เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 9

เฉินมู่ผลักเธอออกไป ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยถูกบีบด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

เฉินชิงเสวี่ยไม่กล้าหาเรื่องเธออีกต่อไป แต่เธอไม่อยากจากไปด้วยความอับอายเช่นนี้ เธอจึงเดินไปหา แล้วพูดเสริม “เฉินมู่ ไม่ว่าเธอจะดีแค่ไหน! ซีเจ๋อก็ไม่ต้องการสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดอย่างเธอหรอก!”

“เธอเองก็ไม่ส่องกระจกหรือไงกันนะ! จะมีใครบ้างที่อยากเห็นรอยถลอกบนหน้าของเธอ! รอให้ถึงวันแต่งงานของฉันกับซีเจ๋อก่อน เธอได้ร้องไห้แน่!”

เฉินมู่หัวเราะเยาะ “ก็แค่เธอคนเดียวที่ชอบขยะ ไม่ใช่ทุกคนจะชอบเหมือนเธอ การที่เธอเป็นคนยังไง มันมีค่าสำหรับฉันงั้นเหรอ?”

หากเป็นเมื่อก่อน แค่ใช้เงินก็สามารถพบเจอฉินมู่ได้ ทว่าเนื้อแท้นั้น ฉินมู่ค่อนข้างจะซ่อนตัวอยู่ในเคโจวและหนานเคอ ขี้เกียจเกินกว่าที่จะออกไปข้างนอก นับประสาอะไรกับลู่ซีเจ๋อแค่คนเดียว?

เฉินชิงเสวี่ยหน้าแดง เธอพยายามรั้งไว้เป็นเวลานานเพียงเพื่อสาปแช่งด่าทอ “น่าเกลียด! ในชีวิตนี้เธอคงไม่สามารถแต่งงานได้อีก!”

พูดจบก็รีบวิ่งออกมาทันที ราวกับว่ากลัวว่าเฉินมู่จะทำร้ายเธออีก

เฉินมู่ปิดประตู นั่งหน้ากระจก เมื่อพูดถึงเคโจว เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงภารกิจที่ตามหลอกหลอนราวฝันร้ายอีกครั้ง

ทุกคนโยนให้เธอเป็นคนทรยศ แต่น่าเสียดาย มีแค่อีกาเพียงตัวเดียวที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอออกไปทำภารกิจไม่ได้หลบหนีจากสนามรบ

เฉินมู่ติดตั้งแอพติดตามอย่างง่ายบนโทรศัพท์ และป้อนหมายเลขชิปของอีกา

แม้ว่าภารกิจนี้จะตายไปเก้าศพ แต่เธอกลับไม่เห็นร่างอีกาเลย เธอไม่เคยเชื่อว่าเขาจะตายไปแล้วจริง ๆ!

ต่อให้มีใครไขความลับออกมาจริง ๆ แต่ก็ไม่ใช่เธอแน่นอน ดังนั้นต้องหาคำตอบจากอีกาเท่านั้น

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินมู่ตื่นแต่เช้า เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็วิ่งลงไปชั้นล่าง ร่างบางเดินเข้าไปในห้องอาหาร ก่อนจะพบว่าผู้อาวุโสยังไม่มา เห็นแค่ลู่ซีเจ๋อที่มาเร็วกว่าคนในครอบครัวเธอเสียอีก

เขานั่งถัดจากเฉินชิงเสวี่ย มองดูใบหน้าที่บวมแดงของเธออย่างทุกข์ใจ “เกิดอะไรขึ้น คุณปู่ตีคุณหรือว่าคุณลุงตีคุณเหรอครับ?”

เฉินชิงเสวี่ยสูดลมหายใจเข้า แล้วก้มศีรษะลง เหลือบมองเฉินมู่อย่างระมัดระวัง “ไม่...ไม่มีใครตีฉัน”

ลู่ซีเจ๋อเข้าใจทันที ชายหนุ่มหันไปมองเฉินมู่ พร้อมขึ้นเสียง “เฉินมู่! คุณทำสิ่งนี้เหรอ ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นคนเลวทรามขนาดนี้!”

เฉินมู่ไม่ได้มองเขาเลย เธอก้มหน้าลงจิบน้ำผลไม้ ทำให้ลู่ซีเจ๋อรู้สึกหน้าแตก “เฉินมู่! ผมกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! ไม่มีใครสอนคุณเหรอ?”

ในอดีตหากตัวเองเต็มใจที่จะพูดกับเฉินมู่ เฉินมู่แทบจะมีความสุขเป็นเวลาหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้เธอกลับไม่สนใจเขาแล้วจริง ๆ!

เฉินมู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นถาม “ฉันทำร้ายเธอเหรอ? แล้วคุณเห็นงั้นหรือไง?”

“คุณ...เสี่ยวมู่ คุณเห็นผมอยู่ด้วยกันกับเสวี่ยเอ๋อ ถ้าคุณไม่พอใจก็มาทำกับผม จะไปทำร้ายเธอทำไมกัน!”

ลู่ซีเจ๋อไม่สนใจในสิ่งที่เฉินมู่พูด ในใจเขาเชื่อว่าเฉินมู่ไม่พอใจเฉินชิงเสวี่ยจากสาเหตุการถอนหมั้น ซึ่งในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายของเขา นั่นเป็นเพราะเฉินมู่มีความรักที่ลึกซึ้งต่อเขา

เฉินมู่เยาะเย้ยราวกับได้ยินเรื่องตลกบางอย่าง เธอลุกขึ้นพูดทิ้งท้าย “ขอให้ความรักราบรื่นเป็นร้อย ๆ ปีนะ ขอให้ได้ลูกชายตั้งแต่หัวปีด้วยล่ะ”

ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว เฉินมู่ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ ทำไมเธอถึงเฉยเมย?

เป็นการเปลี่ยนแปลงงั้นเหรอ? หรือเฉินมู่คิดใช้วิธีแบบนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของเขา? ทุกอย่างมันเป็นเพียงความปรารถนาดีงั้นสินะ!

เฉินมู่ถือจานอาหารเช้าของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหาร พอหันหน้าไปทางคนสองคนแล้วเธอกินไม่ลงจริงๆ

เฉินชิงเสวี่ยดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ หยุดโพล่งเรียกคนพี่ “พี่สาว! วันนี้ซีเจ๋อและฉันจะไปที่บ้านตระกูลฮั่วเพื่อเชิญคุณฮั่วไปทานอาหารเย็น พี่ไปด้วยกันกับเราไหม?”

“เสวี่ยเอ๋อ! เธอตบคุณนะ แถมเธอยังไม่ขอโทษเลยด้วยซ้ำ! ทำไมคุณถึงทำดีกับเธออีก!” ลู่ซีเจ๋อหยุดชะงักทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน