เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 468

ตอนที่ 468 ติดกับ!

หลิ่วอวี่เจ๋อที่เดิมนั่งอยู่ข้างๆ เย่เฉินก็ตกใจจนผุดลุกขึ้น!

หลิ่วอวี่เจ๋อพูดตะกุกตะกัก “เย่…เย่เฉิน นี่นายพูดอะไรออกมา นายกับซูมู่ชิงเป็นคู่สร้างคู่สม ฉันไม่อยากจะแย่งภรรยานาย! นายเข้าใจฉันผิดแล้วล่ะมั้ง? ที่จริงแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมแม่ยายนายถึงเชิญฉันมาร่วมงาน หล่อนยังกำชับฉันว่าจะต้องหาของขวัญมาเอาใจเมียนายให้หล่อนดีใจ ชื่อของวิลล่านั่นไม่ได้ชื่อสุ่ยมู่รื่อชิงหรอกนะ แต่ฉันแก้โดยกระทันหัน ถ้าไม่เชื่อลองไปหาข้อมูลในเน็ตดูได้เลย”

เย่เฉินยื่นมือออกมาพลางกล่าว “หลิ่วอวี่เจ๋อคุณไม่ต้องตกใจ นั่งลงก่อน ที่จริงแล้วระหว่างผมกับซูมู่ชิงมันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผมกับหล่อนตัดสินใจว่าจะหย่ากัน!”

หลังจากที่หลิ่วอวี่เจ๋อนั่งลงแล้วก็ถาม “ไม่จริงมั้ง?”

เย่เฉินถอนหายใจแล้วกล่าว “คุณคงไม่รู้ว่าผมกับตระกูลซูมีเรื่องผิดใจกัน ตระกูลซูอยากจะกำจัดผมเพราะผมเป็นคนทำให้ขาของซูมู่หลินหัก แล้วที่พวกเขายอมรับผมเป็นลูกเขย แค่เพราะอยากจะรู้เรื่องความลับของตระกูลเย่ผ่านผม ตอนนี้ผมเป็นคนพิการแล้ว!”

หลิ่วอวี่เจ๋อลิงโลด เรื่องที่เย่เฉินเล่าก็สมเหตุสมผลดี หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้ระแวงเลยว่าเย่เฉินในตอนนี้กำลังจงใจล่อลวงให้เขาติดกับ!

เย่เฉินล่อลวงเขาต่อ “แม่ยายผมเลือกผู้ชายมาสิบกว่าคนให้ซูมู่ชิง แต่ว่านอกจากคุณแล้วผู้ชายพวกนั้น ผมเองก็เห็นหน้าพวกเขาไม่ชัด เลยไม่ไว้ใจพวกเขา แต่ผมรู้จักคุณดีไม่ว่าจะเรื่องพื้นเพที่บ้าน หน้าตา เรือนร่างหรือนิสัยก็ถือว่าใช้ได้ ตอนที่แต่งงานกับคุณเมื่อปีก่อนหวังเจียเหยายังตั้งท้องลูกของผม ในระยะเวลาสิบเดือนที่ผ่านมานั้นคุณก็ห่วงใยในตัวหล่อน ปฏิบัติกับหล่อนราวเจ้าหญิง ซึ่งถ้าเป็นผมที่ภรรยาตั้งท้องลูกของผู้ชายคนอื่น ผมคงจะยิ้มให้หล่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ทำดีด้วยเลย แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวผมก็รู้ว่าถ้าซูมู่ชิงแต่งงานกับคุณ คุณจะต้องดีกับหล่อน ดีกับลูกสาวของผม”

พอหลิ่วอวี่เจ๋อโดนเย่เฉินชมเชยแบบนี้ก็ตื่นเต้นจนตีขาตนเอง “นั่นมันแน่อยู่แล้ว! ฉันเองเป็นคนที่ทะนุถนอมรักภรรยา ไม่เคยระบายอารมณ์ใส่ผู้หญิงเลย! ถ้ามู่ชิงแต่งงานกับฉัน ฉันจะปฏิบัติกับหล่อนเหมือนนางฟ้า! เย่เฉิน…นายทำใจยกภรรยาตัวเองให้ฉันได้เหรอ?”

