เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 594

ตอนที่ 594 เจอกับซ่งหงเย่อีกครั้ง!

เย่เฉินนึกถึงคำพูดของพัคซุงวู เดี๋ยวอีกสองเดือนในงานประชุมของทั้งแปดตระกูล ตระกูลเย่ก็จะโดนตัดออกจากตระกูลทั้งแปด

ทันทีที่เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆ สำหรับตระกูลเย่แล้วสามารถเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดภัยพิบัติแน่ๆ!

นี่ไม่ใช่เพียงแค่การตกต่ำของตระกูล แล้วจะไม่มีใครคบหาเท่านั้น

ตระกูลเย่ในตอนนี้ ล้วนแต่มีเทคโนโลยีที่ก้าวนำโลกไปหลายสิบปี รวมถึงเรื่องทางทหารด้วย!

เปลี่ยนคำพูดก็คือ ตระกูลเย่ รวมไปถึงประเทศแม่ของพวกเขา ทันทีที่ร่วมมือกัน โลกทั้งใบไม่ใช่แค่ล่มสลาย หรือว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะไม่เหลือ!

ตระกูลอื่นๆ ไม่มีทางปล่อยผ่านภัยคุกคามที่ตระกูลเย่ซุกซ่อนเอาไว้!

ดังนั้นทันทีที่ตระกูลเย่โดนขับออกจากหนึ่งในตระกูลลึกลับ พอจนตอนนั้นแล้วทุกคนในตระกูลเย่ก็จะไม่รอด!

ดังนั้นวิธีการกำจัดภัยคุกคามที่ดีที่สุด เป็นไปได้มากว่าจะทำให้คนทั้งตระกูลเย่ตาย!

“สองเดือนหลังจากนี้ ตระกูลเย่จะต้องโดนพวกเขาที่เหลือตัดทิ้งไม่ได้ ไม่อย่างนั้นทุกคนในตระกูลเราจะต้องตกที่นั่งลำบากแน่! แต่ว่านอกเสียจากว่าจะมีเทพธิดาคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆ ไม่อย่างนั้นคนทั่วไปอย่างเราไม่ว่าพยายามอย่างไรก็ไม่มีทางทำให้เราตามพวกตระกูลทั้งเจ็ดที่เหลือได้ทันแน่นอน”

ในใจของเย่เฉินรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ส่วนตัวเย่เฉินเองก็เหม่อลอย แล้วเครื่องบินก็มาจอดที่เมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินให้ชิงหลงส่งยากับซูหลานไปที่อังกฤษ ส่วนตัวเองนั่งรถของอี้หัว แล้วตรงดิ่งไปที่วิลล่าใหม่ในเมืองหลวงที่ซีซาน

“ภรรยาสุดที่รักทั้งสอง ผมกลับมาแล้ว!”

เย่เฉินเดินเข้าไปในเมืองหลวง แล้วถึงได้พบว่าซูมู่ชิงกับฉินหงเหยียนกำลังกินข้าวด้วยกัน จึงเดินมาดู ก็พบว่าเป็นปูตัวใหญ่ และกุ้งล็อบสเตอร์และปลาแซลมอน อกีทั้งอาหารทุกจานยังทำไดน่ารับประทานอย่างมาก แค่ดูก็รู้เลยว่าเป็นฝีมือของฉินหงเหยียน

“ดีนี่ ผมไม่อยู่ แต่พวกคุณสองคนแอบกินซีฟู้ดกันแล้วไม่ยอมเรียกผมด้วย!”

เย่เฉินแกล้วโวยวาย แค่จริงๆ แล้วเขาดีใจอย่างมากที่ภรรยาสองคนของตัวเองเข้ากันได้ดี ถึงกับลงมือทำอาหารกินด้วยกัน

ฉินหงเหยียนกล่าว “คุณยังจะพูดอีก โทรหาแล้วก็ไม่รับ ส่งวีแชทไปก็ไม่ตอบ”

ซูมู่ชิงรู้ว่าเย่เฉินไปทำเรื่องสำคัญที่เกาหลี จึงถาม “ที่รักคะ เป็นยังไงบ้างคะ เรื่องเรียบร้อยไหมคะ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ เขาจุมพิตซูมู่ชิงหนึ่งฟอด “ครับ เรียบร้อยแล้ว”

ฉินหงเหยียนเม้มปาก หล่อนโกรธนิดหน่อยแล้วกล่าว “เราสองคนเป็นภรรรยาของคุณนะ ทำไมหอมแค่คนเดียวล่ะ”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ฮ่าๆ ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปหรอก! ไม่ได้เจอคุณตั้งนาน ผมล่ะคิดถึงคุณจะตายแล้ว”

เย่เฉินเองก็ชดเชยให้ฉินหงเหยียน

หลังจากนั้นเย่เฉินก็ทรุดตัวนั่งลง ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนต่างก็แกะเปลือกกุ้งให้เย่เฉินและคีบอาหารให้เขา เย่เฉินก็นั่งกินนิ่งๆ โดยไม่ต้องทำอะไร

“สวรรค์ ผมมีความสุขเกินไปแล้ว”

เย่เฉินพอใจอย่างมาก

ซูมู่ชิงกล่าวพลางระบายยิ้ม “รู้ก็ดี จริงสิ ที่รัก ฉันเพิ่งคุยกับพี่หงเหยียนเมื่อกี้นี้ แล้วก็พบว่ามีอีกหลายที่เลยในเมืองหลวงที่พี่เขาไม่เคยไป ฉันอยากจะพาหล่อนเที่ยวให้ทั่วเมืองหลวง คุณไปเป็นเพื่อนพวกเราดีไหม?”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “สามคนเหรอ ได้สิ ไปกันพรุ่งนี้เช้าเลย ไปไหนดี?”

ฉินหงเหยียนกล่าว “กำแพงเมืองจีน!”

……

วันต่อมา เย่เฉิน ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียน ก็ขับรถไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนแต่เช้า

เย่เฉินเองก็ไม่คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนที่เคยมาเมืองหลวงหลายครั้ง แต่กลับไม่เคยมาเที่ยวกำแพงเมืองจีนเลย

ความจริงแล้วอย่าว่าแต่ฉินหงเหยียนที่เป็นคนทางใต้ไม่เคยไปเลย คนในเมืองหลวงก็อาจจะไม่เคยไปก็ได้

เหมือนอย่างที่คนมองโกลที่ไม่เคยไปเที่ยวในทะเลทราย ไม่ใช่ว่าคนที่อยู่ใกล้ๆ จะต้องเคยไปเสียหมดทุกที่

“ที่รัก คุณรีบถ่ายรูปให้พวกเราเร็ว!”

ฉินหงเหยียนยัดกล้องใส่มือเย่ฉิน

มาถ่ายรูปที่กำแพงเมืองจีน สิ่งที่เป็นส่วนสำคัญที่สุดก็คือกำแพงเมือง ทำให้อยากจะถ่ายภากำแพงเมืองและท้องฟ้า รวมไปถึงทิวทัศน์เอาไว้ให้หมด

เย่เฉินกดถ่ายภาพอีกหลายใบ แต่ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนเองก็ไม่พอใจกับผลงานการถ่ายภาพนัก…