เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 457

ตอนที่ 457 งานเลี้ยงตระกูลซู!

เดิมซูเจิ้นหางอยากจะช่วยกลบเกลื่อนแทนลูกสะใภ้ แต่ในเมื่อพวกเย่เฉินก็ได้ยินกันหมดแล้ว เลยตำหนิหล่อนเสีย

จางเชี่ยนจือโดนพ่อสามีตำหนิก็ไม่กล้าเถียง อีกทั้งยังรู้สึกอับอายอย่างมาก เย่เฉินไม่เคยเห็นสภาพน่าเกลียดแบบนี้ของหล่อน จนหล่อนอยากจะมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด!

ดังนั้นเย่เฉินเลยหลุดหัวเราะออกมา เขารู้สึกเพลิดเพลินมากทีเดียว!

ทว่าจางเชี่ยนจือเห็นเย่เฉินหัวเราะก็หงุดหงิด “แกไอ้คนไร้ประโยชน์หัวอะไร! แค่กินข้าวยังต้องให้คนป้อนไม่อายหรือไง เย่เฉินถ้าแกเป็นลูกผู้ชาย ยังพอมีเกียรติอยู่บ้างก็น่าจะเลิกกับลูกสาวฉันได้แล้ว อย่าเป็นตัวถ่วงชีวิตลูกสาวฉันเลย!”

ซูเจิ้นหางเตือนสติลูกสะใภ้ “เชี่ยนจือ!”

ซูมู่ชิงเองก็กล่าว “คุณแม่คะ เช้าๆ แบบนี้จะต้องพูดไม่ดีกันด้วยเหรอคะ?”

ตระกูลซูมีกฎข้อหนึ่งว่าห้ามทะเลาะกันตั้งแต่เช้า

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ได้โกรธ ตั้งแต่รู้ว่าจางเชี่ยนจือไม่ใช่คนวางยาตนเองให้ตาบอด ก็รู้สึกว่าแม่ยายคนนี้ถึงจะปากคอเลาะร้ายแต่ไม่ได้มีจิตใจเลวร้ายอะไร

เย่เฉินเองก็กล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ตอนนี้ผมตาบอด มองไม่เห็น ถ้าหย่ากับลูกสาวคุณแม่แล้วใครจะดูแลผมล่ะครับ? ก็ยิ่งไม่มีใครอยากแต่งงานกับผมแล้วล่ะครับ”

จางเชี่ยนจือได้ยินก็หัวเสียกว่าเดิม “ดีนี่เย่เฉิน แกมันเหลวไหล คิดไม่ถึงว่าจะคิดแบบนี้! แกมันทุเรศจริงๆ จะฝากชีวิตไว้กับลูกสาวฉันใช่ไหม!”

เย่เฉินจงใจยั่วโมโหเขา “นั่นสิ ผมอยากจะเกาะซูมู่ชิงไปตลอดชีวิต ให้หล่อนเลี้ยงผม ป้อนข้าวผมไปตลอดชีวิตเลย”

บางทีเพราะเมื่อคืนเย่เฉินไม่ระวังไปสัมผัสใกล้ชิดจางเชี่ยนจือเข้า จู่ๆ เขาก็เลยชอบลับฝีปากกับแม่ยาย

จางเชี่ยนจือย่อมจำอะไรเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นไม่ได้ จึงกล่าวกับเย่เฉินอย่างหัวเสีย

“ก็ได้ ในเมื่อแกพึ่งพาไม่ได้ ฉันก็จะบอกแกเลยนะ หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ในวันเกิดของคุณพ่อ เราจะเลือกผัวใหม่ให้มู่ชิงจากพวกทายาทลูกเศรษฐี!”

ซูมู่ชิวางตะเกียบและถ้วยลงแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “จะเลือกแม่ก็เลือกไปนะคะ แต่หนูไม่เอา ถ้าหากว่าแม่จะต้องทำแบบนั้นในงานวันเกิด งั้นหนูก็ไม่ขอร่วมงานแล้วกัน”

จางเชี่ยนจือตำหนิบุตรสาวอย่างรุนแรงทันที “แกกล้าไม่มางานเรอะ! แกนี่เหลวไหลไปทุกที!”

