เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

บทที่ 53

“…ครับ?”

ใบหน้าของเครย์ลีบันผู้หล่อเหลาซีดเผือด

ร่างกายสูงใหญ่โงนเงนจนต้องจับพนักพิงโซฟาเอาไว้ เขาถามเธอด้วยใบหน้าราวกับนี่เป็นวันอวสานของโลก

“ข้าทำอะไรผิดไป…”

เห็นได้ชัดเลยว่าเขาเข้าใจคำพูดของเธอผิดไป

ถึงขนาดเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ฉายาของเครย์ลีบันคือ ‘คนเลือดเย็น’ แท้ๆ

ใบหน้าที่ว่านั่นมันหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย

เธอรู้สึกอยากจะแกล้งเครย์ลีบันนิดหน่อย จึงพูดต่อไปโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร

“เครย์ลีบันเองก็น่าจะคาดการณ์เอาไว้บ้างแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่นะครับ ข้า…”

เครย์ลีบันยกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อน

ปล่อยไว้แบบนั้นคงได้ร้องไห้แน่

เธอหัวเราะล้อเขาพลางเอ่ยพูด

“ไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้าค่ะ ให้เตรียมเขียนใบลาออกให้ท่านปู่ต่างหาก”

“อา ถ้าเช่นนั้น…”

ประกายความยินดีวาบผ่านขึ้นมาบนใบหน้าของเครย์ลีบันที่เข้าใจความหมายที่เธอต้องการจะสื่อ

เธอยิ้มกว้าง ก่อนตอบเขา

“อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดอายุครบสิบเอ็ดปีของข้าแล้วไม่ใช่เหรอคะ ต้องเริ่มค่อยๆ เตรียมตัวกันแล้วสิคะ”

ในที่สุดวันที่จะได้รับอิสระก็ใกล้จะมาถึงแล้ว

แต่แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นยังมีอีกวิกฤติหนึ่งที่เธอต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้

บนใบหน้าของเครย์ลีบันที่มองเธอเบิกบานไปด้วยรอยยิ้มดอกไม้

“และก็อันนี้ ฝากให้แคทเธอรีนทีได้มั้ยคะ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ห้องทำงานท่านปู่น่ะค่ะ”

ฟีเรนเทียยื่นจดหมายที่เมื่อครู่ลอรีลช่วยปิดผนึกส่งให้เครย์ลีบัน

เครย์ลีบันพยักหน้าคล้ายกับว่าพอจะคาดเดาได้ว่ามันเป็นจดหมายที่เขียนขึ้นเพื่อใคร

ลานฝึกประจำวังโฟอิรัค

เฟเรสยืนถือดาบอยู่บนลานกว้างที่ถูกจัดการดูแลเป็นอย่างดี เขาหลับตาลง ใช้ร่างกายสัมผัสสายลม

เรือนผมสีดำสนิทและชายเสื้อพลิ้วสะบัดไปตามจังหวะของสายลมที่พัดผ่าน แต่ร่างกายคล่องแคล่วสูงใหญ่ของเด็กหนุ่มกลับไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย