เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 482

ตอนที่ 482 ผมก็คือเจ้าของร้าน!

ประเทศอังกฤษคือถิ่นของเย่เฉิน คุณปู่ พ่อแม่ของเขาล้วแต่อาศัยอยู่ที่นี่ อิทธิพลและทรัพย์สินของตระกูลอยู่ที่นี่

ที่นี่เย่เฉินควรจะได้เรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝนถึงจะถูก!

แต่เมื่อมาที่บาร์เหล้าของตนเอง เย่เฉินกลับโดนเรียกเป็นคนหลอกลวง แถมยังโดนบังคับให้ขอโทษคนอื่นอีก!

แล้วในตอนนี้ทันใดนั้นเองซูมู่ชิงก็ผุดลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

ซูมู่ชิงวางนาฬิกาผู้หญิงราคาแพงอันประเมินค่าไม่ได้ที่เดิมอยู่บนข้อแขนของหญิงสาวลงบนบาร์แล้วกล่าว

“ขอโทษด้วยนะ วันนี้ฉันควรจะเป็นคนเลี้ยงทุกคน แต่ฉันกลับไม่ได้ทำแบบที่พูด ฉันเอาเงินสดติดตัวมาไม่มาก! ถือว่านาฬิกานี้เป็นค่าเหล้าแล้วกัน ฉันทำให้พวกเธอผิดหวัง ฉันพูดเวอร์ไปเอง เธอจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้แต่ฉันขอโทษพวกเธอด้วยนะ แต่ว่าฉันจะไม่ยอมให้พวกเธอบังคับสามีฉันขอโทษใคร! ที่รักคะ เราไปกันเถอะ!”

ซูมู่ชิงพูดพลางคว้าแขนสามีเพื่อจะออกจากร้าน

ปกติซูมู่ชิงอ่อนหวานบอบบาง แต่พอเจอเรื่องอะไรขึ้นมาก็เด็ดเดี่ยวใจแข็งตามฉบับผู้ดีเมืองหลวง

หล่อนรู้ว่าเย่เฉินเป็นคนรักในศักดิ์ศรี ไม่มีทางจะยอมไปขอโทษใคร

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ซาบซึ้งใจอย่างมาก

เขาเลยนึกถึงตอนที่อยู่กับหวังเจียเหยา ตอนเจอเจอหญิงสาวเปิดห้องกับฟางเชา ไม่ระวังทำอาหารของฟางเชาร่วง

ในสถานการณ์แบบนั้นหวังเจียเหยากลับสั่งให้เย่เฉินขอโทษฟางเชา!

แต่ท่าทีของซูมู่ชิงในตอนนี้ดูเหมือนพร้อมจะตัดขาดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ต่อให้หล่อนต้องมีเรื่องกับเพื่อนสนิทในมหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่ยอมให้สามีของตนเองก้มหัวขอโทษใคร!

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ออกจากร้าน

เขารั้งภรรยา “ที่รัก ที่นี่คือร้านของคุณ ไม่มีใครเยาะเย้ยคุณได้นะครับ ถ้าจะออกจากร้านคนที่ต้องอกจากที่นี่คือเพื่อนคุณ!”

ฟางชิงกล่าวอย่างไม่พอใจ “มาจนตอนนี้แล้วยังจะโกหกอีก!”

และในตอนนี้เองชายต่างชาติวัยกลางคนร่างกายอวบอ้วนก็เดินเข้ามา

เขาเห็นเย่เฉินกับซูมู่ชิงก็หยิบมือถืออกมาแล้วเทียบรูปภาพกับคนทั้งสอง แล้วค้อมตัวลง 90 องศา

“คุณเย่ คุณนายเย่ ยินดีต้อนรับบอสทั้งสองคนเข้าเยี่ยมกิจการนะครับ! ผมชื่อบ็อบเป็นดูแลบาร์ที่นี่”

เย่เฉินมองฝ่ายตรงข้าม “นายคือคนดูแลที่นี่ใช่ไหม?”

มิน่าสามีฟางชิงถึงไม่รู้จักตนเอง เขาไม่ใช่คนดูแลที่นี่ด้วยซ้ำไป เขาเป็นคนหลอกลวง!

ฟางชิงรีบย้อนถามบ็อบ“คุณพูดเหลวไหลอะไร? ร้านเหล้านี่เป็นของสามีฉัน! คุณเป็นคนดูแลอะไรมาจากไหน?”

บ็อบปรายตามองแมคโดนัลด์แล้วย้อนถาม “อ้อ? คุณผู้ชายท่านนี้แน่ใจไหมครับว่าร้านนี้เป็นของคุณ? ผมรับช่วงดูแลร้านนี้ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน เมื่อสองปีก่อนเพิ่งขายร้านให้เก๋อหลินกรุ๊ปของคุณและคุณนายเย่ บนกำแพงร้านยังแขวนรูปของผมกับเพื่อนๆ ตลอดห้าปีทีผ่านมา ผมยังสามารถเอาสัญญาเอามาให้พวกคุณดูเพื่อพิสูจน์ตัวเอง รบกวนขอดูหลักฐานที่จะขืนยันได้ว่าร้านนี้เป็นของคุณหน่อยได้ไหมครับ?”

แมคโดนัลด์เงียบไป และไม่พูดอะไรออกมาอีกพักใหญ่

ฟางชิงร้อนรนรบเร้าสามี “ที่รักคะ คุณรีบพูดสิคะ ว่าคุณซื้อร้านเหล้าร้านนี้แล้วใช่ไหมคะ?”