และในตอนนี้เองเย่เฉินก็กุมมือซูมู่ชิงเอาไว้แล้วกล่าว “ที่รัก คนอย่างคุณปู่ที่มีคนนับหน้าถือตาเยอะแยะ ถ้าคนในบ้านไม่มางาน คนอื่นเยาะเย้ยแย่ ”

จางเชี่ยนจือและซูเจิ้นหางนิ่งไปทันทีคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะสนับสนุนให้ภรรยาไปงาน เพื่อให้หล่อนไปเลือกสามีใหม่งั้นเหรอ?

เย่เฉินไม่มีทางใจกว้างขนาดนี้ล่ะมั้ง?

เย่เฉินกล่าวต่อ “พอถึงเวลา เราก็ไปด้วยกัน”

จางเชี่ยนจือตกใจ “เย่เฉินแกก็จะมางานเหรอ?”

เย่เฉินกล่าว “ใช่สิครับ ผมเป็นหลานเขยตระกูลซูนะครับ ปู่ของมู่ชิงจัดงานวันเกิดผมไม่ไปจะดีเหรอครับ?”

ซูเจิ้นหางไอแล้วกล่าว “เย่เฉิน ปู่รู้ว่าเธอกตัญญู แล้วก็มีมารยาทมาก แต่ว่าสภาพเธอตอนนี้…”

จางเชี่ยนจือหัวเราะเสียงเย็น “พ่อลูกเขยคนดี อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเลยนะ วันงานคนมาเยอะนะ แล้วมีแต่คนใหญ่คนโตในประเทศนี้ทั้งนั้นด้วย เป็นคนตาบอดไปโผล่ที่งานจะต้องเป็นจุดสนใจแน่หรือไม่กลัวโดนแขกเยาะเย้ยเหรอ?”

หลิ่วเฟิงยิ้ม “อืม ถ้าหากว่าตระกูลหลิ่วเราได้ดองกับตระกูลซู งั้นเราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะโดนใครเล่นงานแล้ว!”

พูดพลางหลิ่วอวี่เจ๋อลงจากรถหยิบเอาของขวัญที่หนักอึ้งเดินเข้างานไป

เพราะหลิ่วเฟิงไม่ได้รับคำเชิญ ดังนั้นเขาเลยไม่ได้ตามเข้างานไปด้วย

เมื่อมาถึงงานเลี้ยงแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อในชุดสูทเต็มยศ เรือนร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา ตกเป็นเป้าสายตาขอสาวๆ ไม่น้อยในงาน

เขาตรงดิ่งไปที่โต๊ะของซูเจิ้นหางที่อยู่ด้านในสุด

เขาเองก็สังเกตเห็นว่าเย่เฉินนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับซูเจิ้นหาง เย่เฉินในตอนนี้สวมแว่นตากันแดดเท่ๆ ถือจอกน้ำชาแล้วจิบชาไปพลาง ดูๆ แล้วเหมือนคนปกติ

“เหอะๆ ใส่แว่นตาดำไปก็เพื่อไม่ให้คนมองออกว่าเป็นคนตาดำล่ะสิ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อหัวเราะหึหึในใจ เมื่อเห็นเย่เฉินตาบอดก็สะใจอย่างมาก!

ก่อนหน้านี้แกทำฉันมีลูกไม่ได้ ตอนนี้รู้จุดจบของคนที่ล่วงเกินฉันแล้วล่ะสิ!

ฉันจะทให้แกมองไม่เห็นอะไรเลยไปตลอดชีวิต มองไม่เห็นโลกใบงาม มองไม่เห็นหน้าและร่างสวยๆ ของเมียแก!

อีกทั้งฉันยังจะต้องแย่งเมียแกให้ได้ด้วย!

เหมือนที่แย่งหวังเจียเหยาเมื่อคราวก่อนอย่างไรอย่างนั้น!