เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 605
สรุปบท ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู!: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)
ตอน ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู! จาก เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู! คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 605 จับตัวพัคซุงวู!
ในตอนนี้เองในบนตึกสูงๆ ที่อยู่ไกลออกไป 3000 เมตรจากร้านอาหารที่พัคซุงวูจองเอาไว้
เย่เฉินกำลังใช้ปืนสุดไฮเทคของตระกูลทั้งแปด เล็งไปที่ขาของพัคซุงวู
“พัคซุงวู ตาแกเถอะ ฉันเพิ่งออกมาจากเกาหลี แกก็ไปจับแม่ยายฉันมาจากเมืองหลวง กล้าแตะต้องคนในครอบครัวฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปได้ยังไง!”
เย่เฉินเล็งปืนไปที่พัคซุงวู เขารับปากเกอร์ธาเอาไว้ว่าจะไม่ฆ่าพัคซุงวู แต่ไม่ได้แปลว่าจะไ่ม่ทำร้ายเขาสักนิด!
อย่างไรเสียสำหรับตระกูลพัคที่มีเทคโนโลยีการแพทย์ทันสมัย โดนยิงก็ไม่ต่างอะไรกับการโดนต่อย ไม่นักหนาอะไร
สองวันก่อนนี้เย่เฉินเพิ่งยิงพัคซุงวูไปหนึ่งดอก พัคซุงวูในตอนนี้เดินได้แล้ว เหมือนไม่เป็นอะไร
เย่เฉินไม่พอใจ เพราะพัคซุงวูชดใช้ด้วยราคาที่น้อยเกินไป!
ดังนั้นเย่เฉินเลยเล็งไปที่บริเวณขาของอีกฝ่ายแล้วยิง!
ปัง!
กระสุนแหวกอากาศตรงไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่สามวินาทีเท่านั้นก็เล็งโดนขาของพัคซุงวู!
“โอ้ย!”
พัคซุงวูที่กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่ที่ข้างหน้าต่างก็อุทานออกมาอย่างเจ็บปวด!
“บ้าชิบ! ใครแม่งยิงฉัน! แล้วยังยิงที่ตำแหน่งที่ฉันบาดเจ็บเมื่อคราวก่อนเลย!!”
พัคซุงวูโกรธจนอยากตะบันหน้าใคร ขาเขาเพิ่งดีขึ้นยังไม่ทันหายดี คิดไม่ถึงว่าจะโดนยิงที่ตำแหน่งเดิม!
พอได้ยินเสียงปืน ลูกน้องของพัคซุงวูก็พรวดพราดเข้ามา เพื่อปกป้องเจ้านาย
ทว่าในเวลานี้เองลูกน้องเย่เฉินที่ปลอมตัวเป็นแขกก็ลงมือทันที พวกเขาจับพัคซุงวู!
โครม โครม!
เพียะ เพี้ยะ!
ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด
“คุ้มครองคุณชายให้ลงตึกไป เดี๋ยวฉันรับมือทางนี้เอง!”
ชายเกาหลีที่เรือนร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ด้านหน้าและสั่งคนอื่นๆ
ชายคนนี้มีความสามารถอย่างมาก ไม่ว่าจะด้านปืน หรือมีด แถมไม่พอเขายังเป็ฯคนเก่งมากด้วย
พอลูกน้องสองสามคนของเย่เฉิน จะเข้าใกล้พัคซุงวู ก็โดนชายคนนี้จัดการด้วยตัวเองคนเดียว
“หา? มีคนเก่งเหรอ?”
บนตึกสูงๆ ที่อยู่ไกลออกไป ชิงหลงเห็นชายชาวเกาหลีที่รับมือกับคนสิบคนด้วยตัวเองก็แปลกใจ
ชิงหลงหันมองเย่เฉิน “คุณชาย ลูกน้องคนนี้ของพัคซุงวูเหมือนจะจัดการยากเลยนะครับ”
เย่เฉินเห็นสถานการณ์ทางนั้นแล้ว ตระกูลพัคที่เป็นตระกูลลึกลับจะต้องส่งบอดี้การ์ดที่เก่งกาจระดับโลกให้กับหลานชาย
เย่เฉินมองออกว่าชิงหลงอยากจะเทียบฝีมือกับอีกฝ่ายจึงกล่าวด้วยใบหน้า้ปื้อนยิ้ม “คันมือล่ะสิ? ไปสิ นายไม่ค่อยได้เจอคนที่มีฝีมือสูสีกัน”
ชิงหลงพยักหน้าแล้วระบายยิ้มเล็กน้อย แล้วกระโดดลงด้านล่างแล้วบินไป
ในระยะทางสั้นๆ ขนาดนี้ชิงหลงเองก็ขี้เกียจจะนั่งเครื่องบินไป
และแน่นอนว่านี่ถือเป็นพฤติกรรมอันตราย ถ้าหากว่าตกลงไปก็จะเละเทะ แต่คนอื่นที่ไม่ใช่ชิงหลงที่เป็นคนฝึกวิชามามาย ไม่มีทางกล้าแบบนี้
และแล้วเครื่องบินฮอลิคอปเตอร์ก็ไปหยุดตรงอากาศว่างเปล่าด้านบนของร้านอาหารโรสการ์เด้นท์ ชิงหลงก็กระโดดลงจากเครื่องบิน
“พี่นี่เป็นวิธีการเปิดตัวอะไรของพี่!”
หัวหน้าบอดี้การ์ดของพัคซุงวูคนนั้นเห็นชิงหลงก็รู้สึกได้ในทันทีว่าคนผู้นี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา!
ชิงหลงเองก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง นี่คือการต่อสู้ระหว่างตระกูลเย่และตระกูลพัค
ชิงหลงสั่งลูกน้อง
คนของเย่เฉินพรางตัวอยู่ที่นี่นานแล้ว จะให้พวกเขาไปตามจับพัคซุงวูก็ไม่มีปัญหาอะไรหลังจากที่เหล่าลูกน้องได้ยินแล้วต่างพากันลงตึกไป
แต่คนเกาหลีคนนั้นก็อยากจะลงไปด้านล่างเพื่อปกป้องเจ้านาย ไม่มีทีท่าจะต่อสู้กับชิงหลงต่อ
ชิงหลงโผดระโดดมาขวางหน้าอีกฝ่าย แล้วขวางทางเดินของเขา
“ฉันปล่อยให้นายไปแล้วเหรอ?” ชิงหลงกล่าว
คนเกาหลีหัวเสีย “บ้าเอ้ย! ในเมื่อรนหาที่ตายงั้นฉันจะสนองให้เอง!”
เขาเองก็พยายามอย่างสุดความสามารถ อยากจะเอาชนะชิงหลง ทุกกระบวนท่าที่เขาใช้นั้นล้วนแต่มุ่งหมายจะเอาชีวิตชิงหลง แต่ว่านอกจากที่เขาจะทำร้ายชิงหลงให้บาดเจ็บไม่ได้แล้ว แต่หลายๆ ครั้งเข้ากลับกลายเป็นว่าเขาโดนชิงหลงซ้อมแทน
และแน่นอนว่าชิงหลงก็ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ในทันทีทันใด
แต่ในเวลานี้เอง เย่เฉินก็ได้รับสายโทรศัพท์แจ้งว่าพวกเขาจับพัคซุงวูได้แล้ว!
“งั้นเอาตัวเขามา!”
แล้วพัคซุงวูและลูกน้องของเขาก็โดนเพาตัวมาที่ตรงหน้าย่เฉินอย่างรวดเร็ว
ชิงหลงและคนเกาหลีคนนั้นก็สู้กันจนเสร็จแล้วก็ตามมาหาพวกเขา
พัคซุงวูเห็นเย่เฉินก็สบถด่า “ไอบบ้าเย่เฉิน! คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะซุ่มโจมตีฉัน! ทำไมแกถึงมาโผล่ที่นี่ได้! แกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?! เกอร์ธาบอกอะไรแกใช่ไหม!”
เย่เฉินไม่มีททางแฉเกอร์ธา เขาเห็นอีกฝ่ายเป็นเพื่อนเป็นน้องสาวของเขาแล้ว
เย่เฉินตวาดใส่อีกฝ่าย “พัคซุงวูยังมีหน้าจะถามฉันอีกนะ? ฉันไม่อยู่เดี๋ยวเดียวแกก็โร่ไปจับแม่ยายฉันมา นี่แกท้าทายฉัน ท้าทายตระกูลเย่! แกรนหาที่ตายหรือไง?!”
เย่เฉินพูดพลางชี้ปืนไปที่บริเวณศีรษะพัคซุงวู
พัคซุงวูระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เย่เฉินแกเลิกแสดงเถอะนะ! ครั้งก่อนฉันโดนแกหลอก จนคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของตระกูลเย่มันเก่งนักนา ที่ไหนได้ก็แค่การแสดที่ใช้ตบตาคนอื่น! น้าสามของฉันไม่ได้ดีขึ้นเพราะการรักษาของแกเลย! แกไม่ได้รักษาน้าสามของฉันเลย!”
เย่เฉินสาวเท้าเข้าไปหาพัคซุงวู “พ่อแกสิ แกจับคนในครอบครัวฉันไปแล้วอยากให้ฉันรักษาน้าแกเหรอ? ฝันไปเถอะ บอกมาเร็วๆ ว่าแม่ยายฉันอยู่ไหน! ถ้าไม่พูดเดี๋ยวฉันยิงแกแน่!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?)