เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 593

ตอนที่ 593 การล้างแค้นจากพ่อลูกตระกูลพัค!

เพลิงโทสะของพัคซุงวูแล่นขึ้นเป็นริ้ว “ผมอยากจะตัดขาเขาสองข้างเลยครับ! ไม่สิ ขาที่สามของมันด้วย!อีกทั้งอยากให้เป็นการบาดเจ็บแบบรักษาไม่หายน่ะครับ!”

ตั้งแต่เล็กจนโตพัคซุงวูเป็นคนเย่อหยิ่ง อยู่เหนือทุกคน วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาโดนคนใช้ปืนทำร้าย

ถึงแม้ว่าบาดแผลครั้งนี้จะหายกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว แต่ว่าในวินาทีที่โดนปืนยิงใส่ มันเจ็บเอาการอยู่

พัคชิจุนกล่าว “ตระกูลเย่ตอนนี้ยังคงเป็นหนึ่งในแปดตระกูลลึกลับอยู่ แกอย่าไปผลีผลามล่วงเกินเขาล่ะ เราเองจะประกาศศึกกับตระกูลเย่ผลีผลามไม่ได้ รออีกสองเดือนแล้วกัน หลังจากสองเดือนนี้ ฉันจะต้องเตะพวกเขาออกไปให้ได้ แล้วก็นะทั้งหกตระกูลก็เห็นด้วยกับคำแนะนำนี้ด้วย รอจนตระกูลเย่ออกจากการเป็นหนึ่งในแปดตระกูลลึกลับก่อนเถอะ เราก็จะริบทีมวิจัยแล้วก็กองกำลังทางหทารที่อาจจะสามารถสร้างแรงกระเพื่อมต่างๆ ในโลก พอตอนนั้นแล้วอย่าว่าแต่แกอยากตัดขาเขาเลย ต่อให้ฆ่าเขาก็ตามใจ!”

ทันทีที่ตระกูลเย่โดนเตะออกจากรายชื่อตระกูลลึกลับ พวกเขาก็จะอยู่คนละโลกกับตระกูลที่เหลือแล้ว

คนหนึ่งเป็นเพียงมดปลวกที่โดนสังหารได้ตามอำเภอใจ ส่วนอีกคนเป็นเหมือนผู้กุมชะตาโลก

พัคซุงวูกล่าว “ครับ งั้นผมจะทนอีกสักสองเดือน แต่ว่าพ่อครับ มีเรื่องหนึ่งที่ผมกลัวว่าน่าจะทนไม่ไหวถึงสองเดือน ผมลงมือตอนนี้ได้เลยไหมครับ?”

พัคชิจุนประหลาดใจทันที “เรื่องอะไรเหรอ?”

พัคซุงวูกล่าว “เมื่อครู่ผมสอบสวนคิมจองแล้วถามว่าเขาเจอไอ้เด็กเย่เฉินนั่นได้ยังไง ตระกูลพัคของเราทำอะไรระมัดระวัง ต่อให้เย่เฉินแข็งแกร่งเท่าไรก็ไม่มีทางจะสืบเจอร่องรอยของเราหรอก ต่อมาผมถึงสืบเจอว่าที่แท้เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น คิมจองคอยหาคนให้ผมที่นั่น แล้วบังเอิญเจอตัวจางเชี่ยนจือแม่ยายของเย่เฉินเข้าพอดี!”

พัคซุงวูกล่าวพลางเปิดโทรศัพท์ไอโฟน 18 ทันที แล้วส่งภาพจางเชี่ยนจือในสมัยสาวๆ ให้บิดาของเขาดู

“จางเชี่ยนจือ… เป็นผู้หญิงที่สวยมากเหลือเกิน!”

พัคชิจุนเห็นภาพจางเชี่ยนจือก็ประทับใจในตัวหล่อนทันที ท่าทีของสองพ่อลูกตอนเห็นแม่ยายของเย่เฉินคนนี้เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

พัคซุงวูหัวเราะคิกคัก “พ่อครับ ผมขอชิงตัวแม่ยายเย่เฉินมาก่อนได้ไหมครับ ผมขอรับรอเลยว่าเย่เฉินจะต้องไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าเป็นฝีมือผมแน่ๆ เขาไม่มีทางดมกลิ่นพวกเราเจอแน่นอนครับ”

พัคชิจุนสวมหน้ากากที่ขึงขังในฐานะคนเป็นพ่อแล้วสั่งสอน “แกไอ้เด็กบ้าอายุก็ 30 กว่าปีแล้ว ยังเอาแต่หลงผู้หญิงอยู่ได้ ช่วยดูพวกพี่สาวพี่ชายแกมั่งเถอะ หัดทำเรื่องจริงจังบ้าง! แกเลิกคิดเรื่องผู้หญิงคนนี้สักที!”

พัคซุงวูมีท่าทีไม่ค่อยพอใจนัก “พ่อครับ ก็แค่ผู้หญิงชาวจีนทั่วๆ ไปเท่านั้นเอง ไม่มีทางทำเรื่องยุ่งยากอะไรหรอกครับ คุณพ่ออะลุ่มอล่วยให้ผมสักครั้งเถอะครับ”

ทันใดนั้นเองพัคชิจุนก็เปลี่ยนท่าทีไปทันที เขากล่าวออกมาว่า “ผู้หญิงคนนี้ ไม่เหมาะกับแก!”

พัคซุงวูเห็นสีหน้าบิดาของตนเองก็เข้าใจทุกอย่างทันที “อ้อ ผมเข้าใจแล้วครับ คุณพ่อ ครับๆ ไม่เหมาะกับผมหรอกครับ เดี๋ยวผมจับหล่อนมาแล้วจะส่งตัวหล่อนให้คุณพ่อดีไหมครับ?”

ความบ้าผู้หญิงของพัคซุงวูสืบทอดมาตามพันธุกรรม ตัวพัคชิจุนเองก็เป็นคนที่สาวๆ ในฮาเร็มเป็นฝูง

แต่ว่าต่อหน้าลูกชายตัวเอง พัคชิจุนก็ทำตัวปกติ เขากระแอมครั้งหนึ่งแล้วกล่าว “แกก็จัดการเรื่องนี้ระวังๆ เถอะ อย่าให้แม่แกรู้เรื่องล่ะ”

“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ พ่อ รอผมจับตัวจางเชี่ยนจือมาได้ แล้วรักษาหล่อนจนหล่อนอายุน้อยลง 10 ปีแล้ว ผมจะเอามาประเคนให้พ่อถึงที่เลย!” พัคซุงวูกล่าว

พัคชิจุนดูภาพของจางเชี่ยนจืออีกครั้ง แล้วมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ พลางผงกศีรษะ

แต่ว่าเขาที่มักจะระมัดระวังก็สังเกตเห็นทันทีว่าผู้หญิงหน้ตาสะสวยคนนี้ เป็นแม่ยายของเย่เฉินทายาทรุ่นที่สามของตระกูลเย่

“ก็แค่เด็กบ้าที่เพิ่งรู้ความลับของตระกูลเท่านั้นเอง ปู่เขาฉันยังไม่กลัว ฉันจะไปกลัวเขาทำไม? ชิ!”

พัคชิจุนครุ่นคิด แล้วตัดสินใจจะไม่เห็นหัวเย่เฉิน

……

ณ ตอนนั้นเอง ณ อากาศที่อยู่สูงขึ้นไปสามหมื่นฟุต

ในเครื่องบินเหอเฟิงหมายเลข 3 ที่กำลังอยู่ในโหมดพรางตัว

“พี่เย่เฉินครับ ดื่มน้ำ”

อี้หัวเป็นฝ่ายรินน้ำให้เย่เฉินแล้วส่งให้เขา

เย่เฉินเอื้อมมือออกไปรับแก้วน้ำ แล้วกล่าวชมอี้หัว “ความสามารถในการขับรถของนายใช้ได้เลยนะ ต่อไปน่าจะมีประโยชน์”