เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 2

ฉินมู่สัมผัสร่างกายของฮั่วหยุนเซียวแล้วตัวแข็งทื่อราวกับว่าเธอติดอยู่บนน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา พลันใช้ปฏิกิริยาโต้ตอบผลักฮั่วหยุนเซียวออกไปทันที มือบางจับผนังห้องน้ำแล้วหอบหายใจแรง

ให้ตายเถอะ ตอนที่เธอเป็นนักฆ่าชั้นยอด ยังไม่เคยถูกทรมานแบบนี้เลย!

ทันใดนั้น เธอก็เห็นมีดผลไม้บนโต๊ะกาแฟ ฉินมู่รีบวิ่งเข้าไปคว้ามีดแล้วบีบมือข้างหนึ่งลงบนใบมีดอย่างไม่ลังเล เลือดสีเข้มพุ่งออกมา ความเจ็บปวดเริ่มทำให้จิตใจของเธอสงบลง

ทางด้านฮั่วหยุนเซียวที่เห็นว่าฉินมู่ไม่ลังเลใจทำร้ายตัวเองเพื่อดึงสติกลับมาก็ขมวดคิ้ว ก้าวเท้าฉับ ๆ เดินไปหยิบมีดออก ก่อนจะคว้าตัวเธอเข้ามากอดทันที!

ขณะที่เพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ถูกชายคนหนึ่งโอบกอด อีกใจฉินมู่ก็รู้สึกรังเกียจกับรูปร่างหน้าตาอันน่าเกลียดของตัวเอง เธอกัดฟันพูดเสียงเบา “คุณกล้าแตะต้องตัวฉัน ฉัน…”

“ตึกตึก” เสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรง พร้อมร่างบางของฉินมู่ที่ถูกโยนลงไปในอ่างอาบน้ำเย็นเฉียบโดยชายคนนั้น...

อากาศเย็นพัดผ่านร่างกายของเธอ ทำเอาฉินมู่แทบไม่อยากลืมตาขึ้นเลย

ลักษณะใบหน้าของหยิงสาวนั้นงดงาม ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงอมชมพู ผมและคอของเธอเปียก ชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์ของเธอลอยอยู่ในน้ำ

ปลายนิ้วของเธอที่ขอบอ่างอาบน้ำกลายเป็นสีขาว ขนตาสั่นเล็กน้อย ความงามและความยับยั้งชั่งใจผสานเข้ากับร่างกายของเธออย่างสมบูรณ์แบบ

ฮั่วหยุนเซียวดึงเนคไทของเขาออกอย่างแรง พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออกด้วยอารมณ์ครุกกรุ่น “โรงแรมตี้หาว 2105 ช่วยมาเปิดประตูหน่อย!”

สิบนาทีต่อมา ประตูก็เปิดออก ร่างของโอวจินเดินเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “หยุนเซียว วันนี้นายส่งเสียงร้องเรียกเหรอ? นี่คงเป็นงานเลี้ยงโชคชะตาด้านความรักสินะ?

ใบหน้าของฮั่วหยุนเซียวเปลี่ยนเป็นสีดำมึนตึง เสียงเข้มสาปแช่ง “ซะที่ไหนกันล่ะ ที่เรียกมาเพื่อให้ช่วยใครซักคนต่างหาก!”

โอวจินเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเห็นฉินมู่ซึ่งอยู่ในอาการโคม่านอนเอนริมขอบอ่างอาบน้ำแล้วตบริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ “จัดหนักขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อยากตายเหรอห๊ะ” ฮั่วหยุนเซียวมองอีกฝ่ายตาเขียว

โอวจินขำพลางยิ้มยอมรับคกล่าวโทษ “พาเขาออกมาสิ ปล่อยเขาอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วจะช่วยยังไงล่ะ?”

ฮั่วหยุนเซียวก้มลงอุ้มตัวฉินมู่ขึ้นมากอดแล้วพาไปนอนบนเตียง โอวจินตรวจสอบอย่างคร่าวๆ แล้วพูดว่า “พาไปโรงพยาบาลเถอะ แผลที่ข้อมือมันลึกเกินไป ต้องไปเย็บแผล”

แผลที่ข้อมือของหญิงสาวเปียกโชกและซีดเผือดจนดูน่ากลัว

ฮั่วหยุนเซียวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยโน้มตัวไปกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเพื่อพาออกจากห้อง

โรงแรมเคลียร์คราบเลือดไปนานแล้ว ด้านหน้ามีรถเบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ที่ประตูกับบอดี้การ์ดยืนเรียงแถวสองแถวรอหน้าโรงแรม ไม่นานผู้ชายร่างสูงที่มีลักษณะราวกับรูปแกะสลักอุ้มหญิงสาวเข้าในรถ โอวจินตบหลังเขา “เป็นไปได้ไหมว่าโชคชะตาด้านความรักของนายจะมาถึงแล้ว?”

ฮานเฉิงที่อยู่ข้าง ๆ โอวจินถามแทรก “คุณโอว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นบอสแตะตัวผู้หญิง คนที่อยู่ในอ้อมแขนนี่คือ…”

โอวจินช่วยประคองใบหน้าของเธอ และเขาก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “มันยากที่จะพูด ยากที่จะอธิบาย…”

ในโรงพยาบาล โอวจินพาตัวฉินมู่ไปจัดการรักษาเรียบร้อย จากนั้นก็กลับไปที่ห้องทำงาน ฮั่วหยุนเซียวกำลังนั่งรออีกฝ่ายอยู่บนโซฟาทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ก็เหลือบมองขึ้นไปถาม “เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“อืม” โอวจินพยักหน้า และพูดว่า “แต่แผลนั้นลึกมาก ดูเหมือนว่าเธอจะฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือตัวเองนะ”

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว พลางนึกถึงหญิงสาวคิ้วเย็นชาไม่แสดงอารมณ์และดวงตาแหลมคมในห้องที่ดูเหมือนคนที่ไม่น่าจะคิดฆ่าตัวตายได้

“หาคนไปดูแลเธอ ผมจะกลับนอนไปที่อพาร์ทเมนท์สักหนึ่งคืน”

โอวจินตกลง และออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมกับฮั่วหยุนเซียว

ฉินมู่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างกระสับกระส่าย ภาพหลอนในอดีตปรากฏขึ้นอีกครั้งในความฝันของเธอ

“มีการซุ่มโจมตี ขอยกเลิกภารกิจ!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

“ฝ่ายตรงข้ามมีนักแม่นปืน ขอการสนับสนุนทางอากาศ!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

“ขอถอยทัพก่อน!”

“ปฏิเสธคำสั่ง”

เสียงปืนดังสะเทือนเลื่อนลั่น มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงร้องเรียกตะโกนครั้งสุดท้าย กับเลือดสีแดงเข้มข้นหลั่งไหลเข้าสู่ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน