เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 3

ในสภาพแวดล้อมที่มืดจนมองไม่เห็นปลายนิ้ว จิตใจของเชียวเชียนหานเคร่งขรึม

จะหนีออกไปได้ยังไง?

ร่างกายเจ็บปวดสาหัส พึ่งได้สติจึงไร้เรี่ยวแรง เชียวเชียนหานยังไม่ทันได้คิดอะไร

และยังไม่ทันได้คลำดูสภาพรอบตัวตอนนี้ เธอก็หมดสติไปอีกครั้ง.... เมื่อเธอลืมตาคู่นั้นขึ้นมา รอบตัวทั้งสี่ด้านพลันสว่างขึ้น ไม่มีความมืดมิดอีกต่อไป แสงจากดวงอาทิตย์ลอดเข้าสู่สายตา

เธอหลับตาทันที รอบๆบริเวณนี้มีลักษณะยังไง

เธอยังไม่ทันได้ดูให้ชัด เมื่อเธอพยายามจะลืมตาอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นบนหัว และน้ำเสียงสะอื้นร้องไห้

“เชียนหาน ยังเจ็บอยู่มั้ย? ค่อยๆลืมตานะ ตอนนี้ลูกอยู่ที่บ้านแล้วนะ ไม่ต้องกลัว”

อยู่ที่บ้าน? มีคนมาช่วยแล้วเหรอ?

เธอยังไม่ลืมตา แต่เอ่ยปากถามว่า “ใครช่วยฉันน่ะ?” เสียงที่พูดออกมานั้นแหบแห้งจนเธอคาดไม่ถึง อยู่ในห้องลับที่ถูกปิดตายมาหลายวัน ไม่ได้กินหรือดื่มอะไร อีกทั้งร่างกายยังเต็มไปด้วยบาดแผล หอแห้งแบบนี้ก็ถือว่าปกติ แต่คาดไม่ถึงว่าทุกครั้งที่เอ่ยปากพูดจะเจ็บคอได้มากขนาดนี้

“พ่อของลูกไง หลังจากที่ลูกหายตัวไปเขาก็เริ่มออกตามหาลูกบนภูเขา หาทั่วทุกมุมไม่มีเว้น ในที่สุดก็หาลูกจนเจอ เชียน หานโชคดีที่ลูกยังมีชีวิตอยู่ ถ้าหากลูกเป็นอะไร พ่อกับแม่คง...” ชวีหยีม่านก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด องค์ชายเจ็ดและเชียวหยูลั่วลงมือโหดร้ายเกินไปแล้ว! เมื่อเธอเห็นเชียนหายที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล เธอแทบไม่อยากเชื่อสายตา นี่คือลูกสาวที่งดงามของเธองั้นเหรอ?

เชียนหานค่อยๆลืมตา มองเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหญิงคนหนึ่ง ในใจก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา “ตอนนี้ ลูกไม่เป็นไรแล้ว ลูกดีขึ้นแล้ว”

ชวีหยีม่านถอนหายใจ มืออันอ่อนโยนลูบหัวของเชียวเชียนหานเบาๆ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มว่า “เขาทนยอมให้บนใบหน้าและลำตัวของลูกมีรอยแผลเป็นไปตลอดไม่ได้ ดังนั้นจึงยอมขายของมีค่าทุกอย่างในบ้าน แล้วนำเงินไปซื้อยาเฉิงหลงมาให้ลูก”

ยาเฉิงหลงเป็นยาที่มีราคาสูงมาก แม้ว่าครอบครัวของเธอจะอาศัยอยู่ในตระกูลเชียว แต่ว่าหลายปีมานี้กลับโดนปฏิบัติอย่างโหดร้าย บ้านหลังนี้ไม่มีของมีค่าอะไรทั้งนั้น! แค่คิดก็พอจะนึกออก ว่าเพื่อยาเฉิงหลงแล้ว พ่อต้องยอมโดนดูถูกและเหยียดหยามมากแค่ไหน!

“แม่ หยิบกระจบมาให้หนูหน่อย” เชียวเชียนหานอยากรู้ว่าบาดแผลที่ถูกทำร้ายมานั้น จะสาหัสเพียงใด! มากพอให้พ่อที่ไม่ค่อยออกจากบ้านมาตลอดหลายปี ยอมทนกับการถูกดูแคลนเพื่อออกไปข้างนอก!

ชวีหยีม่านตกใจ ดวงตาของเธอแดงก่ำพร้อมกับส่ายหัว “ไม่ต้องดูหรอก พักผ่อนก่อนเถอะนะ ไว้วันหลังค่อยดู” “แม่ หนูขอร้อง”

ชวีหยีม่านอดไม่ไหวจึงหันหน้าหนี ในที่สุดเธอก็ทนสายตาเว้าวอนของเชียวเชียนหานไม่ไหว หยิบกระจกส่งให้ เมื่อเชียวเชียนหานได้เห็นตัวเองในกระจก สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงและความโกรธเคืองถึงขีดสุด นังตัวดีเชียวหยูลั่ว ไอ้องค์ชายเจ็ด!