เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 10

เฉินมู่พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคุณสามารถกินอะไรก็ได้ อาหารเช้าแบบด่วนที่นี่สดใหม่มาก!”

ผลของการมโนธรรมที่ชัดเจนและเที่ยงตรง! พอเจ็ดโมงตรงเรียกคนให้ออกมา มันก็ยังมีร้านที่สะอาดอย่างเคเอฟซีไหมล่ะ?

ฮานเฉิงนั่งอยู่ในรถเบนท์ลีย์ด้านนอกประตูร้าน เขารอเจ้านายพลางฟังเสียงหัวเราะของโอวจินทางโทรศัพท์ไปด้วย “นายพูดว่าอะไรนะ? ฮั่วหยุนเซียวทานข้าวกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก! แล้วก็กินเคเอฟซีด้วยเหรอ? กินพาอะไรนะ?”

“อาหารเช้าพานินี่ ที่มีชีสและซี่โครงหมู...” ฮานเฉิงตอบอย่างเงียบ ๆ

โอวจินตบโต๊ะ ตะโกนลั่น “ถ้าฮั่วหยุนเซียวกินเสร็จแล้วบอกฉันด้วย! ไอ้อาการแบบนี้ ฉันต้องไปที่บริษัทฮั่วเพื่อหัวเราะเยาะเขาเป็นการส่วนตัวแล้วล่ะ!”

ตัดภาพมาที่ร้านอาหาร ฮั่วหยุนเซียวไม่รำคาญ แถมยังถามต่อ “เหตุผลล่ะ”

ชายในชุดสูทที่สั่งตัดราคาแพงมากนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้ แสดงให้เห็นว่าเขาถูกบังคับให้มา

ทันใดนั้นเฉินมู่ก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ฮั่วหยุนเซียวเป็นมังกรในหมู่คน เธอหลอกลวงคนอื่นเพียงครั้งเดียว เท่านั้น แต่เธอไม่สามารถหลอกพวกเขาได้ตลอด

เฉินมู่เคี้ยวแฮมในปากของตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ พูดอย่างตรงไปตรงมา “เฉินชิงเสวี่ยกำลังจะไปพบคุณที่ตระกูลฮั่ว เพื่อชวนทานอาหารค่ำวันนี้”

“เฉินชิงเสวี่ย?” ฮั่วหยุนเซียวถาม “ใคร?”

“น้องสาวของฉันไง! อาจเป็นเพราะงานเลี้ยงเมื่อวานยัยนั่นขายหน้าคนทั้งงาน วันนี้เลยอยากมาสร้างความประทับใจให้กับคุณมั้ง แล้วยังพาคู่หมั้นฉันมาด้วยอีก เห็นบอกว่าจะคุยเรื่องธุรกิจกับคุณ” เฉินมู่บอกหมดทุกอย่างเพราะไม่ได้ตั้งใจจะเก็บเป็นความลับ

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน “คู่หมั้นตระกูลลู่?”

“อืม” เฉินมู่พยักหน้า “คุณรู้จักไหม?”

ดวงตาของฮั่วหยุนเซียวมืดมน “ไม่รู้จัก”

เฉินมู่ก้มศีรษะลงพร้อมคนกาแฟในถ้วยพร้อมบ่นพึมพำ “งั้นคุณก็กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ไม่นับว่าเป็นการเลี้ยงอาหารนะ ฉันจะเลี้ยงคุณในวันถัดไป”

ฮั่วหยุนเซียวลุกขึ้น ทำเอาเฉินมู่ถอนหายใจ ฮั่วหยุนเซียวช่วยชีวิตเธอไว้นะ แค่นี้มันไม่ถือว่ามากเกินไปหรอก

“ไปกันเถอะ” ทว่าเสียงอันไพเราะของชายคนนั้นกลับดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ

เฉินมู่รู้สึกเลิกคิ้ว “ห๊า? จะไปไหนเหรอ?”

