เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 456
สรุปบท ตอนที่ 456 สืบสวน!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
ตอน ตอนที่ 456 สืบสวน! จาก เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 456 สืบสวน! คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 456 สืบสวน!
เย่เฉินรู้จักคนตระกูลซูอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาสามารถแยกแยะได้ทันทีว่าใครเป็นใครจากเสียงฝีเท้าหนักเบาและจังหวะฝีเท้า
“บ้าฉิบ จางเชี่ยนจือจะต้องลืมของอะไรแน่!”
เย่เฉินรู้ดีแก่ใจว่าจางเชี่ยนจือคนนี้ก็มีนิสัยแบบนี้ มักจะหลงลืมของบ่อยๆ ปกติเวลาออกบ้านก็เหมือนกัน เพิ่งออกบ้านก็ต้องกลับมา มีบางครั้งที่ต้องไปๆ กลับๆ หลายครั้ง
ช่วยไม่ได้เย่เฉินทำได้เพียงซ่อนยาเอาไว้ก่อน แต่ไม่ทันเย่เฉินเลยต้องจำใจซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง
ไม่นานนักจางเชี่ยนจือก็เดินเข้ามาในห้อง แต่ไม่ได้มองใต้เตียง แล้วมาหยุดที่ด้านหน้าเตียงแทนแล้วหยิบหวีออกมาจากกระเป๋า
เย่เฉินแทบจะอยู่ติดกับจางเชี่ยนจืออย่างมากไม่ถึง 20 ซม. ด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าเย่เฉินโดนเตียงบังเอาไว้ ดังนั้นจางเชี่ยนจือจึงไม่เห็นเขาเท่านั้นเอง
แต่ว่าเย่เฉินกลับเห็นช่วงขาและเท้าของจางเชี่ยนจือผ่านใต้เตียง
จางเชี่ยนจือเตี้ยกว่าซูมู่ชิงเล็กน้อย หญิงวัยกลางคนสูงประมาณ 165 ซม. สูงประมาณ 55 กก. ช่วงนี้เริ่มฝึกฝนโยคะ ยังคงรักษาเรือนร่างเอาไว้เป็นอย่างดี
เย่เฉินเห็นเท้าของจางเชี่ยนจือก็พบว่าเท้าของหญิงวัยกลางคนนี้ขาวนวลเขียนแต่กลับไม่บวมอ้วน อีกทั้งยังทาสีเล็บสีชมพูเอาไว้ด้วย!
เย่เฉินอดเย้ยหยันในใจไม่ได้ “เหอะ จางเชี่ยนจือคนนี้ทาเล็บสีชมพูเสียหวานแหววเลย สีชมพูเป็นสีของเด็กผู้หญิงไม่ใช่หรือไง? คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะชอบของแบ๊วๆ แบบนี้!”
กระทั่งซูมู่ชิงยังทาเล็บสีแดงไวน์เลย!
แต่พอคิดละเอียดๆ ตนเองที่เป็นลูกเขยไม่น่าจ้องเท้าของแม่ยาย
“อย่าเสียมารยาทเลยดีกว่า”
เย่เฉินเองก็คร้านจะมอง จนหล่อนลุกขึ้นและออกจากห้องไปอีกครั้ง
เมื่อแน่ใจว่าแม่ยายเดินไปแล้วเย่เฉินก็ปีนออกมาจากใต้เตียง
เย่เฉินค่อยๆ หยิบยาออกมาจากกล่อง แล้วหยิบเม็ดยาสีแดงที่เขียนว่า A1 ออกมาจากนั้นก็เปิดกาน้ำชาของแม่ยายออกมาแล้วในตอนที่กำลังจะหย่อนยาลงไป ใครจะรู้..
“สวบ…สวบ…สวบ…”
เป็นเสียงฝีเท้าที่คุ้นหูนี้อีกแล้ว!
“บ้าฉิบ! จางเชี่ยนจือเดินกลับมาอีกแล้ว! แม่ยายของเรานี่จะต้องลืมของอะไรแน่ โอ้ย จะเป็นบ้า! เอาของไปให้หมดๆ ครั้งเดียวไม่ได้หรือไง!”
เย่เฉินรีบร้อนวางยากลับไปในกล่องยา แล้วจัดแจงเก็บกล่องยา แล้วปิดฝากาน้ำชาอีกครั้ง
เมื่อจัดการอะไรๆ เสร็จแล้ว เย่เฉินก็มุดกลับเข้าไปใต้เตียงอีกครั้ง แล้วครั้งนี้ร้อนรนกว่าเดิม…
โครม
เย่เฉินหัวโขก!
“เฮ้อ…จะต้องเป็นเพราะสัปดาห์นี้แกล้งเป็นคนตนบอดจนชิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอมุดเตียงแล้วจะหัวโขก…”
เย่เฉินเอามือกุมศีรษะรู้สึกอับอายอย่างมาก ถ้าเพื่อนของเขาหรือไม่ก็พวกอาจารย์ที่เคยฝึกฝนเขาเข้ามาเห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า จะต้องหัวเราะกันจนปวดท้องแน่นอน
จางเชี่ยนจือกลับมาอีกครั้งเหมือนจะมาหาของอะไรบางอย่าง แต่หาของอยู่นานก็หาไม่เจอ จากนั้นจึงพึมพำกับตนเอง
“เอ๊ะ มือถือล่ะ? อ่อ เอาเข้าห้องน้ำไปแล้วนี่นา”
เย่เฉิน“…”
เย่เฉินหัวเสียอย่างมาก หญิงชราที่ยังไม่แก่มากยังเลอะเลือนจนเป็นแบบนี้ ยังจะมาหาเรื่องฉันทุกวันอีก!
จางเชี่ยนจือออกจากห้องไปอีกครั้ง เย่เฉินไม่กล้าอ้อยอิ่งอีก เขารีบเทยาแล้วเดินจากไป!
40 นาทีต่อมา จางเชี่ยนจือก็อาบน้ำเสร็จแล้วเวลาหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป
“เวลาผ่านไปได้ประมาณหนึ่งแล้ว ยาน่าจะออกฤทธิ์แล้ว!”
เย่เฉินมองเวลาก็รู้สึกว่าตอนนี้จางเชี่ยนจือน่าจะโดนยาเต็มที่แล้ว ก็แอบออกจากห้องแล้วเดินมาที่ห้องของแม่ยาย
ตอนนี้ไฟห้องจางเชี่ยนจือปิดสนิท แต่ในห้องยังมีเสียงของจางเชี่ยนจือดังลอยออกมา
ในเมื่อเกลียดเขาขนาดนี้ ก็อย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจแล้วกัน!
เย่เฉินกล่าว “บอกมา คุณส่งคนไปวางยาเขาที่ศูนย์ประชุมนานาชาติเมืองเสินเฉิงหรือเปล่า?”
จางเชี่ยนจือกล่าวอย่างเลื่อนลอย “วางยาเมืองเสินเฉิง…เปล่านี่ ฉันไม่ได้วางยาอะไร เย่เซวียนเป็นคนทำ พี่ชายคนรองที่ไร้ประโยชน์ของเย่เฉินนั่นไง”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่เฉินก็ใจหายวาบ คิดไม่ถึงว่าจางเชี่ยนจือจะสงสัยว่าเป็นฝีมือเย่เซวียนงั้นเหรอ?
“ดูแล้วไม่น่าจะใช่ฝีมือหล่อน”
ตอนนี้เย่เฉินแน่ใจแล้วว่าคำพูดของหล่อนเมื่อครู่น่าจะเป็นเพราะอารมณ์เท่านั้นเอง
เมื่อได้คำตอบแล้ว เย่เฉินก็จากไป
เดิมเขาเอายาแก้พิษให้อีกฝ่ายเพื่อให้หล่อนหายจากอาการที่เป็นอยู่ แต่เย่เฉินไม่ให้
เย่เฉินไม่ชอบปั้นหน้า ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ชอบตนเอง งั้นก็ให้หล่อนได้ขายหน้าที่บ้านซูเจิ้นหาง
เช้าวันต่อมาคนตระกูลซูก็ตื่นเช้ามากินข้าวเช้ากันที่โต๊ะอาหาร
เย่เฉินแกล้งทำเป็นไม่เห็น เขากินซุปที่ภรรยาป้อนแล้วถาม“ท่านซู เมื่อคืนวานคุณได้ยินเสียงอะไรไหมครับ?”
ซูเจิ้นหางหันมองจางเชี่ยนจืออย่างไม่รู้ตัวแล้วสีหน้าเก้อเขิน “เหมือน…จะมีนะ”
ซูมู่ชิงเองก็กล่าว“เหมือนจะได้ยินลางๆ เหมือนกัน เสียงเหมือนมาจากห้องคุณแม่เลย แม่คะเมื่อคืนแม่ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”
จางเชี่ยนจือสีหน้าแดงก่ำ “ไม่..ไม่จ้ะ”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เมื่อกลางดึกผมอยากเข้าห้องน้ำ เดิมจะเรียกมู่ชิงให้ไปส่ง แต่ว่าพอได้ยินเสียงก็เลยไม่กล้าเรียก กลัวว่าเดี๋ยวถ้ามู่ชองได้ยินแล้วจะเขิน”
ที่จริงซูเจิ้นหางก็ได้ยินเช่นกันเลยตำหนิลูกสะใภ้ “เชี่ยนจือ เมื่อคืนเธอเหลวไหลมากนะ เด็กๆ อยู่ห้องข้างๆ ช่วยระวังหน่อยได้ไหม? ห้องในบ้านนี้มันไม่เก็บเสียง จะมาทำอะไรในห้องตามใจเหมือนบ้านตัวเองได้ยังไง! ตั้งแต่วันนี้ไปห้ามมานอนบ้านฉันแล้วนะ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)