เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 547

ตอนที่ 547 ทำภารกิจสำเร็จ!

ณ โรงแรมพาร์คไฮแอท โซล ประเทศเกาหลี

ตัวโรงแรมเกิดเสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุด มองจากที่ไกลๆ ก็เห็นไฟลุกท่วม

ส่วนรอบๆ โรงแรมนั้นมีชาวบ้านยืนมองเต็มไปหมด

ถึงจะเป็นเวลาตีสิง แต่เพราะคนเกาหลีไม่หลับไม่นอน ดังนั้นตอนตีสองพวกเขาจึงยังดื่มเหล้ากันอยู่เลย

ดังนั้นจำนวนคนที่มารุมดูถึงได้มีจำนวนมหาศาล ไม่ต่างอะไรกับเวลากลางวัน

เย่เฉินกับเย่เซวียนกระโดดขึ้นเครื่องบินไห่ถุนท่ามกลางงสายตาพวกเขา

เย่เซวียนจำใจต้องยอมประนีประนอมกับน้องชาย!

แต่ว่าเย่เซวียนจอมเจ้าเล่ห์ เมื่อขึ้นเครื่องบินไปแล้วอยากจะเป็นฝ่ายควบคุม โดนเย่เฉินจับได้ เล่นใช้ที่ช็อตไฟฟ้าช็อตพี่ชายจนหมดสติไป

……

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร

เย่เซวียนค่อยๆ เปิดเปลือกตา รอบบริเวณตกอยู่ในความเงียบ เขากำลังเอนตัวอยู่บนโซฟา ผู้ชายที่หน้าพันด้วยผ้าก๊อซเดินมาแล้วส่งแก้วกาแฟให้เขา

เขาก็คือหวังเอ้อร์เชอ

หวังเอ้อร์เชอกล่าวพลางหัวเราะ “คุณชายเย่เซวียน เราเจอกันอีกแล้วนะครับ กาแฟนี่ผมต้มเอง คุณชายลองชิมดูเถอะ คิกคิก”

หวังเอ้อร์เชอทำท่าทีลิงโลด

คราวก่อนโดนเย่เซวียนจับตัวไป แถมยังบังคับให้เขาไปทำศัลยกรรมอีกต่างหาก

แต่คราวนี้คนโดนจับคือเย่เซวียน

ในตอนนี้พอรู้ว่าเย่เซวียนได้สติแล้ว เย่เฉินก็เดินมาหาพี่ชาย

เย่เฉินกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “พี่รอง ขอโทษด้วยนะครับ ผมฉีดยาให้พี่ พี่จะได้นอนนานๆ หน่อย พี่เองก็รู้ว่าพี่เก่งเกินไป ผมกลัวว่าเดี๋ยวพี่เกิดทำอะไรแผลงๆ ระหว่างทางอีก ผมคงรับมือไม่ไหว ตอนนี้เราอยู่ในเขตประเทศอังกฤษแล้ว พี่ลองมองไปนอกหน้าต่างก็ได้นะ ข้างเครื่องบินสองฝั่งมีเครื่องบินที่คุณปู่ส่งมาคุ้มกัน พี่อย่าหวังจะได้หนีเลย”

เย่เซวียนสูบบุหรี่ “น้องสาม ไม่เจอกันเดี๋ยวเดียวนายเก่งขึ้นเยอะเลยนะ! ตอนเจอนายเมื่อคราวก่อนนายยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ตอนนี้คิดวิธีแบบนี้ได้ นับถือนายจริงๆ น้องชาย เอาล่ะ ฉันไม่หนีก็ได้จะตามนายกลับไปคุณปู่ที่ปราสาท คุณปู่จะต้องส่งฉันไปสนามรบแน่ๆ พอถึงตอนนั้นพี่ใหญ่ต้องหาจังหวะเล่นงานฉันแน่”

เย่เฉินกล่าว “พี่รอง คราวก่อนตอนผมไปทำแบบทดสอบของที่บ้านที่สนามรบ พี่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ รอหลังจากที่พี่ทำภารกิจนั้นสำเร็จแล้ว ผมขอรับประกันกับพี่เลยว่า พี่จะปลอดภัยที่สนามรบนั่น”

เย่เซวียนกล่าว “ที่สำคัญที่สุดเลยก็คือช่วยส่งผู้หญิงมาให้ฉันหน่อย ถ้าหนึ่งปีไม่ได้แตะผู้หญิงเลย ฉันเป็นประสาทแน่ ตอนนายไปทำภารกิจที่สนามรบ พี่ยังส่งซูมู่ชิงไปให้นายเลย ให้นายได้ปลดปล่อย น้องชายอย่างนายก็น่าจะส่งพัคยุนอามาให้พี่หน่อย เป็นการตอบแทนสักหน่อยล่ะมั้ง?”

พัคยุนอาเป็นลูกสาวของพัคอินอากับชอยฮันโฮ!

สถานะของพวกเขาในประเทศเกาหลี น่าจะสูงกว่าตระกูลซูในเมืองหลวงเสียอีก!

ถ้าเย่เฉินกล้าลักพาตัวลูกสาวของคุณผู้หญิง คาดว่าคุณผู้หญิงจะโกรธจนสั่งฆ่าเย่เฉินเลยด้วยซ้ำไป!

เย่เซวียนเองก็คิดว่าเย่เฉินจะปฏิเสธ

คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินกลับกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “ได้ ในทุกเดือนช่วงที่พี่อยู่ในสนามรบ ผมจะรับพัคยุนอาจากเกาหลีบินไปหาพี่ที่สนามรบ ให้พี่ได้มีความสุขแล้วกัน”

ไม่นานนักเครื่องบินก็ร่อนลงจอดที่ปราสาทอ้ายเย่

เย่เซวียนเดินเข้าไปในห้องโถงอย่างอารมณ์ดี

ในห้องโถงภายในเวลานี้ บรรดาคนรับใช้ต่างก็เลิกงานกันไปแล้ว เหลือแค่เย่ฉงไห่ เย่เทียนและพ่อบ้านฟาง

“คุณปู่ครับ ผมกลับมาแล้ว!”

เย่เซวียนกอดเย่เฉินไห่อย่างซุกซน

เย่เฉงไห่เองก็ดูรักใคร่หลานชายคนนี้อย่างเห็นได้ชัด แล้วเผลอยิ้มออกมา

ทว่าเย่เทียนกลับตีหน้าขึงขังแล้วตำหนิน้องชาย “เย่เซวียน! นายก่อเรื่องเยอะแยะ สร้างเรื่องเอาไว้ก็มาก ยังมีหน้าจะยิ้มอีก! นายทำให้ภรรยาน้องสามต้องทุกข์ทรมานเพราะโดนข่มขืนมาตั้งหลายปี จนน้องสามเกือบโดนคนตระกูลซูฆ่าตายเลยนะ! แล้วก็นะ นายยังแอบปล่อยฉินอ้าวหมิงเอง แล้วยังไปล่วงเกินตระกูลพัคแห่งเกาหลีอีก! นายรู้ไหมว่านายสร้างเรื่องให้ตระกูลเย่ขนาดไหน? ถ้าไม่คุณปู่คอยตามล้างตามเช็ดให้นายเนี่ย นายคิดว่านายจะได้ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่ด้านนอกเหรอไง!”

เย่เซวียนกลอกตาใส่พี่ชายคนโต จากนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเย่ฉงไห่แล้วกล่าวส่งๆ “คุณปู่ครับ ผมผิดไปแล้ว ขอโทษนะครับ”

เย่ฉงไห่เห็นท่าขอโทษที่ไม่ได้มีความสำนึกผิดปนอยู่แม้แต่น้อย ด้วยเพราะเขารู้จักหลานชายคนนี้จึงกล่าว “ช่างเถอะ หลานลุกขึ้นเถอะ เสี่ยวเซวียน ปู่จะไม่คิดเล็กคิดน้อยในเรื่องที่ผ่านๆ มานะ ตอนนี้หลานเตรียมตัวไปทำภารกิจสุดท้ายเถอะนะ”

เย่เซวียนทำหน้าอิดออด “ต้องไปพื้นที่สงครามจริงๆ เหรอครับ? ผมกลัวตายนี่นาคุณปู่ ถ้าผมเป็นอะไรไปขึ้นมาในสนามรบ ป้ายหยกของตระกูลเราก็ช่วยอะไรไม่ได้จะทำยังละครับ?”

เย่เทียนกล่าว “ นายพูดเหลวไหลอะไร ไม่ว่าจะฝ่ายไหนในสงครามก็ได้คนตระกูลเย่เราให้ความช่วยเหลือ พวกเขารับเงินของเราไปแล้วจะไม่ทำตามที่เราสั่งได้ยังไง!”

เย่เซวียนยิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วถ้ามีคนไม่ยอมไปบอกล่ะ? อย่างน้องสามที่สนามรบซีเรียเมื่อสี่ปีก่อนนั่นปะไร”

ใบหน้าเย่เทียนแดงก่ำ แล้วมองเย่เฉินอย่างลนลาน!