เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 92

พอหวังเจียเหยาพูดแบบนี้ เย่เฉินเองก็ให้ความร่วมมือทำท่าทีรักใคร่กับหล่อน

“ดีจ้ะ ดี”

ใบหน้าคุณย่าเล็กหวังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หญิงชรากล่าวชมไม่ขาดปาก

หวังเจียเหยากล่าวต่อ “คุณย่าเล็กคะ หนูจะบอกข่าวดีคุณย่าอีกอย่างนะคะ เย่เฉินเขาไม่ได้มาจากครอบครัวธรรมดาๆ หรอกค่ะ แต่เขามาจากตระกูลเย่ที่มีชื่อเสียง! ทรัพย์สินของตระกูลเขามีมากกว่าแสนล้าน! ตอนนี้เขาเองเป็นประธานบริษัทอยู่ค่ะ!”

พอพูดถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็สังเกตการเปลี่ยนแปลงของหญิงชราว่าหล่อนตกใจหรือไม่

คุณย่าเล็กส่งยิ้มสดใส แต่กลับไม่ได้ดูตื่นตระหนกแต่อย่างใดยังคงกล่าวต่อไม่หยุด

“ดี! ดี! ดีจังเลย!”

คุณยาเล็กหวังกล่าว “ลูกหลานของฉันดีกันหมดมีเพียงคนเดียวที่ย่าเป็น….แค่กๆ”

คุณย่าเล็กหวังส่งเสียงไอ หญิงชราจิบน้ำหน่อยๆ เพื่อพักหายใจแล้วพูดต่อ

“เป็นห่วงที่สุดก็คือหลานนะเจียเหยา หลานจะต้องอยู่กับเย่เฉินไปนานๆ ไม่อย่างนั้นหากย่าจากไป…ย่าคงจะไม่มีหน้า…ไปพบพี่ชายของย่า”

ถึงคุณย่าเล็กจะไม่บอกตรงๆ ว่าตนเองรู้ว่าเย่เฉินเป็นใคร

แต่จากคำพูดหญิงชราแล้ว เย่เฉินพอจะสัมผัสได้ว่าหญิงชราน่าจะรู้ความจริง

ทั้งสองคนไม่เกาะแกะวอแวชวนหญิงชราพูดคุยมากมาย หล่อนในตอนนี้แค่พูดก็เหนื่อยมากแล้ว

ที่จริงแล้วสามารถเห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย สำหรับทั้งสองฝ่ายแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสุดแล้ว

ดึกมากแล้วเมื่อเดินออกจากห้องของหญิงชรา โจวเจี้ยนเย่ก็เอ่ยถาม “คุณเย่ เจียเหยา จะนอนบ้านหรือโรงแรม? เตรียมห้องให้แล้วทั้งสองที่เลย”

คุณย่าน้อยหวังอยู่ในวิลล่าสไตล์จีน มีห้องอยู่เยอะแยะ

เย่เฉินชี้ไปที่ห้องหญิงชราแล้วถาม “คุณหมอว่ายังไงบ้างครับ?”

โจวเจี้ยนเย่กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “เฮ้อ อาจจะคืนนี้หรือไม่ก็คืนพรุ่งนี้”

คนแก่ส่วนมากมักจะจากไปตอนย่ำรุ่ง ในเมื่อเย่เฉินมาแล้วจะให้ไปอยู่โรงแรมก็ดูไม่เข้าท่านัก

“พวกเราขอรบกวนคุณอยู่ที่นี่สักคืนแล้วกัน” เย่เฉินกล่าว

โจวเจี้ยนเย่กล่าว “ไม่บังอาจๆ ถ้าคุณเย่ยินดีจะพักที่บ้านเราถือเป็นเกียรติ ตามผมมาเถอะครับ ผมจะพาคุณไปดูที่ห้อง”

เขานำคนทั้งสองออกจากตัวบ้านไปนอกบ้าน ผ่านสนามหญ้าแล้วผ่านล้านหน้าบ้าน โจวเจี้ยนเย่ก็พาทั้งสองคนไปที่ห้องรับแขก

สิ่งปลูกสร้างที่นี่เป็นกำแพงขาวหลังคาดำที่สวยงามและดูสงบ ตลอดทางที่ผ่านมาเป็นดั่งผลงานศิลปะที่เป็นหมึกแต่งแต้มลงบนกระดาษ

ห้องรับแขกเป็นสไตล์จีนโบราณเรียบง่ายแบบที่เย่เฉินชอบ

โจวเจี้ยนเย่กล่าว “ที่พักของแม่ผมค่อนข้างอัตคัต แม่เขาไม่ค่อยชอบของที่มันไฮเทคและอินเทรนด์น่ะ คุณเย่ เจียเหยาอย่ารังเกียจเลยนะ ทนอยู่ไปก่อนสักคืนเถอะนะ”

หวังเจียเหยากล่าว “คุณอาคะ อย่าเกรงใจเกินไปเลยค่ะ พวกเราจะรังเกียจได้ยังไงคะ”

เย่เฉินเองก็กล่าวว่า “จริงด้วย คุณชักจะเกรงใจเกินไปแล้ว ผมเป็นแค่คนนอก แค่มาที่นี่ก็รบกวนคุณมากแล้ว ถ้าอย่างนั้นเหลือแค่ห้องนี้ห้องเดียวเหรอ?”

เวลาก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เย่เฉินเองก็ง่วงมากแต่ถ้าให้นอนกับหวังเจียเหยาจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นก็ยังไม่แน่

ยังไงเสียหวังเจียเหยาก็เป็นหญิงงามลำดับหนึ่งในอวิ๋นโจว เรือนร่าง ใบหน้าไม่มีข้อติเตียน ส่วนเย่เฉินเองก็เป็นสามีหญิงสาวมาถึงสามปี อยากจะครอบครองหล่อนมาโดยตลอด

ก็เหมือนหญิงสาวชายหนุ่มที่หย่ากันจำนวนมาก ที่มักจะเจอหน้ากันเพราะเรื่องลูก บางครั้งเจอกันไปเจอกันมาก็นอนด้วยกันไปเสียอย่างนั้น

โจวเจี้ยนเย่เก้อเขิน “เพราะคนตระกูลหวังมีมากเกินไป ห้องเต็มไปหมดแล้ว ดังนั้นถึงเหลือห้องนี้แค่ห้องเดียว ขอโทษด้วยครับ”