“เปลี่ยนสถานที่...รับประทานอาหารเช้าที่สดใหม่” ฮั่วหยุนเซียวพูด

เฉินมู่ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนตอบกลับไป “แล้วคุณ...คุณไม่ไปบริษัทเหรอ?”

“คุณไม่อยากให้ผมพบกับน้องสาวของคุณไม่ใช่เหรอ?” ฮั่วหยุนเซียวถามกลับ

เฉินมู่รู้สึกอบอุ่นวาบในใจ ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามฮั่วหยุนเซียวเข้าไปในรถ “ทานข้าวกัน!”

ฮานเฉิงที่นั่งอยู่เบาะข้างหน้าเอ่ยถาม “บอส เราจะไปไหนกัน?”

“ร้านเซียวเซียงซวน สั่งแค่เมนูอาหารที่ฉันกินครั้งก่อนก็พอแล้ว” ฮั่วหยุนเซียวพูด

ฮานเฉิงขับรถไปยังร้านเซียวเซียงซวน ร้านอาหารชื่อดังในเมืองปินไห่ทันที ที่นั่นทำอาหารเพียงห้าสิบโต๊ะต่อวัน แถมรสชาติอาหารก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้าร้าน แม้แต่คนรวยและคนมีเงินอย่างพวกเขายังต้องต่อแถวเพื่อเสี่ยงโชค

เมื่อเขามาถึงที่ประตูทางเข้าร้าน ฮานเฉิงก็จอดรถ ฮั่วหยุนเซียวก็เดินเข้าไปพร้อมกับเฉินมู่ เขาค่อนข้างคุ้นเคยกับถนนที่นี่ ทั้งสองรีบเดินขึ้นไปชั้นบน เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง ก็เห็นว่ามีอาหารเช้านึ่งอยู่บนโต๊ะแล้ว ฮั่วหยุนเซียวนั่งลงพร้อมพูด “ที่นี่สดใหม่มาก กินกันเถอะ”

ขณะที่เฉินมู่เพลิดเพลินกับการทานอาหาร แววตาคู่คมก็เหลือบมองไปที่ฮั่วหยุนเซียวเป็นครั้งคราว เสียงเล็กเอ่ย “ในงานเลี้ยงเมื่อวานนี้ หลายคนบอกว่าคุณไม่ชอบอยู่ใกล้คนแปลกหน้า แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ”

“จริงเหรอ?” ฮั่วหยุนเซียวเอนกายพิงเก้าอี้ มือหนายกกาแฟขึ้นมาดื่ม ท่าทีดูเย็นชาและมีเกียรติ เขาเลิกคิ้วขึ้นตอบเธอ “แล้วคุณคิดยังไงกับผมล่ะ?”

เฉินมู่พูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าแล้ว ฉันกินเคเอฟซีกับคุณแล้ว ทำไมจะเข้าใกล้กันไม่ได้ล่ะ”

ฮั่วหยุนเซียวอมยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูด...เขาเป็นคนให้เกียรติคน แต่ทำไมถึงไม่มีใครรู้?

เฉินมู่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารในจาน ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของฮั่วหยุนเซียวก็ดังขึ้น

“สวัสดี” ฮั่วหยุนเซียวรับโทรศัพท์

เสียงกระทบกันระหว่างถ้วยและจาน เฉินมู่ได้ยินเพียงฮั่วหยุนเซียวพูดว่า “ไม่เจอ”

จากนั้นเขาก็วางสาย ฝ่ายเฉินมู่เองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอทำเพียงก้มหน้าทานข้าวต่อ

อีกฝั่งหนึ่ง ณ แผนกต้อนรับของบริษัทฮั่ว

ฮานเฉิงส่ายหัว พร้อมตอบว่า “ไม่ครับ ผมเพิ่งตรวจสอบรายชื่อคิวของร้านเซียวเซียงซวนสำหรับเดือนนี้ พวกเขาไม่มีชื่ออยู่ที่นั่น แต่ลู่ซีเจ๋อบอกว่าเขารู้จักกับเจ้าของที่นี่”

ฮั่วหยุนเซียวผงะ เขาเม้มริมฝีปากบางพลางกระตุกยิ้ม “อวดดีจังเลยนะ”

มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขหาใครบางคน “มาที่ร้านเซียวเซียงซวน!”

“พี่ชาย?” ฮั่วหยุนเซียวยังคงนิ่ง “ทำไมพี่ถึงไปที่ร้านเซียวเซียงซวนแต่เช้าล่ะ?”

“ให้เวลาสิบนาที...รีบมาเคลียร์ร้าน ไม่งั้นร้านนี้จะไม่ได้เปิดอีก” ฮั่วหยุนเซียววางสายเรียบร้อย

ฮั่วหยุนเซียวลุกขึ้นพร้อมกับนึกถึงชะตากรรมตัวเอง แม้ว่าฮั่วหยุนเซียวจะเป็นคนอารมณ์เย็นที่ไม่สนิทสนมกับคนแปลกหน้า แต่เขาก็ไม่เคยอารมณ์เสียแบบนี้ ไม่รู้ว่าใครเป็นต้นเหตุ แม้แต่ร้านอาหารที่พาเธอมาก็ยังดูท่าจะโชคไม่ดี

ในขณะนี้ลู่ซีเจ๋อพาเฉินชิงเสวี่ยไปที่ร้านอาหาร ชายหนุ่มก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่ตอนเช้ามีคนไม่กี่คน ดังนั้นเขาจึงขอให้ผู้ช่วยช่วยจองที่นั่งให้

พวกเขาทั้งสองนั่งรอในล็อบบี้ ส่วนเฉินชิงเสวี่ยก็เก็บกระเป๋าของตนแล้วหันหลังเดินไปห้องน้ำ แต่เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป ก็พบกับเฉินมู่!

“เฉินมู่!” เฉินชิงเสวี่ยกรีดร้อง “เธอมาทำอะไรที่นี่!”

เฉินมู่อุตส่าห์มาที่นี่เพื่อซ่อนตัวหล่อน แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างน้องสาวคนนี้เสียจริง...

เฉินมู่เมินเธอ คิดเพียงล้างมือเสร็จแล้วก็จะออกไป อันที่จริงทานข้าวก็เกือบจะเสร็จแล้วด้วย เธอไม่อยากจะพัวพันที่นี่นาน ๆ

แต่เฉินชิงเสวี่ยกลับคว้าข้อมือของเธอไว้ “เฉินมู่! ทำไมเธอถึงมาที่นี่? มากับใคร?”

เฉินมู่ขมวดคิ้ว เฉินชิงเสวี่ยเพิ่งคว้าข้อมือที่บาดเจ็บของเธอไว้ และมันรู้สึกเจ็บมากจนต้องกัดฟัน“ปล่อย”

“บอกมาสิ! เธอมากับใคร? อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว! เธอตามเรามาใช่ไหม ทำเป็นมาบอกว่าไม่สนใจซีเจ๋อ แต่มาทำเรื่องไร้ยางอายลับหลังเนี่ยนะ!”

เมื่อเฉินชิงเสวี่ยคิดถึงความพยายามอันเหน็ดเหนื่อยของเฉินมู่ที่จะมาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมลู่ซีเจ๋อ ก็ทำให้เธอรู้สึกรำคาญ และอยากจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด

เฉินมู่ต้องการสะบัดมือออก แต่ข้อมือของเธอได้รับบาดเจ็บอยู่ แล้วเธอก็ไม่กล้าใช้กำลังใด ๆ ดังนั้นเฉินชิงเสวี่ยจึงลากคนเป็นพี่ไปที่ห้องโถง

เฉินมู่ใช้โอกาสนี้ในการพยายามตีตัวออก แต่คิดไม่ถึงว่าเฉินชิงเสวี่ยจะเหวี่ยงตัวเองลงกับพื้นตรง ๆ แบบนั้น ซ้ำยังกรีดร้องออกมาอีก “พี่! พี่คิดจะทำอะไร!”