เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 559
สรุปบท ตอนที่ 559 แข่งรถ!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 559 แข่งรถ! – เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) โดย Internet
บท ตอนที่ 559 แข่งรถ! ของ เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 559 แข่งรถ!
“ว้าว! การตกแต่งภายในรถคันนี้สวยมากเลยล่ะ! ไม่เหมือนกับรถปกติที่ฉันนั่งเลย!”
หญิงสาวที่มีลายสักมุดเข้าไปนั่งในรถพอร์ช 888 ด้วยท่าทีมีความสุข พลางลูบพวงมาลัยและจุดอื่นๆ ไม่หยุด
หล่อนถึงขนาดอยากจะเอามือถือออกมาถ่ายภาพด้วยซ้ำ!
เย่เฉินเองก็ชิงชังเด็กสาวคนนี้มากนัก ไม่ใช่เพียงเพราะแค่เมื่อกี้เจ้าหล่อนด่าเขาว่าเป็นผู้ชายหน้าอ่อนที่เกาะผู้หญิงกิน แต่แค่การแต่งกายของหญิงสาว เย่เฉินก็ดูถูกหล่อนมากแล้ว!
อายุยังน้อย แต่สักตัวเสียลายพร้อย ทำราวกับว่าตนเองเก่งกล้าสามารถนักหนา เรือนร่างแบบบางของหล่อน ตอนสักคงร้อครวญครางยิ่งกว่าสุนัขโหยหวนเสียอีก!
อีกทั้งในประเทศนี้ ลายสักเต็มตัวแบบเด็กสาวคงต้องบอกลาสายงานต่างๆ ไปเยอะเลย
ซึ่งนั่นแปลว่าผู้หญิงแบบนี้ ต่างก็ต้องอาศัยผู้ชายเลี้ยงดู ตนเองทำมาหาเลี้ยงชีพเองไม่ได้
บางทีมีผู้หญิงอาจจะหันมาคัดค้าน บอกว่าตอนนี้มีสายงานใหม่ๆ มากมาย ตนเองสามารถขายเสื้อผ้าเป็นนายตัวเองก็ได้
แต่จากความเข้าใจของเย่เฉิน ผู้หญิงประเภทนี้นั้นเงินทุนของเจ้าหล่อนไม่มีทางเป็นเงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง พวกหล่อนต้องอาศัยความช่วยเหลือจากแฟนหนุ่ม
ถ้าหากว่าสักแค่ที่สองที่คงไม่เท่าไร แต่สักลายทั้งตัวแบบนี้ แล้วคิดว่าตนเองดูทันสมัยชวนให้คนขนลุก!
“ลงมา!”
เย่เฉินหันไปกล่าวกับเด็กสาวที่สักตามเนื้อตัวคนนั้น
เด็กสาวเห็นแววตารังเกียจของเย่เฉินก็แหวใส่ “ฉันนั่งแล้วมันทำไม? รถราคาต่ำกว่าสิบล้านฉันไม่นั่งเลยนะ ฉันยอมนั่งรถนาย นายน่าจะดีใจ!”
เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “งั้นก็ไปนั่งงรถราคาสิบล้านนู่นไป รถแบบนั้นถึงจะคู่ควรกับแขนลายๆ ของเธอ ผู้หญิงแบบเธอน่ะไม่คู่ควรมานั่งรถของฉันหรอก!”
ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงที่สง่างามหรือเปี่ยมด้วยสง่าราศีอย่างซูมู่ชิงหรือไม่ก็คุณผู้หญิงล่ะก็ ถ้าพวกหล่อนอยากจะนั่งเขากคงจะปล่อยให้พวกหล่อนนั่งไปแล้ว
แต่ผู้หญิงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสักพ่นแต่คำพูดสกปรกคนนี้จะคู่ควรนั่งรถพอร์ช 888 ของเขาได้ยังไง!
เด็กหญิงเนื้อตัวลายพร้อยคนนั้นตะคอก “ฉันสักแล้วมันทำไม? ฉันอยากจะสักแล้วนายยุ่งอะไรด้วย? นายมันโลกแคบ! ช่วยดูตัวเองหน่อยเถอะไม่มีของแบรนด์เนมเลยทั้งเนื้อทั้งตัวเนี่ย? แล้วพอจะมิกซ์แอนด์แมชท์เสื้อผ้าเป็นไหม? นายเข้าใจการสักบ้างไหม? รู้จักเสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่หรือเปล่า? รู้จัก AJ ไหม? คนสวม AJ ไม่สักแล้วจะสวม AJ ไปทำไม?”
เด็กสาวที่สักคนนี้ไม่ได้รับการอบรมจริงๆ อย่างที่คิด แค่โดนเย่เฉินว่าเพียงนิดเดียวก็ระเบิดอารมณ์ออกมา
ยิ่งคนที่รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยมากเท่าไร ยิ่งไม่มีความสามารถอะไรนักหนา ก็จะยิ่งโดนยั่วยุได้ง่ายขึ้น
เย่เฉินระบายยิ้มน้อยๆ ขณะปรายตามองรองเท้าผู้หญิงแบรนด์ AJ ที่เด็กสาวสวมใส่
ชื่อเต็มของ AJ คือ AIR JORDAN เป็นแบรนด์รองเท้าที่ตั้งชื่อตามไมเคิล จอร์แดนนักบาส NBA ที่เก่งที่สุด ซึ่งเป็นผลงานที่ช่วยกู้แบรนด์ NIKE
ส่วนเย่เฉินกับจอร์แดนนั้นเดิมเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน
เย่เฉินกล่าว “เด็กน้อย เธอรู้ไหมว่า ไมเคิล จอร์แดน เขาไม่ได้สักเนื้อสักตัวเลยนะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดว่ารรอยสักกับ AJ เป็นของคู่กันเหรอ?”
