูดำคล้ำไปทันที เค้กที่เขาซื้อมานั้นโดนเปรียบเทียบกับของเย่เฉินอย่างจริงจังเสียแล้ว

ส่วนเย่เฉินเองก็ไม่ได้ทำให้สวี่เจี๋ยเสียหน้า ต้องเรียกว่าเขาแทบไม่ได้สนใจเพื่อนกลุ่มนี้ของหญิงสาวด้วยซ้ำไป

ทว่าซูมู่ชิงยอมมางานเลี้ยงสังสรรค์ครั้งนี้ย่อมแปลว่าหล่อนกับเพื่อนกลุ่มนี้น่าจะสนิทกันในระดับหนึ่งทีเดียว

ไม่อย่างนั้นด้วยพื้นฐานครอบครัวของซูมู่ชิงแล้วจะมาร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ไปทำไมล่ะ?

งานเลี้ยงรุ่นในตอนนี้แทบไม่ได้มีอะไร ล้วนแต่เป็นการจัดงานรวมตัวของเพื่อนๆ เท่านั้นเอง

เป้าหมายในการรวมตัวกันนั้นก็เพื่อจะโอ้อวดกัน สองก็คือจะดูว่าทุกคนทำงานที่ไหน แล้วเผื่อว่ามีอะไรตรงไหนช่วยเหลือกันได้จะได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

เย่เฉินไม่อยากจะรบกวนการสังสรรค์ของหญิงสาว เขามาที่นี่เพียงเพื่อแค่เซอร์ไพรส์ภรรยาตนเองเท่านั้น

ในเมื่อเซอร์ไพรส์ภรรยาเสร็จแล้วเย่เฉินจึงกล่าวว่า “ที่รัก คุณกินข้าวกับเพื่อนคุณต่อเถอะครับ ผมขอตัวก่อนนะ”

เย่เฉินเองไม่อยู่ต่อ เพราะเขาคิดว่างานเลี้ยงรวมรุ่นถือเป็นพื้นที่ส่วนตัวของภรรยา อีกทั้งที่นี่ก็มีเพื่อนผู้ชายจำนวนไม่น้อย

ถ้าเขาอยู่ต่อ ก็จะเหมือนว่าเขาไม่เชื่อใจภรรยา เหมือนอยากอยู่ต่อเพื่อเฝ้าหล่อน

เย่เฉินไม่อยากให้ซูมู่ชิงคิดแบบนี้ เขาอยากบอกหล่อนว่าตนเองไว้ใจหล่อนอย่างที่สุด

แต่ว่าในตอนที่เย่เฉิกำลังจะกลับนั้นเอง สวี่เจี๋ยกลับกล่าวว่า

“ในเมื่อสามีของซูมู่ชิงก็มาที่ร้าน งั้นคุณก็นั่งกินข้าวด้วยกันเถอะ ไม่ต้องกลับหรอก”

เพื่อนผู้หญิงต่างก็รั้งเขาเอาไว้

“นั่นสิ มากินข้าวด้วยกันเถอะ อย่างไรเสียพวกเราก็มีกันไม่มาก ยังมีที่นั่งว่างตั้งหลายที่”

เย่เฉินหันมองซูมู่ชิง เพื่อขอความเห็นของหญิงสาว เมื่อเห็นหล่อนไม่คัดค้าน เขาจึงกล่าว

“ก็ได้ งั้นผมขอช่วยดื่มแทนภรรยาผมแล้วกันนะครับ”

ซูมู่ชิงยิ้มแย้มแล้วพวกเขาก็เดินกลับมานั่งประจำที่

สวี่เจี๋ยนั่งอยู่ตรงกลาง นั่งวางท่าเสียใหญ่โต

หลังจากนั่งลงซูมู่ชิงก็แนะนำสามีให้กับเพื่อนๆ ทีละคน ตอนแนะนำสวี่เจี๋ยนั้น หล่อนยังตั้งใจแนะนำว่าเขาเป็นหัวหน้าห้องรวมไปถึงที่ทำงานและยศของพ่อแม่เขา

เย่เฉินพอจะมองออกว่าชายคนนี้น่าจะเป็นคนที่ได้ดิบได้ดีที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ และน่าจะเป็นคนชอบวางท่าที่สุด

หลังจากแนะนำกันเสร็จแล้ว จู่ๆ สวี่เจี๋ยก็โพล่งถามเย่เฉิน “นี่นายทำงานที่ไหน?”

เพื่อนผู้ชายกล่าวแล้วหัวเราะ “หัวหน้าห้อง นายก็อย่าซ้ำแผลเดิมของเขาเลย เมื่อกี้ซูมู่ชิงก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าสามีของหล่อนไม่ได้ทำงานอะไรน่ะ”

สีหน้าซูมู่ชิงเก้อเขินแล้วเล่นตัวเองก่อน “นั่นสิ ฉันกับสามีไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกันไม่เหมือนพวกเธอหรอก ที่ทำงานกันตามที่ใหญ่ๆ โตๆ สุดยอดไปเลย”

สวี่เจี๋ยวางตะเกียบลงพลางกล่าว “ซูมู่ชิงเธอพูดไม่ถูกนะ เธอกับสามีของเธอไม่เหมือนกันสักหน่อย คนทั้งเมืองหลวงใครไม่รู้บ้างล่ะว่าแค่เธออยากทำงาน ไม่ว่าจะที่ไหน ตำแหน่งไหน เธอแค่บอกก็ได้เข้าแล้ว แต่สามีของหล่อนเหมือนว่า…แต่ไม่เป็นไรนะ เย่เฉิน ฉันว่านายเล่นเปียโนเก่งดี ร้องเพลงก็เพราะใช้ได้ ฉันแนะนำร้านเหล้าในรับนายเป็นนักร้องเอาไหม? คืนละ 500 หยวน ร้องเพลงไม่กี่เพลง เริ่มงานตอนสองทุ่มถึงห้าทุ่มไม่เหนื่อยหรอก”

เพื่อนผู้ชายก็หัวเราะ “ใช้ได้เลยนะ ทำงานวันละแค่ 3 ชั่วโมง ได้เงินเดือนละหมื่นห้า ใช้ได้เลยนี่นา”