เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องจริง!

ในห้องรับรองนั้นพวกสวี่เจี๋ยต่างก็กำลังรอดูอะไรสนุกๆ

หลงอีเยี่ยนไขว่ห้างแผ่บารมีของผู้บริหารหญิงออกมาอย่างเต็มเปี่ยม หล่อนจ้องเย่เฉินด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจแล้วกล่าว

“เย่เฉิน ฉันได้ยินวังเหม่ยฉีบอกว่าเมื่อวานนายบอกกับพวกเขาว่าวังเหม่ยฉีเป็นดาราในสังกัดนาย นายนี่ดูแลกระทั่งฉัน ฉันนี่เป็นลูกน้องนาย มีเรื่องแบบนี้ไหม?”

ใบหน้าสวี่เจี๋ยระบายยิ้ม แล้วรีบร้อนแทรก “พวกเราเป็นพยานได้ เมื่อวานเย่เฉินคุยกับเราแบบนี้จริงๆ”

“จริงด้วย พูดจายโสโอหังเสียด้วย เขาบอกว่าคุณหลงเป็นลูกกระจ๊อกของเขา เขาให้คุณหันซ้ายคุณก็ต้องหันซ้าย”

เพื่อนผู้ชายอีกคนใส่สีตีไข่

พวกสวี่เจี๋ยล้วนแต่รอดูเย่เฉินหน้าแตก ถ้าหากว่าวันนี้พวกเขาไม่อยู่ด้วยล่ะก็เกรงว่าเย่เฉินคงจะปฏิเสธแน่ๆ

แต่ว่าพวกเขาที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็อยู่ที่นี่ จะปล่อยให้เย่เฉินกลับกลอกเท่าไหร่ก็จะไม่กล้าพลิกลิ้นอีก!

“ฮึ ไอ้คนหลอกลวงเย่เฉิน ฉันจะรอดูว่านายจะแก้ตัวยังไงวันนี้!”

สวี่เจี๋ยลอบสะใจคิดว่าเย่เฉินวันนี้จบเห่แล้ว!

เย่เฉินยืนตัวตรง เขากล่าวกับหลงอีเยี่ยนด้วยท่าทีนิ่งเฉย “ใช่ ผมเคยพูดแบบนี้”

เพี้ยะ!

ทันใดนั้นเองก็เห็นหลงอีเยี่ยนตบโต๊ะเสียงดัง แล้วรื้อชุดช้อนส้อมในซองอาหาร แล้วหยิบชามขนาดเล็กออกมา

หลงอีเยี่ยนหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว “สารเลว! เย่เฉิน ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ วันนี้เพิ่งมาเจอหน้ากันวันแรก มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันเป็นลูกน้องนาย คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าเอาฉันมาวางท่า บอกมานายใช้ชื่อฉันไปหลอกลวงคนมาเท่าไหร่แล้ว เคยหลอกเอาเงินแฟนคลับดาราในสังกัดฉันบ้างหรือเปล่า! ดูแล้วฉันคงจะต้องแจ้งความ จับ 18 มงกุฎ แล้วให้ทางตำรวจจัดนายหนักๆ เลย!”

หล่อนพูดพลางตั้งท่าจะโทรศัพท์หาตำรวจ

วังเหม่ยฉีรีบร้อนดึงหลงอีเยี่ยนพลางกล่าว “คุณหลง อย่าเลยนะคะ เย่เฉินรู้จักผู้กำกับเจียง ถ้าคุณอยากจะจับเขา ก็อาจจะทำลายความสัมพันธ์ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรากับผู้กำกับเจียงนะคะ”

หลงอีเยี่ยนสะบัดวังเหม่ยฉีทิ้งแล้วตำหนิ “ยัยเด็กโง่ ถ้าหากว่าเขารู้จักผู้กำกับเจียง เขาจะอ้างฉันทำไมบ้าอะไร!”

ชื่อเสียงและสถานะของผู้กำกับเจียงเหนือกว่าหลงอีเยี่ยนเป็นสิบๆ เท่าดังนั้นหลงอีเยี่ยนจึงมั่นใจอย่างมากว่าเย่เฉินจะต้องไม่รู้จักผู้กำกับเจียง

ใครจะรู้ว่าในตอนนี้คิดไม่ถึงว่าสวี่เจี๋ยจะก้าวออกมาขอร้องแทนเย่เฉิน

สวี่เจี๋ยกล่าว “คุณหลง คุณอย่าแจ้งความเลย เย่เฉินเขาเป็นสามีของเพื่อนสมัยเด็กของผม ถ้าเขาโดนจับก็คงไม่ดีนัก”

เย่เฉินชะงักไปเล็กน้อย สวี่เจี๋ยอ้อนวอนแทนเขาเหรอ?

เกรงว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นแบบที่เห็น!

คิดไม่ถึงว่าประโยคต่อมาของสวี่เจี๋ยบอกว่า “ไม่งั้นเอาอย่างนี้ ให้เขาคุกเข่าขอโทษคุณ แล้วคุณยอมให้อภัยเขาดีไหมครับ”

“คุกเข่าขอโทษเนี่ยนะ”

ทั้งเย่เฉินและหลงอีเยี่ยนต่างก็ตกตะลึงไป

หลงอีเยี่ยนมองประเมินเย่เฉินเล็กน้อย หลงอีเยี่ยนโลดแล่นในวงการบันเทิงมานาน เจอสาวสวยหนุ่มหล่อในวงการนี้มาก็มาก

คิดไม่ถึงว่าจะมาสังเกตได้ในตอนนี้ว่าเย่เฉินเองก็หล่อเหลา รูปร่างกำยำ สามารถเป็นดาราได้เลย

หลงอีเยี่ยนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้ผู้ชายเย่อหยิ่ง หล่อเหลา คุกเข่าให้ตนเองก็ถือเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมากทีเดียว!

เดิมหลงอีเยี่ยนเป็นสาวแกร่ง คิดว่าผู้หญิงแข็งแกร่งกว่าผู้ชาย ดังนั้นจึงชอบให้ผู้ชายอยู่ใต้ฝ่าเท้าหล่อน

ดังนั้นหลงอีเยี่ยนจึงวางมือถือลงแล้วกล่าว “ได้สิ เย่เฉิน เห็นแก่ที่นายหน้าตาพอใช้ได้ ฉันจะให้โอกาสนายได้คุกเข่าขอโทษฉัน”

เจตนาที่หญิงสาวพูดแบบนี้เพราะอยากให้เย่เฉินขายหน้า ที่ไม่มีแม้กระทั่งสิทธิ์จะคุกเข่าขอโทษ ทำราวกับว่านี่เป็นการให้ความเมตตาเย่เฉินอย่างไรอย่างนั้น

เย่เฉินหัวเราะ “ฮ่าๆ ให้ผมคุกเข่าขอโทษคุณเหรอ? คุณไม่สมควรได้รับมันหรอกนะ!”