เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 438

ตอนที่ 438 คุกเข่าขอโทษ!

หลงอีเยี่ยนชะงักตัวแข็ง เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า

เย่เฉินนั่งบนเก้าอี้ ไขว่ห้าง วางท่าเหมือนหลงอีเยี่ยนเมื่อครู่ ด้วยมาดของผู้บริหารอย่างเต็มเปี่ยมกล่าว

“เมื่อครู่เหมือนคุณหลงบอกให้ผมคุกเข่าใช่ไหม?”

หลงฉี่อวิ้นได้ยินคำพูดนี้แล้ว ทันใดนั้นเองสีหน้าก็ย่ำแย่ขึ้นมารู้ว่าลูกสาวบุตรธรรมของตนเองก่อเรื่องใหญ่เอาไว้ รีบร้อนตำหนิหลงอีเยี่ยน

“ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษคุณหลงอีก!”

คนทั้งวงการบันเทิงต่างก็รู้หลงอีเยี่ยนเป็นคนที่เย่อหยิ่งขนาดไหน จะให้รินชาป้อยอใครก็เป็นเรื่องยากเต็มที คิดไม่ถึงว่าจะต้อง

ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป หล่อนจะโลดแล่นในวงการบันเทิงนี่อย่างไร!

แต่ว่าทั้งหมดที่หลงอีเยี่ยนมีล้วนแต่เป็นเพราะพ่อของหล่อน ในเมื่อพ่อของหล่อนบอกให้หล่อนทำ หล่อนก็ไม่สามารถต่อต้านได้

หลงอีเยี่ยนหันมองสวี่เจี๋ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง!

ถ้าไม่ใช่เพราะสวี่เจี๋ยออกความคิดบ้าๆ หลงอีเยี่ยนก็คงไม่ตกอับจนมีสภาพแบบในตอนนี้!

สวี่เจี๋ยสัมผัสได้ถึงแววตาที่ปานจะฆ่าคนของหลงอีเยี่ยน ก็ตกใจจนขยับตัวไม่ได้ กลืนน้ำลายอย่างอึดอัดใจ

หลงอีเยี่ยนทำอะไรไม่ได้ นอกจากคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉิน แล้วชูจอกน้ำชาขึ้นเหนือหัว

“คุณเย่ หลงอีเยี่ยนตาถั่วเอง ไม่รู้ว่าคุณรู้จักกับพ่อของฉัน คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับฉันเลยนะคะ”

หลงฉี่อวิ้นออกตัวแทนลูกสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณเย่ อีเยี่ยนคนนี้โดนผมเอาแต่ใจจนเสียคน คุณอย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเด็กๆ มันเลย”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วไปรับจอกน้ำชาจากมือหลงอีเยี่ยน แล้วดื่มลงไปหนึ่งอึก

นี่เป็นการแสดงว่าเขาให้อภัยหลงอีเยี่ยน และยอมรับให้หล่อนเป็นคนที่สืบทอดบริษัทชิงกั่วเอ็นเตอร์เทนเมนท์

“ลุกขึ้นเถอะ” เย่เฉินกล่าวกับหลงอีเยี่ยน

“ขอบคุณค่ะคุณเย่”

หลงอีเยี่ยนผุดลุกขึ้นอย่างเก้อเขิน วังเหม่ยฉีเห็นภาพนี้ก็ถอนหายใจไม่หยุด คุณหลงที่สั่งสอนหล่อนเหมือนหมาเชื่องๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เฉิน คิดไม่ถึงว่าเจ้านายจะถ่อมตัวแบบนี้!

เย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ อย่างที่คิด!

หลังจากหลงอีเยี่ยนลุกขึ้นยืนแล้วหันมองสวี่เจี๋ยด้วยความโมโหพลางกล่าว “ผอ.สวี่ดูละครจบแล้วหรือยัง? ดูจบแล้วเชิญกลับไปที่ห้องของคุณเถอะ!”

“แค่ก…รบกวนแล้ว”

สวี่เจี๋ยไม่กล้าสบตากับหลงอีเยี่ยน เห็นเย่เฉินรู้จักกับหลงฉี่อวิ้น ไม่ใช่คนหลอกลวง รีบร้อนลุกขึ้นเตรียมจะออกไป

ทว่าหลงฉี่อวิ้นที่ชอบผูกมิตร กลับเข้าไปขวางสวี่เจี๋ยพลางกล่าว “ผอ.สวี่เหรอ? เป็นผอ.ที่ไหน?”

สวี่เจี๋ยส่งนามบัตรของตนเองให้หลงฉี่อวิ้น

หลงฉี่อวิ้นกล่าวอย่างตื่นตระหนก “อ้าว บังเอิญจังเลย ผมรู้จักหัวหน้าหน่วยงานของพวกคุณนะเนี่ย หัวหน้าพวกคุณได้ผมนะเนี่ยถึงจะได้มีวันนี้ สวี่เจี๋ยคุณอายุน้อยขนาดนี้ ได้เป็นผอ.แล้ว อนาคตไกลจริงๆ ตั้งใจทำงานล่ะ”

หลงฉี่อวิ้นยังปลอบใจสวี่เจี๋ย

แต่ว่าหลงอีเยี่ยนกลับกล่าว “คุณพ่อคะ คืนวานสวี่เจี๋ยคนนี้โทรหาหนูบอกว่าคุณเย่เป็น 18 มงกุฏ หรือยังบอกว่าเขาเป็นโจรขโมยรถ ดังนั้นวันนี้หนูถึงได้เข้าใจคุณเย่ผิดแล้วไปล่วงเกินคุณเย่!”

“อะไรนะ?”

ได้ยินแบบนี้ หลงฉี่อวิ้นเห็นสีหน้าของสวี่เจี๋ยแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงในทันที!

หลงฉี่อวิ้นหยิบเอานามบัตรของสวี่เจี๋ยถูมือไปมาพลางกล่าว “ไม่สิ คุณอายุน้อยขนาดนี้ ทำไมถึงได้เป็นผอ.? เรื่องนี้จะต้องมีอะไรแน่ ผมคงต้องลองโทรหาเจ้านายคุณหน่อย ให้เขาลองปลดตำแหน่งผอ.ของคุณดู”

ชื่อเสียงของหลงฉี่อวิ้นแต่ไม่ใช่แค่คนในวงการบันเทิงที่รู้ คนนอกวงการบันเทิงยังรู้