เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 วางกับดักหลิ่วอวี่เจ๋อ!

ซูหมิงเจ๋อเดินไปหาซูเจิ้นหางแล้วกล่าวเสียงเบา “คุณพ่อ ตอนนี้จะให้ทิ้งเย่เฉินอาจจะเร็วเกินไป ผมคิดว่าน่าจะต้องรออีกวักหน่อย ไม่แน่ว่าอนาคตเย่เฉินอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลง”

ท่าทีของพ่อตาแม่ยายอย่างซูหมิงเจ๋อและจางเชี่ยนจือปฏิบัติต่อเย่เฉินแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ซูหมิงเจ๋อค่อยข้างอะลุ่มอล่วยกับเย่เฉินมากกว่า แน่นอนว่าเขาเองก็ต้องโกรธเย่เฉินที่ทำร้ายร่างกายลูกชายเขา

ทว่าซูหมิงเจ๋อกับอาสาวของเย่เฉินเคยมีสายสัมพันธ์กันมาก่อนในอดีต

ซูเจิ้นหางเองก็อยากให้ตระกูลซูเกี่ยวดองกับตระกูลเย่ ในตอนที่ซูหมิงเจ๋ออยู่ในช่วงวัยเหมาะกับการแต่งงาน ซูเจิ้นหางเองก็อยากให้ซูหมิงเจ๋อกับอาสาวของเย่เฉินแต่งงานกัน อาสาวที่ว่านี้คือน้องสาวพ่อของเย่เฉิน

ทั้งสองคนเคยมีสายสัมพันธ์กันมาก่อน ซูหมิงเจ๋อเองก็ติดใจในใบหน้าและรูปลักษณ์และท่าทางที่องอาจกว่าใครๆ เขาก็ตกหลุมรักอีกฝ่ายทันที

เสียดายก็แต่พวกเขาสองคนกลับไม่ได้ลงเอยกัน

ซูเจิ้นหางพยักหน้ารับ “ถูกต้อง อย่าปล่อยเย่เฉินไปง่ายๆ เลย”

ซูมู่ชิงประคองเย่เฉินไปนั่งที่เก้าอี้ จางเชี่ยนจือเห็นท่าทางโวยวายของเย่เฉินเมื่อครู่ ในใจก็รู้สึกผิดอย่างมาก รู้สึกผิดกับลูกเขยอย่างมาก

เขาตาบอดแล้ว และมีแค่ซูมู่ชิงเท่านั้น แต่จางเชี่ยนจือยังอยากจะพรากหญิงสาวไปจากเขา

“นี่”

อย่างไรเสียจางเชี่ยนจือก็เป็นผู้หญิงจึงรู้สึกว่าเย่เฉินน่าสงสาร จึงรินชาให้เย่เฉินแล้วเป็นฝ่ายส่งให้เขา “เย่เฉิน ดื่มชาหน่อยเถอะ อย่าเสียใจไปเลย”

ถ้าหากว่าเป็นปกติ แม่ยายที่ใจยักษ์ใจมารมารินชาให้ตนเองแบบนี้เย่เฉินจึงรู้สึกดีใจและภูมิใจมากทีเดียว

แต่ว่าตอนนี้เย่เฉินไม่มีแก่ใจจะมาสนใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

เพราะตอนนี้มีแต่เรื่องของฉินหงเหยียนวนเวียนอยู่ในหัวเขา!

“ซีกวา นายจะต้องตามฉินหงเหยียนให้ทันนะ!”

ตอนนี้จู่ๆ ซูมู่เสวี่ยก็กระแอมออกมา “แค่กๆ แม่ใหญ่ค่ะ การแสดงยังไม่จบเลยนะคะ แม่ใหญ่เป็นคนเชิญคุณชายทั้งหลายพวกนี้มาเองนะคะ อย่าเข้าข้างใครเป็นพิเศษสิคะ ให้เขามาแสดงด้วยสิ”

จางเชี่ยนจือชะงักไป หล่อนยังคิดว่าการแสดงทั้งหมดสิ้นสุดลงแล้วเสียอีก แล้วติดขึ้นมาได้ว่าหลิ่วอวี่เจ๋อที่ดีเลิศที่สุดคนนั้นยังไม่ได้ทำการแสดง!

“จริงสิ หลิ่วอวี่เจ๋อจากกตระกูลหลิ่ว!”

หลิ่วอวี่เจ๋อให้ของขวัญเป็นอุกกาบาตมูลค่าแสนแพง เป็นแขกผู้มีเกียรติของงานเลยทีเดียว

จางเชี่ยนจือรีบร้อนอธิบายกับหลิ่วอวี่เจ๋อ แล้วเชื้อเชิญอีกฝ่าย

หลิ่วอวี่เจ๋อมาหยุดตรงหน้าซูเจิ้นหางแล้วกล่าว “ท่านซู ผมเรียนมาก็น้อย ไม่มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ ผมไม่ขอแสดงอะไรให้ขายหน้าเปล่าๆ แล้วกันครับ”

เดิมทีหลิ่วอวี่เจ๋อยังคิดจะแสดงความสามารถพิเศษบางอย่าง แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยากทำแล้ว

เพราะที่เย่เฉินดังก์บาสและเล่นเปียโนทั้งๆ ที่มองไม่เห็นย่อมทิ้งการแสดงของเขาจนไม่เห็นฝุ่น!

หหลิ่วอวี่เจ๋อกล่าว “แต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยผมเรียนสถาปนิก ในช่วงเวลาว่างๆ ผมเคยออกแบบวิลล่าที่เมืองหลวง จนได้รับรางวัลสถาปนิกจากอเมริกามาสามรางวัล อย่างการออกแบบภายใน สิ่งปลูกสร้างแล้วก็การออกแบบสวน”

จางเชี่ยนจือตาเป็นประกายในทันที “ว้าว ได้รางวัลที่เมืองนอกเลยเหรอ เธอจะต้องออกแบบได้สวยมากเลย มีรูปถ่ายไหม? รีบเอามาให้ฉันดูหน่อย”

“มีครับ”

หลิ่วอวี่เจ๋อเดินกลับไปที่นั่งแล้วหยิบเอานิตยสารฉบับหนึ่งมา ด้านในมีรายละเอียดเกี่ยวกับข้อมูลและรูปภาพของวิลล่าที่หลิ่วอวี่เจ๋อออกแบบ

จางเชี่ยนจือรับนิตยสารมา หลังจากพลิกดูก็เห็นภาพวิลล่าที่ทั้งสวยและทันสมัย

“มู่ชิง ลูกมาดูสิ วิลล่าที่หลิ่วอวี่เจ๋อออกแบบสวยมากเลย”