เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 561

ตอนที่ 561 ท้ารบ!

นี่เป็นฉากที่ตลกที่สุดในภาพยนตร์เรื่องนี้ ผู้ชมจำนวนมากเห็นฉากนี้ต่างก็หัวเราะจนท้องแข็ง แต่เย่เฉินกลับสีหน้าดำคล้ำ เพราะว่าภาพยนตร์ฉากนี้นั้นทำให้เขาย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกบัเขาที่ตระกูลหวังเมื่อปีก่อน

ในตอนนั้นหลังจากที่เย่เฉินหย่ากับหวังเจียเหยาแล้วกลับไปที่ตระกูลหวังอีกครั้ง

ในตอนนั้นเขาก็พูดอะไรทำนองนี้ต่อหน้าคนตระกูลหวัง แต่ว่าหลังจากที่คนตระกูลหวังได้ยินแล้วไม่เพียงไม่เชื่อแต่กลับหัวเราะเยาะเขา แถมยังหาว่าเย่เฉินดูภาพยนตร์เรื่อง Hello Mr. Billionaire มากเกินไปหรือเปล่า

“ที่แท้คำพูดที่ฉันพูดตอนนั้น มิน่าล่ะพวกเขาเลยไม่เชื่อฉัน”

เย่เฉินย้อนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา แล้วหัวเราะเสียงเย็น

ตระกูลหวังในตอนนั้นไม่เชื่อในศักยภาพของเย่เฉิน ผลคือพวกเขาโดนตบหน้าจนหมดสภาพ!

ในตอนนี้ก็มีหญิงชายในเมืองหลวงคู่หนึ่งที่ไม่เชื่อศักยภาพของเย่เฉิน อีกเดี๋ยวพวกเขาก็จะต้องเสียใจแน่!

“ฉันขอสาบานเลยว่าทุกคนที่เคยดูถูกเหยียดหยามฉัน ทุกคนที่ดูแคลนนตระกูลเย่ จะต้องชดใช้!”

เย่เฉินกำหมัดแน่น เย่เทียนพี่ใหญ่ของเขาเป็นพวกลิ้นสองแฉกไม่มีความจริงใจ ทำเป็นอ่อนน้อมกับพวกเจ็ดตระกูลที่เหลือ

เย่เฉินไม่ใช่แบบนั้น!

เย่เฉินต้องใช้ศักยภาพทำให้เจ็ดตระกูลที่เหลือเคารพนับถือพวกเขา ต้องการจะใช้แรงเอาคืนพวกคนตากตระกูลอื่นที่มาท้าทายเขา!

ในตอนนั้นเย่เฉินก็หวนนึกถึงพัคซุงวูจากตระกูลพัค ไอ้คนสารเลวคนนั้นที่ชนตนเองจนลอยกระเด็นไปไกลในเกม!

ในใจเย่เฉินโกรธจัด แล้วไม่ปล่อยให้รถขับเคลื่อนโดยอัตโนมัติ ถ้าจะเอาชนะอีกฝ่ายด้วยวิธีแบบนี้ทำให้เขาไม่รู้สึกมีส่วนร่วมเท่าไรนัก

เย่เฉินขับรถเองแล้วเริ่มทำการแข่งรถกับหัวจื่อ!

ในตอนนี้เอง รถพอร์ช 911RSR สีขาวก็ตามมา

เด็กหญิงในรอยสักก็กล่าว “พี่หัว รถของหมอนั่นเร็วจังเลยค่ะ รีบตามเขาไปเลยนะ!”

หัวจื่อเองก็แปลกใจไม่น้อย “เขาแต่งรถยังไงกันนะ ทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้ แถมเวลาเจอกรวยจราจร เขาไม่เหยียบเบรกด้วยซ้ำไ บ้าแล้ว เขาทำได้ยังไงกัน!”

เด็กสาวเห็นหัวจื่อชมเย่เฉิน ก็ลนลานทันที “พี่หัว อย่าบอกนะคะว่าพี่จะแพ้เขาแล้วอ่ะ? อย่านะคะ ถ้าที่รักแพ้ฉันต้องคุกเข่าเคารพเขา ฉันไม่อยากคุกเข่าให้กับผู้ชายที่ไม่มีความสามารถแบบนี้ ฉันจะยอมคุกเข่าให้ผู้ชายที่ทั้งมีเงินและมีความสามารถแบบที่รักเท่านั้น ที่รัก ต้องชนะเขานะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้ฉันจะคุกเข่าให้เลยสองชั่วโมง!”

หน้าของหัวจื่อเผยรอยยิ้มออกมา ทันใดนั้นเองก็มีแรงฮึดสู้ “ที่รักจ๋า สบายใจเถอะ เรื่องแข่งรถเจ้านั่นไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของฉันหรอกนะ!”

และในถนนเส้นนี้รถไม่เยอะพอดี หัวจื่อจึงเหยียบคันเร่ง เพื่อพยายามจะแซงเขา

ทว่าเย่เฉินจะปล่อยให้อีกฝ่ายแซงเขาไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

เย่เฉินเองก็เพิ่มความเร็วเช่นกัน จนในที่สุดก็ไปขวางอีกฝ่าย

“บัดซบ ทักษะในการขับรถของเจ้าหมอนี่ใช้ได้เลย เมื่อครู่อันตรายใช้ได้เลยแต่เขาก็ไม่ได้ขับรถชน”

ขับไปเจ็ดนาที หัวจื่อก็ตกเป็นรอง

ตอนนี้หัวจื่อเองก็เริ่มมีสมาธิ เด็กสาวก็ร้อนรนกว่าเดิม “พี่หัว ไม่งั้นพี่ปล่อยฉันลงก่อนดีไหม ฉันอยากเข้าห้องน้ำ อีกเดี๋ยวฉันเรียกรถไปหา”

หัวจื่อฟังออกว่าเด็กสาวคิดว่าตนเองน่าจะแพ้เย่เฉิน เลยอยากจะหนีเอาตัวรอด เพื่อจะได้ไม่ต้องโดนบังคับให้ตบหน้าและปากตัวเองให้ขายหน้า

เด็กสาวคนนี้ไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรในเมืองหลวงอยู่แล้ว หนีก็รอดตัวไป แต่หัวจื่อเองคิดเอาเองว่าตัวเขาเองเป็นคนสำคัญในเมืองหลวง ถ้าหากว่ารับปากแล้วบิดพลิ้วเอาในตอนสุดท้าย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาจะอยู่ในวงสังคมได้อย่างไร?

ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “ที่รักไม่ต้องไป ฉันไม่แพ้หรอก!”

พูดพลางหัวจื่อก็เอาสัญญาณรถตำรวจที่เตรียมเอาไว้ออกมา ก่อนจะวางมันลงบนหลังคารถ

“หว่อ วี๊ หว่อ…”

เสียงเตือนดังขึ้นทันททีท แล้วรถคันนี้ของหัวจื่อก็กลายเป็นเหมือนรถตำรวจในทันที!