เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) นิยาย บท 93

เย่เฉินไม่มีทางให้อภัยหวังเจียเหยา ถึงในใจเขาตอนนี้จะยังมีหญิงสาวอยู่

ในช่วงเวลาที่หย่ากันไป เย่เฉินเจอสาวสวยและร่ำรวยมาก็ไม่น้อย

เช่นผู้บริหารคนสวยอย่างฉินหงเหยียน หรือจะเลขาเซ็กซี่อย่างโจวหรงหรง

หรืออาจจะเป็นหวังหยวนหยวนสาวน้อยที่ทั้งสดใสและเซ็กซี่

ด้วยตำแหน่งหน้าที่ในตอนนี้ของเย่เฉินอยากจะหาคนรักสักคนนั้นช่างง่ายดายเหลือเกิน

แต่ก็ไม่มีใครเข้าตาเขาเลยสักคน

ถึงเขาจะยังไม่ลืมเลือนหวังเจียเหยาไปจากใจทั้งหมด แต่เย่เฉินก็ไม่อยากจะคืนดีกับหล่อนอีก ต่อให้หล่อนจะไม่ได้นอกกายเขาก็เถอะ

……

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง คุณนายหวังกำลังคุยกับคุณย่าเล็กในห้องของหญิงชราตามลำพัง

กลางคืนดึกสงัด คนวัยชราสองคนอายุรวมกันก็เกือบจะสองร้อย พูดคุยกันด้วยเสียงแผ่วเบา

คุณนายหวังจับมือคุณย่าเล็กเอาไว้กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าโศก “เยี่ยนหรง เธอรู้ตัวตนของเย่เฉินตั้งนานแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ!”

ชื่อของคุณย่าเล็กหวังคือหวังเยี่ยนหรง

หวังเยี่ยนหรงกล่าวว่า “พี่สะใภ้ พี่ชายเคยบอกฉันว่าเรื่องนี้จะ…บอกพวกคุณไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ”

คุณนายหวังถอนหายใจ “เยี่ยนหรงฉันขอบอกความจริงเธอเลยแล้วกัน เธอทำใจให้ดีๆ นะ อย่าตกใจจนหัวใจวายไปล่ะ”

ตอนนี้ชีวิตหวังเยี่ยนหรงกำลังจะถึงฝั่ง เปิดตาแทบไม่ได้ จิตใจย่อมไม่อาจรับการกระทบกระเทือนได้

การที่คุณนายหวังพูดแบบนี้อาจจะทำให้หวังเยี่ยนหรงไปโลกหน้าได้เลย

แต่คุณนายหวังก็ยังเลือกที่จะพูด นั่นเพราะในใจของหญิงชรายังโทษที่หวังเยี่ยนหรงไม่ยอมบอกความจริง มิฉะนั้นแล้วบ้านตระกูลหวังก็จะไม่สูญเสียเขยอย่างเย่เฉินไป

คุณนายหวังกล่าวว่า “ฉันพูดความจริงกับเธอแล้วกัน เจียเหยามีชู้ หล่อนหย่ากับเย่เฉินแล้ว!”

พอพูดไปแล้วคุณนายหวังเองก็กังวลว่าประโยคนี้จะทำให้หวังเยี่ยนหรงไปโลกหน้าทันทีที่ได้ยิน

แต่สิ่งที่ทำให้คุณนายหวังประหลาดใจก็คือหวังเยี่ยนหรงไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรเพราะหล่อนรู้นานแล้ว

คุณนายหวังกล่าวต่ออย่างเศร้าโศกเสียใจ “ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่หวังเจียเหยาหย่ากับเย่เฉินแล้ว ก็ไปแต่งงานกับชู้ของหล่อน แต่ตอนนี้พวกเขาหย่ากันไปแล้ว! หล่อนกลายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานสามรอบแล้ว! เฮ้อ บอกว่าผู้หญิงแต่งงานครั้งหนึ่งค่าตัวก็ลดลงไปครั้งหนึ่ง ถึงหวังเจียเหยาจะสวยมากเท่าไหร่ เกรงว่าหลังจากนี้ไปก็คงไม่มีผู้ชายที่คู่ควรเหมาะสมยอมแต่งงานด้วยแล้ว”

คุณนายหวังเสียใจจนน้ำตาจะไหล แต่หวังเยี่ยนหรงกลับไม่แสดงท่าทีใดๆ ทั้งสิ้น

ไม่เพียงเท่านั้น หวังเยี่ยนหรงยังปลอบคุณนายหวังด้วย “พี่สะใภ้อย่าเสียใจไปเลยค่ะ…”

คุณนายหวังงุนงง คนก่อนตายใจแข็งได้ขนาดนี้เชียวหรือ?

คิดไม่ถึงว่าหวังเยี่ยนหรงจะระบายยิ้ม แต่รอยยิ้มของหญิงชรากลับดูน่าสงสารอย่างมากในสายตาผู้เป็นพี่สะใภ้!

หวังเยี่ยนหรงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ไม่เป็นไรค่ะ เย่เฉินกับเจียเหยาหย่ากันไม่สำเร็จหรอก”

คุณนายหวังกล่าวอย่างงุนงง “หมายความว่าอะไร? พวกเขาหย่ากันไม่สำเร็จเหรอ? ใบสำคัญการหย่าของพวกเขาสองคนฉันเห็นแล้ว พวกเขาไปทำกันในสำนักกิจการพลเรือน จะเป็นของปลอมได้ยังไง!”

หวังเยี่ยนหรงพยักหน้า “ใช่ค่ะ ของปลอม”

คุณนายหวังรู้สึกทึ่ง “หรือจะบอกว่า…”

ในเวลานี้เหมือนหล่อนเองก็พอจะเดาความจริงของเรื่องบางเรื่องได้ลาง ๆ บ้างแล้ว

หวังเยี่ยนหรงกล่าว “พี่ชายเป็นคนที่รอบคอบขนาดนั้น พี่เองก็รู้ดี ก่อนเขาตายไม่ได้…แค่กๆ ไม่ได้บอกความจริงทุกคน แล้วเขาจะ..จะ…ไม่เตรียมแผนสำรองได้ยังไง?”

เห็นหวังเยี่ยนหรงจะพูดจะจาก็ยังลำบาก คุณนายหวังจึงลองเล่าข้อสันนิษฐานของตนเองออกมา

“เยี่ยนหรงพี่ชายของเธอรู้อยู่นานแล้วว่าเจียเหยาจะต้องเลิกกับเย่เฉินแน่ๆ ดังนั้นถึงได้จัดแจงส่งคนไปในสำนักกิจการพลเรือน เพื่อคอยดูแลทำให้เรื่องหย่าของหวังเจียเหยาเป็นโมฆะไปเหรอ?”

หวังเยี่ยนหรงพยักหน้า “ใช่ค่ะ พี่ชายเขาจัดแจงคนของเรา…ไปทำงานในสำนักกิจการพลเรือนเมืองอวิ๋นโจวไว้แล้ว”

คุณนายหวังดีใจกับข่าวที่คาดไม่ถึงนี้อย่างยิ่ง หญิงชรารีบเดินออกจากห้องแล้วตะโกนเรียกหวังจื้อหย่วนเสียงดัง