ไมเคิล จอร์แดนผู้ยิ่งใหญ่ เป็นคนดำในตำนาน ไม่เคยสักตัวมาก่อน อีกทั้งยังยึดถือเรื่องนี้อย่างมากด้วย!
โคบี้ ไบรอันต์ที่เป็นดาวบาสเก็ตบอลผู้ซึ่งมีแฟนคลับจำนวนนับไม่ถ้วนในประเทศจีน ก็มีความตั้งใจที่จะไม่สักเช่นกัน
เสียดายก็เขากลับต้องมาประสบอุบัติเหตุในตอนที่กำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ช่วงนั้นสภาวะของโคบี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาจึงสักชื่อของคนในครอบครัวที่แขนของตนเองเพื่อเป็นพยานความรักของเขา
ทว่าเด็กหญิงคนนั้นก็ตอบไปว่า “ไมเคิลเป็นใคร? เขาสักหรือไม่สักแล้วเกี่ยวอะไรกับ AJ ด้วยเหรอ? เขามี AJ กี่คู่? มีเยอะเท่าฉันไหมเหรอ?”
เย่เฉินตกตะลึง เด็กผู้หญิงที่สวม AJ เพราะคิดว่าเท่คิดว่าเก๋ คิดไม่ถึงว่าจะไม่รู้แม้กระทั่งว่าไมเคิล จอร์แดนเป็นใคร!
ผู้หญิงที่นิสัยไม่ดีแถมยังไม่มีการศึกษา เย่เฉินจะยอมให้หล่อนนั่งในรถเขาเองได้อย่างไร!
นั่นเท่ากับว่าเป็นการดูหมิ่นรถที่หรูหรานำสมัยกว่าสิบปีคันนี้ของตัวเขาเอง!
“รีบออกมาจากรถฉันเลยเร็วๆ!”
เย่เฉินตะโกนเสียงดัง
เด็กสาวคนนั้นโดนตะโกนใส่เช่นนี้ก็รู้สึกอับอาย ไม่เพียงแต่ไม่ยอมลงจากรถ แต่เจ้าหล่อนกลับยกขาขึ้นมาพาดพวงมาลัย
“ฉันไม่ออก!”
เย่เฉินเปิดหน้าต่างแล้วหันมองฝ่ายตรงข้ามพลางถาม “ทำไมล่ะ? ยังอยากจะสู้กับฉันเหรอ?”
หัวจื่อกล่าว “ในประเทศนี้ไม่มีลูกคนรวยคนไหนต่อยตีกับใครเก่งเท่าฉัน! นั่นเป็นสิ่งที่คนจนเอาไว้ใช้สู้กันเว้ย ในเมื่อพวกแกเล่นรถกล้าแข่งรถกับฉันไหมล่ะ? ฉันก็มีรถพอร์ช 9111RSR พวกเราไปแข่งกันที่สนามว่าใครจะขับรถเร็วกว่ากัน!”
ในเมืองหลวงมีสนามแข่งแบบมืออาชีพเป็นจำนวนมาก ถ้าเย่เฉินไปล่ะก็ต่อให้ไม่ใช้สิ่งที่มากับตัวรถ แค่ความเร็วmของรถคันนี้ก็เร็วกว่ารถแข่งทั่วๆ ไปแล้ว
ทว่าเย่เฉินกลับประเทศมาคราวนี้เขามาเพื่อทำธุระจริงจัง ตอนนี้ตระกูลเย่ถือว่าตกต่ำที่สุดในแปดตระกูล เขาจำเป็นต้องแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมดให้ดีขึ้น
เขาไม่มีความจำเป็นจะต้องเสียเวลากับพวกทายาทคนรวยที่แสนว่างพวกนี้
เย่เฉินกล่าว “ฉันไม่ว่าง”
“เดี๋ยวก่อน!”
พอเห็นเย่เฉินตั้งท่าจะเดินออกไป หัวจื่อก็เกาะกระจกรถเย่เฉินแล้วขวางเขา “เย่เฉิน แกไม่กล้าใช่ไหมล่ะ?”
เย่เฉินจึงกล่าวว่า “ฉันบอกว่าฉันไม่ว่าง ไว้ถ้าว่างๆ จะมาเล่นด้วยนะ จะสอนให้นายได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าความเร็ว รถแข่งคืออะไร”
“ฮ่าๆ…” หัวจื่อหัวเราะร่วน “ฉันเป็นคนแต่งรถมืออาชีพ คิดไม่ถึงว่าแกจะปากแจ๋วมาสั่งสอนฉันเชียวเหรอ? ก็ได้ แกไม่มีเวลาแข่งรถ งั้นแกบอกฉันมาสิว่าแกกำลังจะไปไหน เรามาแข่งกันก็ได้ว่าใครจะถึงจุดหมายปลายทางก่อน!”
เย่เฉินงุนงงทันที “บนถนนเหรอ?”
สถานการณ์ของการคมนาคมในเมืองหลวงพูดยากเหลือเกิน สถานการณ์รถติดของแต่ละช่วงถนนก็แตกต่างกันออกไป ไม่เมาะกับการแข่งรถ
หัวจื่อกล่าว “แค่คำเดียวเลย กล้าไหม!”
เย่เฉินกล่าวพลางหัวเราะ “ได้สิ”
รถคันนี้ของเย่เฉินสามารถบินได้ ตอนรถติดสามารถบินข้ามไปด้านหน้ารถที่ติดได้
ถ้าหากเป็นสนามรถแข่ง หัวจื่ออาจจะยังพอมีโอกาสชนะอยู่บ้าง
แต่ถ้าเป็นในเมืองเขาไม่มีทางจะชนะได้เลย!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)