เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

งานเลี้ยงของร้านค้าเพลเลสจัดขึ้นอย่างประสบความสำเร็จ

งานปาร์ตี้รูปแบบใหม่ที่มีแค่เฉพาะคนที่อยู่ในรายชื่อและนำบัตรเชิญมาแสดงเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์เข้าร่วมงานก็มากพอแล้วที่จะทำให้ไหล่ของคนที่มาร่วมงานยืดได้

ทั้งยังมากพอที่จะกระตุ้นสายสัมพันธ์แปลกๆ ระหว่างคนที่ประสบความสำเร็จในการเข้าร่วมงานเลี้ยงอีกด้วย

บรรยากาศของงานเลี้ยงจึงยิ่งดูเป็นกันเองมากขึ้น

หลังจากที่ผู้คนทั้งหลายมารวมตัวกันพร้อมหน้า เครย์ลีบันก็เดินขึ้นไปบนตำแหน่งที่จัดเตรียมไว้เหนือบันได

ท่าทางแตกต่างจากงานอื่นทั่วไป ที่เจ้าภาพผู้จัดงานเลี้ยงจะขึ้นไปพูดบนแท่นพิธี

บรรดาชนชั้นสูงสวมเสื้อผ้าหรูหราต่างก็เงยหน้าขึ้นมองเครย์ลีบันด้วยใบหน้ารื่นเริง วันนี้ชายหนุ่มหวีผมอย่างประณีตเสยไปข้างหลัง เผยให้เห็นใบหน้างดงามหล่อเหลา

“ขอบพระคุณทุกท่านที่มารวมตัวกันที่นี่ เพื่อแสดงความยินดีกับร้านค้าเพลเลสนะครับ”

ราวกับมีแสงเปล่งประกายระยิบระยับออกมาจากใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

“ข้าได้จัดเตรียมของขวัญเอาไว้เพื่อขอบคุณทุกท่าน ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่ของขวัญชิ้นเล็กๆ ก็ตาม หลังเลิกงานเลี้ยงก่อนเดินทางกลับกัน ยังไงก็เชิญแสดงบัตรเชิญให้แก่พนักงานของทางเราที่ทางเข้าออกเพื่อรับของนะครับ และสิ่งนั้นก็คือ”

เครย์ลีบันชูสร้อยเพชรที่ถือไว้ในมือขึ้น เพื่อให้ทุกคนได้เห็นกันถ้วนหน้า

มันเป็นแค่สร้อยทองเรียบๆ ห้อยจี้เพชรเม็ดเล็กเท่านั้น แต่อัญมณีที่กำลังส่องประกายแวววาวอยู่นั่น ช่างเหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าเหลือเกิน

“ทางเราจะมอบสร้อยคอให้เป็นของขวัญครับ”

กระแสตอบรับครื้นเครงเป็นอย่างยิ่ง

“ว้าว!”

“สุดยอด!”

เสียงโห่ร้องเชียร์ดังขึ้นจากเหล่าชนชั้นสูง

“เตรียมอาหารอร่อยๆ เพลงบรรเลงไพเราะไว้แล้ว เชิญร่วมสนุกกันได้เลยครับ”

เครย์ลีบันกล่าวเปิดงาน งานเลี้ยงจึงเริ่มขึ้นอย่างเต็มรูปแบบ

คนแรกที่เครย์ลีบันเดินเข้าไปหาหลังจากเดินลงมาจากบันไดคือ เจ้าตระกูลไอบันจากทางเหนือ

เขาเป็นคนหนึ่งที่ได้รับผลประโยชน์มากมายมหาศาล แลกกับการยอมให้เครย์ลีบันว่าจ้างช่างเจียระไนอัญมณีที่อยู่ภายใต้การปกครองของตระกูลไอบัน

“มาแล้วหรือครับ ท่านเจ้าตระกูล!”

เจ้าตระกูลไอบันคนนี้ เป็นบุคคลที่บริหารงานและควบคุมบ้านเมืองอยู่เหนือชนชั้นสูงทั้งหลายทางทิศเหนือที่หนาวเหน็บ

เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ดุดัน มีเสน่ห์เหลือล้น แต่พอเครย์ลีบันกล่าวทักทายด้วยความนอบน้อม ทั่วใบหน้าก็มีแต่รอยยิ้มกว้างและเสียงหัวเราะดังสนั่น

“เครย์ลีบัน! ได้ยินว่าคราวนี้ก็ยอมรับขนเฟอร์ที่ข้าส่งไปให้แค่ส่วนเดียวเท่านั้นหรือ! น่าเสียใจจริงๆ ทำไมชอบทำแบบนั้นอยู่เรื่อย! หากเป็นเจ้าละก็ ต่อให้ส่งไปมากกว่านั้นข้าก็ไม่เสียดายหรอกนะ!”

“ของมีค่ามากมายพวกนั้น ข้าขอรับไว้ด้วยใจก็พอครับ”

“ฮ่าฮ่า จริงๆ เลยเจ้านี่นะ! เอาเป็นว่าไว้ต่อไปถ้ามีสิ่งใดที่เจ้าต้องการ ก็บอกข้าได้ตลอด!”

“ได้ครับ ท่านเจ้าตระกูลไอบัน”

คนถัดไปหลังจากนั้น แน่นอนว่าย่อมเป็นตระกูลลอมบาร์เดีย

เครย์ลีบันมองออกไปเห็นรูลลักกำลังรวมกลุ่มอยู่กับชนชั้นสูงคนอื่นๆ ที่ริมระเบียง เขาจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาก่อน

“ขอบคุณที่มานะครับ”

“งานเลี้ยงยินดีกับความสำเร็จในกิจการของเจ้า ข้าจะพลาดได้ยังไงล่ะ น่าภูมิใจจริงๆ ยินดีด้วยนะ!”

หลังจากที่เครย์ลีบันแยกตัวออกไปและนำพาร้านค้าเพลเลสให้รุ่งเรืองได้สำเร็จ รูลลักเองก็เปลี่ยนวิธีการพูดจาและการปฏิบัติตัวต่อเครย์ลีบันเช่นกัน

เป็นการปฏิบัติตัวด้วยความเคารพในฐานะเจ้าของกิจการคนหนึ่ง ไม่ใช่คนภายใต้บังคับบัญชาของตัวเองอีกต่อไป

“ยินดีด้วยครับ”