เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 558

ตอนที่ 558 จงหัวและสาวลายสัก!

เมื่อเห็นสีหน้าแดงก่ำของซูมู่ชิงและฉินหงเหยียน เย่เฉินเองก็ใจเต้นระรัว รู้สึกมีความสุขอย่างมาก

มิน่าคนรวยๆ และมีอำนาจต่างก็มีผู้หญิงหลายคน ฮ่องเต้ในสมัยโบราณเองยังมีภริยาเยอะแยะ นั่นถือเป็นเรื่องที่มีความสุขสำหรับทั้งฝ่ายชายและหญิง

สำหรับผู้ชายแล้ว เขาจะได้ครอบครองหญิงสาวหลายๆ คนในเวลาเดียวกัน ส่วนสำหรับผู้หญิงแล้ว หล่อนยอมที่จะเลือกผู้ชายที่มีภรรยาแต่มีเงิน แต่ก็ไม่อยากเลือกผู้ชายโสดที่ไม่มีเงินหรือไม่มีสถานะใดๆ

นี่ก็คือสถานการณ์ของสังคมในปัจจุบัน

และแน่นอนว่า เย่เฉิน ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนนั้นแตกต่างออกไป พวกเขาสามคนไม่มีใครสนใจเรื่องเงินทองหรือสถานะทางสังคมอะไรทั้งนั้น

พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงเพราะว่าพวกเขาขาดใครไปไม่ได้

เย่เฉินแยกกับหญิงสาวสองคนก่อน แล้วเขาก็เรียกรถไปที่อู่

ประตูของอู่เปิดอยู่ ด้านในมีรถหรูจอดเรียงราย มีทั้งเฟอร์รารี แลมโบกินี และแอสตันมาร์ตินเป็นต้น

ส่วนด้านในรถนั้นมีผู้ชายอายุต่ำว่า 19 ปีกลุ่มหนึ่ง กำลังยืนล้อมรถพอร์ช 888 คันนั้นของเย่เฉินแล้วคุยกัน

“ฉันก็ว่าทำไมช่วงนี้นายไม่ไปโรงเรียนล่ะ? ยุ่งอะไรเหรอ อย่าบอกว่านายจะหมกอยู่ในอู่รถซ่อมรถน่ะ?”

“เฮ้ ช่วงนี้กำลังยุ่งๆ เรื่องงานเลย”

“นายจะไปยุ่งเรื่องงานอะไรได้ รถเอย แฟนเอย ก็ยุ่งแค่สองเรื่องนี้เองมั้ง อ้อ จริงด้วย จู่ๆ นายจะเอารูปแม่ฉันตอนสาวๆ หมายความว่ายังไง? ถ้าแกคิดอะไรเลยเถิดกับแม่ฉัน ระวังฉันทุบรถคันนี้ของแกนะ”

“บ้าเอ๊ย นายพูดไปถึงไหนเนี่ย พี่ครับ ฉันก็เห็นว่าพี่หล่อดี ก็เลยอยากเห็นหน้าตาท่าทางของคุณน้าตอนสาวๆ ไม่ได้เลยหรือไง? ฉันเนี่ยชอบเด็กผู้หญิงอายุ 18 เท่านั้นแหละ เกิน 23 ฉันก็ว่าแก่หมด!”

เสียงจอแจของหนุ่มสาวดังขึ้น

เย่เฉินได้ยินบทสนทนาของพวกเขา แล้วเดินนาบๆ เข้าไปด้านใน เพราะฝีเท้าเขาแผ่วเบา บวกกับที่พวกคนหนุ่มสาวพวกนี้ ไม่ได้ระวังตัวอะไรจึงไม่รับรู้ถึงการมาถึงของเย่เฉิน

เย่เฉินเหนื่อยหน่าย เขาจึงเป็นฝ่ายเปิดปากคุยกับผู้ชายอายุน้อยที่นั่งบนรถของตัวเอง “นี่”

และในตอนนี้เองทุกคนก็หันมามองเย่เฉิน

“นายเป็นใคร?”

ชายในชุดฮิปฮอปแต่งตัวทันสมัยย้อนถามด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

เดิมเย่เฉินเองก็รู้สึกว่าตนเองยังพอถือว่าเป็นคนรุ่นใหม่ แต่พอเห็นเด็กพวกนี้ถึงได้พบว่าพวเขาเป็นวัยรุ่น ส่วนตนเองแก่แล้ว

อย่างน้อยๆ ในสายตาของพวกเขาก็เป็นแบบนี้

เย่เฉินกล่าว “ฉันมาเอารถของฉัน”

วัยรุ่ยผู้ชายกล่าวหน้าเซ็งๆ “นายแต่งรถที่นี่เหรอ? แน่ใจนะ? ทำไมไม่เห็นคุ้นหน้าเลยล่ะ? แล้วรถนายคันไหนล่ะ?”

เย่เฉินตอบ “ก็คันที่นายนั่งไง”

ชายวัยรุ่นหัวเราะออกมา เขาไถลตัวลงจากรถแล้วมองเย่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมินในที “อ้อ นายก็คือเย่เฉินแขยที่แต่งเข้าตระกูลซูเหรอ ฉันได้ยินแม่ฉันบอกว่า นายมีหน้ามีตาในอังกฤษมากเลยนี่ เหมือนว่าจะสนิทกับพวกเชื้อพระวงศ์ด้วยนี่ จะให้รถเมียทั้งที ทำไมซื้อแค่พอร์ช 911 เองล่ะ? งกไปหรือเปล่าพี่ชาย?”

ในตอนนี้เด็กชายข้างตัวเขาก็กล่าวพลางหัวเราะ “หัวจื่อฉันก็ว่าทำไมที่นี่ถึงได้มีรถพอร์ช 911 ราคาถูกๆ อยู่ที่นี่ ปกติรถที่ราคาต่ำกว่าแปดล้านเข้าอู่นายไม่ได้หรอกนะ ที่แท้ก็รถของเขยที่แต่งเข้าตระกูลผู้หญิงนี่เอง ฮ่าๆ ฉันก็บอกนานแล้วว่าผู้หญิงเมืองหลวงทุกคนห้ามแต่งงานกับผู้ชายต่างถิ่น ผู้ชายพวกนี้นะมีแต่พวกคนขี้งก!”

ที่นี่มีผู้หญิงแค่คนเดียว แถมหน้าตาใช้ได้ เรือนร่างผอมบาง สวมเสื้อกล้าม แต่ว่ากลับสักเต็มแขน

เรียวแขนเล็กสองข้างสักเต็มไปหมด

ผู้หญิงคนนี้เคี้ยวหมากฝรั่งแล้วเยาะเย้ย “ถ้าต่อไปฉันต้องมีสามีที่ขี้งกและก็ไร้ประโยชน์แบบนี้ ซื้อพอร์ช 911 ห่วยๆ ให้ฉัน ฉันจะเหยียบหน้าเขาเยินแน่!”