ผู้หญิงสวยๆ แบบซูมู่ชิงไม่ว่าใครจะยอมยกภรรยาแสนสวยคนนี้ให้คนอื่นได้ลงคอเหรอ?

เย่เฉินย่อมทำใจยกภรรยาตนเองให้คนอื่นไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาจำใจต้องหลอกล่อเขาเพื่อให้หลิ่วอวี่เจ๋อติดกับเพื่อจะได้จับพิรุธอีกฝ่ายได้

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะมีความสามารถและมีลูกน้อง แต่ถ้าจะให้บีบอีกฝ่ายให้ยอมสารภาพล่ะก็ ต่อให้ซ้อมเขาจนตาย เขาก็ไม่ยอมรับ

บางทีมีคนรู้สึกว่าฆ่าคนผิดแต่ดีกว่าปล่อยคนอื่นไป แต่ว่าถ้าหากว่าฆาตกรไม่ใช่หลิ่วอวี่เจ๋อหรือพวกศัตรูคู่แค้นเก่าๆ พวกนั้นแต่เป็นคนอื่นจะทำยังไง?

ทันทีที่เย่เฉินแน่ใจว่าหลิ่วอวี่เจ๋อเป็นฆาตกรแล้วจัดการเขาได้ เย่เฉินในอนาคตก็จะสามารถนอนหลับและท่องเที่ยวได้อย่างสบายใจ

เย่เฉินกล่าว “ผมย่อมทำใจไม่ได้หรอกนะ! แต่ว่าทำใจไม่ได้แล้วจะทำยังไงได้! ผมตาบอดแล้วหรือจะให้ซูมู่ชิงดูแลผมไปตลอดชีวิตเหรอ?! นิสัยของผมเนี่ยคุณก็น่าจะรู้ดีนะ ผมเป็นคนเย่อหยิ่งแบบนี้ ไม่มีทางเป็นตัวถ่วงชีวิตของซูมู่ชิงไปตลอดชีวิตหรอก!”

หลิ่วอวี่เจ๋อพยักหน้ารับ เย่เฉินย่อมไม่มีทางเห็นแก่ตัวและอ่อนแอแบบนี้

พอคิดแบบนี้หลิ่วอวี่เจ๋อก็กอดเย่เฉินอย่างตื้นตันใจ “พี่ครับ! ต่อไปพี่คือพี่ชายแท้ๆ ของผมแล้วนะครับ! ขอบคุณพี่มากนะครับ! ต่อไปผมจะดีกับซูมู่ชิงและลูกสาวของพี่ครับ ผมขอสาบาน!”

เย่เฉินผลักหลิ่วอวี่เจ๋อออกแล้วกล่าว “เฮ้อ เดี๋ยวก่อน คุณอย่าเพิ่งมาขอบคุณผม จะให้ผมยกซูมู่ชิงให้คุณก็ได้นะแต่ว่าผมมีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ”

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวอย่างตื่นเต้น “พี่ว่ามาเลยครับ! อย่าว่าแต่ข้อเดียวเลยครับ สิบข้อก็ได้ครับ”

หลิ่วอวี่เจ๋อคิดในใจขอแค่ได้ซูมู่ชิงมาครอบครอง ได้แต่งงานได้ดองกับตระกูลซูที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ยอมทำทั้งนั้น

เย่เฉินกล่าว “เงื่อนไขของผมก็คือคุณจะต้องช่วยผมหาตัวฆาตกรที่ทำร้ายผม”

หลิ่วอวี่เจ๋อชะงักไปเล็กน้อยด้วยความละอายใจ “หาตัวฆาตกรเหรอ?”