เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 455

ตอนที่ 455 ตามสืบหาความจริง!

“คุณแม่ยาย ในเมื่อยอมรับแล้วว่าทำร้ายผม งั้นก็อย่าโกรธที่ผมวางยาคุณล่ะ! หวังว่าคำพูดเมื่อครู่ของคุณเป็นเพียงแค่อารมณ์ ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็นะ…”

ใบหน้าเย่เฉินฉายแววเหี้ยมโหด จางเชี่ยนจือเป็นมารดาของซูมู่ชิง ส่วนซูมู่ชิงเป็นภรรยาของเขา ถือได้ว่าหล่อนเป็น

ถ้าจางเชี่ยนจือทำจริงล่ะก็เย่เฉินจะสังหารหล่อนไม่ได้

แต่ว่าเขาจะต้องลงโทษหล่อนให้สาสม เพื่อให้หล่อนไม่มีทางงได้ลงมือทำร้ายเย่เฉินอีกตลอดชีวิต!

ซูมู่ชิงที่วิ่งออกจากห้องจางเชี่ยนจือ แต่ไม่ได้วิ่งกลับมาที่ห้องของเย่เฉิน แต่ไปห้องน้ำแทน

หล่อนร้องไห้พลางโทรหาซูมู่หลิน

“มู่หลิน นายรู้เรื่องที่คุณแม่วางยาเย่เฉินไหม? นายร่วมมือกับแม่ด้วยหรือเปล่า?”

ซูมู่ชิงถามซูมู่หลิน

ซูมู่หลินถามด้วยใบหน้าสงสัย “พี่ครับ พี่กำลังพูดอะไร? คุณแม่วางยาอะไร?”

ซูมู่ชิงกล่าวพลางร้องไห้ “เมื่อครู่แม่บอกพี่เองว่าแม่วางยาให้เย่เฉินตาบอด!”

ซูมู่หลินตกใจ “อะไรนะ? เป็นไปได้ยังไงน่ะ แม่ยังไม่กล้าฆ่าไก่สักตัว อย่างมากก็ตบเย่เฉินระบายอารมณ์เท่านั้นเอง แม่ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงแบบนี้หรอก พี่ไม่รู้จักนิสัยแม่เราเหรอครับ? พี่ทะเลาะกับแม่หรือเปล่าแม่เลยพูดแบบนั้นน่ะ”

ซูมู่ชิงน้ำตาหยุดไหลทันที “อืม”

ซูมู่หลินกล่าว“เฮ้อ พี่คิดว่าแม่ทำจริงๆ ล่ะสิ พี่นี่สุดยอดเลย”

ซูมู่ชิงย้อนคิดอย่างละเอียด หล่อนเองก็รู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่ของแม่ น่าจะเพราะอารมณ์ จะถือเป็นจริงเป็นจังไม่ได้

เดิมทีหล่อนยังกังวลว่าถ้าหากมารดาทำร้ายเย่เฉินจริงๆ แล้วหล่อนควรจะทำอย่างไร

ฝั่งหนึ่งก็แม่ตัวเอง อีกฝั่งก็สามี ซูมู่ชิงก็จะเจอปัญหาเหมือนฉินหงเหยียนในตอนนั้น

ตอนนี้โชคดีที่รู้ว่าแม่ทำไปเพื่อยั่วโมโหตนเอง ซมปาดน้ำตาแล้วเดินกลับห้อง

“มู่ชิง คุณร้องไห้ทำไม?”

เย่เฉินเห็นซูมู่ชิงตาแดงๆ จึงยื่นมือออกมาสัมผัสเบาๆ

มีเพียงตอนอยู่ในห้องสองคนเท่านั้น เย่เฉินถึงไม่แกล้งทำเป็นคนตาบอด

ซูมู่ชิงปฏิเสธ “ไม่ค่ะ”

ซูมู่ชิงไม่อยากจะบอกเรื่องเมื่อครู่กับสามี

ทว่าเย่เฉินรู้นานแล้ว

เย่เฉินรู้ว่าซูมู่ชิงในตอนนี้น่จะลำบากใจอย่างมาก จึงไม่ซักไซร้

“นอนเถอะครับ คนดี”

เย่เฉินจูงมือหญิงสาวกล่อมหล่อนให้เข้านอน

เพราะว่าเย่เฉินอยากจะวางยาแม่ยาย แต่เขาจะมีโอกาสลงมือก็ต่อเมื่อซูมู่ชิงหลับแล้ว

เย่เฉินรู้ว่าคืนนี้จางเชี่ยนจือจะนอนดึกมากทีเดียว เพราะหล่อนต้องการจะเลือกลูกเขยคนใหม่ ต้องตระเตรียมข้อมูลส่วนตัวของตัวเลือกต่างๆ แล้วส่งให้ซูเจิ้นหางได้ดู

เย่เฉินคาดว่าด้วยอัตราส่วนในการทำงานของจางเชี่ยนจือเกรงว่าทำถึงตีสองก็คงยังไม่เสร็จ

จางเชี่ยนจือเป็นเหมือนซูมู่ชิงที่ต่างเป็นคนอะไรช้า กระทั่งตอนออกบ้าน หล่อนยังสาละวนอยู่นาน

แต่งหน้า เลือกเสื้อผ้า ของที่จะเอาไปด้วย หรือจะทำกับข้าวหรือทำอย่างอื่น ความเร็วล้วนแต่เป็นเพียงครึ่งหนึ่งของคนทั่วไป

ล่วงเลยไปถึงเวลาเที่ยงครึ่งอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้คนในบ้านซูเจิ้นหางน่าจะเข้านอนกันหมดแล้ว

ซูมู่ชิงเองก็หลับปุ๋ยไปแล้ว

มีเพียงแค่ไฟห้องจางเชี่ยนจือเท่านั้นที่ยังสว่างอยู่