เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 456

ตอนที่ 456 สืบสวน!

เย่เฉินรู้จักคนตระกูลซูอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาสามารถแยกแยะได้ทันทีว่าใครเป็นใครจากเสียงฝีเท้าหนักเบาและจังหวะฝีเท้า

“บ้าฉิบ จางเชี่ยนจือจะต้องลืมของอะไรแน่!”

เย่เฉินรู้ดีแก่ใจว่าจางเชี่ยนจือคนนี้ก็มีนิสัยแบบนี้ มักจะหลงลืมของบ่อยๆ ปกติเวลาออกบ้านก็เหมือนกัน เพิ่งออกบ้านก็ต้องกลับมา มีบางครั้งที่ต้องไปๆ กลับๆ หลายครั้ง

ช่วยไม่ได้เย่เฉินทำได้เพียงซ่อนยาเอาไว้ก่อน แต่ไม่ทันเย่เฉินเลยต้องจำใจซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง

ไม่นานนักจางเชี่ยนจือก็เดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่ได้มองใต้เตียง แล้วมาหยุดที่ด้านหน้าเตียงแทนแล้วหยิบหวีออกมาจากกระเป๋า

เย่เฉินแทบจะอยู่ติดกับจางเชี่ยนจืออย่างมากไม่ถึง 20 ซม. ด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าเย่เฉินโดนเตียงบังเอาไว้ ดังนั้นจางเชี่ยนจือจึงไม่เห็นเขาเท่านั้นเอง

แต่ว่าเย่เฉินกลับเห็นช่วงขาและเท้าของจางเชี่ยนจือผ่านใต้เตียง

จางเชี่ยนจือเตี้ยกว่าซูมู่ชิงเล็กน้อย หญิงวัยกลางคนสูงประมาณ 165 ซม. สูงประมาณ 55 กก. ช่วงนี้เริ่มฝึกฝนโยคะ ยังคงรักษาเรือนร่างเอาไว้เป็นอย่างดี

เย่เฉินเห็นเท้าของจางเชี่ยนจือก็พบว่าเท้าของหญิงวัยกลางคนนี้ขาวนวลเขียนแต่กลับไม่บวมอ้วน อีกทั้งยังทาสีเล็บสีชมพูเอาไว้ด้วย!

เย่เฉินอดเย้ยหยันในใจไม่ได้ “เหอะ จางเชี่ยนจือคนนี้ทาเล็บสีชมพูเสียหวานแหววเลย สีชมพูเป็นสีของเด็กผู้หญิงไม่ใช่หรือไง? คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะชอบของแบ๊วๆ แบบนี้!”

กระทั่งซูมู่ชิงยังทาเล็บสีแดงไวน์เลย!

แต่พอคิดละเอียดๆ ตนเองที่เป็นลูกเขยไม่น่าจ้องเท้าของแม่ยาย

“อย่าเสียมารยาทเลยดีกว่า”

เย่เฉินเองก็คร้านจะมอง จนหล่อนลุกขึ้นและออกจากห้องไปอีกครั้ง

เมื่อแน่ใจว่าแม่ยายเดินไปแล้วเย่เฉินก็ปีนออกมาจากใต้เตียง

เย่เฉินค่อยๆ หยิบยาออกมาจากกล่อง แล้วหยิบเม็ดยาสีแดงที่เขียนว่า A1 ออกมาจากนั้นก็เปิดกาน้ำชาของแม่ยายออกมาแล้วในตอนที่กำลังจะหย่อนยาลงไป ใครจะรู้..

“สวบ…สวบ…สวบ…”

เป็นเสียงฝีเท้าที่คุ้นหูนี้อีกแล้ว!

“บ้าฉิบ! จางเชี่ยนจือเดินกลับมาอีกแล้ว! แม่ยายของเรานี่จะต้องลืมของอะไรแน่ โอ้ย จะเป็นบ้า! เอาของไปให้หมดๆ ครั้งเดียวไม่ได้หรือไง!”

เย่เฉินรีบร้อนวางยากลับไปในกล่องยา แล้วจัดแจงเก็บกล่องยา แล้วปิดฝากาน้ำชาอีกครั้ง

เมื่อจัดการอะไรๆ เสร็จแล้ว เย่เฉินก็มุดกลับเข้าไปใต้เตียงอีกครั้ง แล้วครั้งนี้ร้อนรนกว่าเดิม…

โครม

เย่เฉินหัวโขก!

“เฮ้อ…จะต้องเป็นเพราะสัปดาห์นี้แกล้งเป็นคนตนบอดจนชิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอมุดเตียงแล้วจะหัวโขก…”

เย่เฉินเอามือกุมศีรษะรู้สึกอับอายอย่างมาก ถ้าเพื่อนของเขาหรือไม่ก็พวกอาจารย์ที่เคยฝึกฝนเขาเข้ามาเห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า จะต้องหัวเราะกันจนปวดท้องแน่นอน

จางเชี่ยนจือกลับมาอีกครั้งเหมือนจะมาหาของอะไรบางอย่าง แต่หาของอยู่นานก็หาไม่เจอ จากนั้นจึงพึมพำกับตนเอง

“เอ๊ะ มือถือล่ะ? อ่อ เอาเข้าห้องน้ำไปแล้วนี่นา”

เย่เฉิน“…”

เย่เฉินหัวเสียอย่างมาก หญิงชราที่ยังไม่แก่มากยังเลอะเลือนจนเป็นแบบนี้ ยังจะมาหาเรื่องฉันทุกวันอีก!

จางเชี่ยนจือออกจากห้องไปอีกครั้ง เย่เฉินไม่กล้าอ้อยอิ่งอีก เขารีบเทยาแล้วเดินจากไป!

40 นาทีต่อมา จางเชี่ยนจือก็อาบน้ำเสร็จแล้วเวลาหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป

“เวลาผ่านไปได้ประมาณหนึ่งแล้ว ยาน่าจะออกฤทธิ์แล้ว!”

เย่เฉินมองเวลาก็รู้สึกว่าตอนนี้จางเชี่ยนจือน่าจะโดนยาเต็มที่แล้ว ก็แอบออกจากห้องแล้วเดินมาที่ห้องของแม่ยาย

ตอนนี้ไฟห้องจางเชี่ยนจือปิดสนิท แต่ในห้องยังมีเสียงของจางเชี่ยนจือดังลอยออกมา