เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 433

ตอนที่ 433 เย่เฉินเป็น 18 มงกุฏ!

“บริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์เหรอ?”

สวี่เจี๋ยพยายามค้นหาข้อมูลในหัวอยู่นานแต่ก็ไม่เห็นจะเคยเห็นข่าวหรือภาพยนตร์ของบริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์แต่อย่างใด

สวี่เจี๋ยมองเพื่อนคนอื่นๆ “เพื่อนๆ พวกนายเคยได้ยินชื่อบริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ไหม? หรือว่าฉันมันโง่? ทำไมฉันไม่เห็นชื่อบริษัทพวกนี้ได้เลยนะ?”

เพื่อนคนอื่นๆ ก็สับสนไปหมด

“ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เคยได้ยินเฉินเย่กรุ๊ปนะ แต่บริษัทนั้นทำพวกเดลิเวอรี่กับเอ็กซ์เพรสนี่”

“ฉันก็ดูหนังบ่อยนะ ปกติแล้วทุกครั้งที่ดูภาพยนตร์ฉันจะคอยดูชื่อโปรดิวเซอร์ตลอดเลย ฉันกล้ารับรองเลยว่าภาพยนตร์ในห้าปีนี้ไม่มีภาพยนตร์ที่ยอดขายเกินสองร้ายล้านจากบริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเมนท์แน่นอน!”

“ถูกต้อง ฉันก็คิดว่าเฉินเย่ที่ว่านี่อาจจะเป็นบริษัทเล็กๆ ไม่อย่างนั้นเราไม่น่าไม่เคยได้ยิน”

สวี่เจี๋ยถามเย่เฉินอย่างสงสัย “เย่เฉินในเมื่อในบริษัทนายมีคนดังในวงการบันเทิงแบบนี้ คงจะต้องเป็นบริษัทที่เข้าตลาดหลักทรัพย์แล้วใช่ไหม? เลขหุ้นคืออะไร? เป็นหุ้นใหม่หรือว่าเป็นหุ้นเข้าตลาดต่างประเทศ?”

เย่เฉินก็รับมืออีกฝ่าย “ไอ้เข้าตลาดหลักทรัพย์น่ะต้องเข้าอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่บริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเมนท์ที่เข้าตลดหลักทรัพย์ แต่เข้าในนามบริษัทลูกของเฉินเย่กรุ๊ป ส่วนชื่อที่ฝ่ายผลิตเขียนลงไปในเครดิตภาพยนตร์ก็เป็นชื่อของพวกบริษัทลูกของผมเอง ดังนั้นพวกคุณไม่เคยเห็นก็ธรรมดานะ”

พวกเพื่อนผู้ชายของสวี่เจี๋ยพูดไม่ออกทันที คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะอ้างว่าบริษัทที่ผลิตภาพยนตร์พวกนั้นเป็นบริษัทลูกของเขา!

ออกจะขี้โม้เกินไปแล้ว!

สวี่เจี๋ยกล่าวอย่างวางท่า “เย่เฉิน นายเลิกโม้ได้แล้ว ฉัรว่าในประเทศเราไม่ได้มีบริษัทที่ชื่อเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเมนท์อะไรนี่หรอก! ถ้านายแน่จริงก็เอารูปถ่ายบริษัทนายให้เราดูหน่อย!”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ในประเทศน่ะไม่มีแน่ๆ เพราะบริษัทของเราจดที่ต่างประเทศ บริษัทไม่มีที่ตั้ง ไม่มีออฟฟิศ แต่มีแค่ใบจดทะเบียนเท่านั้น ส่วนพวกบริษัทลูกที่มีหุ้นตั้งอยู่ในประเทศมีออฟฟิศ แต่ก็สิทธิ์ก็ขึ้นอยู่กับบริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเมนท์น่ะ ดังนั้นถึงแม้ว่าบริษัทเฉินเย่ของผมจะมีแค่ใบจดทะเบียนเท่านั้นแต่ผมก็มีหุ้นส่วนและสิทธิ์บริหารบริษัทภาพยนตร์ในประเทศพวกนั้น”

คำพูดพวกนี้ของเย่เฉินทำให้ทุกคนตกตะลึง

หนึ่งในคนที่ทำธุรกิจเหมือนกันพูดกับสวี่เจี๋ยเสียงเบา “หัวหน้าห้อง ที่เขาพูดมาก็เป็นไปได้นะ พวกเจ้าของธุรกิจก็ทำแบบนี้กันหมดเพื่อหลบเลี่ยงภาษีน่ะ”

สวี่เจี๋ยกัดฟัน เขาย่อมรู้ว่าเหตุการณ์นี้เป็นไปได้มากทีเดียว แต่เขาไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เย่ฉินพูดเป็นเรื่องจริง!

“หลอกลวง สิ่งที่เขาพูดล้วนแต่หลอกลวงเรา!”

สวี่เจี๋ยหัวเสีย เขามองออกว่าสิ่งที่เย่เฉินพูดเป็นเรื่องโกหก เย่เฉินไม่ใช่เจ้าของบริษัทภาพยนตร์อะไรเลยด้วยซ้ำไป

แต่เย่เฉินคนนี้กะล่อนเกินไป ไม่ว่าเขาจะบีบอีกฝ่ายอย่างไร เย่เฉินก็มีวิธีรับมือเขาได้หมดอีกทั้งยังทำทุกคนตกใจกันไปหมดด้วย

เพื่อนผู้หญิงพวกนี้กลับเชื่อกันหมด

อย่างไรเสียเย่เฉินเองก็เกิดในครอบครัวร่ำรวย เรื่องพวกธุรกิจ ค้าขาย เขาเข้าใจทั้งกฎเกณฑ์และการซอกแซกเป็นอย่างดี

ถ้ากระทั่งหลอกลวงคนนอกยังไม่ได้ งั้นเขาคงทำภารกิจของที่บ้านไม่ได้!

แล้วงานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้ ที่เอาแต่เยินยอเย่เฉินจบลงอย่างรวดเร็ว

เพราะสวี่เจี๋ยจ่ายเงินค่าอาหารนานแล้ว ทำให้เขาไม่ต้องจ่ายเดิมทีเขาเองก็ไม่ได้เอาเงินมา

“เพื่อนๆ ฉันไปแล้วนะ ทุกคนเดินทางปลอดภัยนะ”

ซูมู่ชิงคล้องแขนเย่เฉินแล้วโบกมืออีกข้างบอกกลาทุกคน

“บ๊ายบาย มู่ชิง ไว้ว่างๆ เรามาเจอกันอีกนะ”

“คุณเย่ มู่ชิง บ๊ายบาย”

“คุณเย่ถ้าที่บริษัทผลิตหนังออกมาล่ะก็ จะต้องบอกพวกเราด้วยนะ!”

เพื่อนๆ ทั้งสิบคนนี้ ล้วนแต่เกรงใจและนับถือเย่เฉินและซูมู่ชิงอย่างมาก

เย่เฉินในซีกวาขับรถมารับพวกเชา ซีกวาเปิดรถแล้ว เย่เฉินก็จูงมือภรรยาขึ้นด้านหลังของตัวรถ

หลังจากขึ้นรถไปแล้ว มือซ้ายของซูมู่ชิงก็ตบเย่เฉินน้อยๆ “ที่รักที่คะ ที่คุณบอกว่าคุณคือเจ้าของบริษัทเฉินเย่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เป็นเรื่องโกหกใช่ไหมคะ?”