เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 1

“เฉินมู่ ทำไมคุณยังไม่ไปตายล่ะ!”

“น่าเกลียด! ต่อให้คุณตายก็คงไม่มีใครสนใจหรอก”

“ไร้ยางอาย! คุณมันก็แค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลเฉิน”

เป็นเสียงแห่งการสาปแช่งที่ไม่มีที่สิ้นสุด หญิงสาวคิ้วละมุนละไมนอนเอนกายบางอยู่บนเตียงใหญ่ของโรงแรมอย่างเหนื่อนอ่อน พร้อมอดทนต่อความไม่สบายกายใจนี้อยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกรีดข้อมือของตัวเองโดยไม่ลังเล…

โลกนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอแทบจะทนไม่ไหว

แม่คะ มันเกินจะรับไหวแล้ว…

เวลาแปดโมงเย็น ณ โรงแรมตี้หาว

ฉินมู่เปิดตามองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้าตน พร้อมก่นด่าในใจว่า “นี่ฉันทะลุมิติมาใช่ไหม?”

แต่ทะลุมิติเหรอ? ไม่สิ ถ้าจะให้พูดให้ถูก เธอมาเกิดใหม่แล้วต่างหาก

สมาชิกองค์กรฆาตกร เคโจว—ฉินมู่ ทำภารกิจระดับเอสล้มเหลว และความลับก็รั่วไหล

ทว่าขณะรอคอยการพิจารณาคดีรุนแรงที่เกิดขึ้น วินาทีถัดมา หัวใจของเธอก็สั่น และตื่นขึ้นจากเตียงขนาดใหญ่ที่แปลกประหลาดนี้

ฉินมู่ยืนขึ้น พบว่าข้อมือของเธอเจ็บ มือเรียวอีกข้างจึงฉีกผ้าปูที่นอนมาพันรอบข้อมือของตัวเอง

กรีดข้อมือ เสียเลือดมาก ถูกขังอยู่ในห้อง และไม่มีที่พึ่ง!

แขนขาอ่อนแรงจนสลบไสล ถ้าจะบอกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โง่เกินไปหน่อยแล้วล่ะ!

เสียงหัวเราะเลี่ยนน่าขันดังอยู่ข้างนอกพักหนึ่ง...ดวงตาของฉินมู่มืดลง เธอต้องการที่จะออกจากสถานที่โสมมที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งแห่งนี้โดยเร็วที่สุด

ครั้นออกทางประตูคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ตาเรียวเหลือบมองแวบหนึ่ง เธอก็เห็นหน้าต่างที่เปิดอยู่…

ฉินมู่บิดผ้าปูที่นอนให้เป็นเชือกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกแรงดึงยึดผ้าปูที่นอนแล้วปีนออกจากชั้นยี่สิบสองลงมาที่ห้องนอนชั้นยี่สิบเอ็ดอย่างราบรื่น

…

ในห้องนั่งเล่นนอกประตู ฮั่วหยุนเซียวกำลังถือโทรศัพท์มือถืออยู่ พลางข่มขู่คนปลายสายว่า “ฮั่วหยุนเฉิน พี่จะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย เปิดประตู มิฉะนั้นพี่จะออกไปถลกหนังของเธอ”

ฮั่วหยุนเฉินตัวสั่นอยู่ตรงนั้น “พี่ชาย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเปิดให้ แต่ถ้าฉันเปิด แม่ก็จะถลกหนังของฉันออกเหมือนกัน!”

ฮั่วหยุนเซียวยังไม่ทันได้เอ่ยต่อ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ดูเริงร่าดังขัดออกจากปลายสายเสียก่อน

“ลูกรัก ฟังแม่นะ ในที่สุดแม่ก็หาเจอแล้ว โชคด้านความรักของลูกอยู่ที่นี่ ลูกต้องอยู่ในนั้นทั้งคืน พรุ่งนี้แม่ถึงจะปล่อยลูกออกมา!”

ฮั่วหยุนเซียวปวดหัวจริงๆ “แม่ครับ โชคด้านความรักจะโผล่ออกมาจากห้องได้ด้วยเหรอครับ? มันไม่ใช่วิธีที่แม่จะบังคับให้ผมแต่งงานได้ ผมอยากให้ใจเย็นก่อน แม่จะเอาคนมาขังอยู่ในห้องกับผมอีกแล้วเหรอ แม่ครับ! แม่!”

อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์ไปนานแล้ว ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

โชคด้านความรักบ้าบออะไรกัน อะไรคือการทำนายดูดวงชะตา อายุเท่าไหร่กันแล้วยังจะเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีก?

ฮั่วหยุนเซียวปาโทรศัพท์ทิ้ง ดึงเนคไทออกสองสามครั้งอย่างโมโห ชายคอเสื้อของผู้ชายที่ยุ่งเหยิงมันทำให้หล่อขึ้นไม่เป็นสองรองใคร

เขาผลักประตูและเดินเข้าไปในห้องนอน เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องนอน คิ้วและตาของเขาก็เบิกกว้างตาแข็งราวกับน้ำแข็งหนาสามฟุต

บนพื้นห้องนอนมีหญิงสาวที่น่าเวทนาสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นอยู่คนหนึ่ง ผมสีดำยาวของเธอคลุมร่างเกือบทั้งหมด มีเพียงขาอันเรียวขาวของเธอเท่านั้นที่เผยให้เห็น

ผู้หญิงคนนั้นจับหน้าผากตัวเอง และพึมพำว่า “ชีวิตบ้าอะไรกันเนี่ย!”

แต่พอเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบกับสายตาของฮั่วหยุนเซียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน