เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

“ถ้าอย่างนั้นไว้พบกันใหม่นะคะ”

มาเรีย แพทโทรนกล่าวลาทิ้งท้าย ก่อนจะเดินห่างออกไปไกล

เวสตินเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาพูดโอ้อวดเรื่องไวน์ต่อ ท่าทางกลับมาเป็นปกติเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

หลังจากนั้นคนจากตระกูลลอมบาร์เดียต่างก็เริ่มกระจายตัวแยกย้ายกันไป

ฟีเรนเทีย ท่านพ่อ ชานาเนสกับครอบครัว และท่านปู่เลือกที่จะมานั่งล้อมโต๊ะรับประทานอาหารพร้อมกัน

ส่วนครอบครัวของลอเรนซ์กับเบเจอร์บอกว่ามีคนรู้จักอยู่อีกฟากของโถงงานเลี้ยง ก่อนจะเดินหายไปทางด้านนั้น

เครย์ลีบันเองก็กำลังยุ่งอยู่กับการทักทายผู้คนที่แวะมาหาเขาตลอดงานเลี้ยง แต่ก็คอยกลับมาเช็กให้แน่ใจว่าพวกเราไม่มีอะไรติดขัดอยู่บ่อยครั้ง

อืม ไม่สบายใจเอาเสียเลย

เรื่องที่คิดว่าจะเกิดขึ้นก็ดันไม่เกิด เหลือแต่ความรู้สึกอึดอัดใจแปลกๆ ทิ้งไว้เท่านั้น

สงสัยคงต้องใช้เวลาตามสืบนานกว่านี้แล้วละมั้ง

ลางสังหรณ์ของเธอกำลังบอกว่า ห้ามปล่อยผ่านไปเฉยๆ แบบนี้เด็ดขาด

“เทียของปู่วันนี้เงียบไม่พูดไม่จาเลยนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ท่านปู่ช่วยหั่นสเต๊กเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำวางลงตรงหน้าเธอพลางเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกทึ่งเลยมัวแต่สนใจรอบๆ อยู่น่ะค่ะ ท่านปู่”

“เหรอ เทียสนิทกับเครย์ลีบันนี่นะ ก็น่าจะเป็นแบบนั้นอยู่หรอก”

ท่านปู่ลูบศีรษะเธอไปพลางเอ่ยพูด

“เครย์ลีบันบอกว่า ถึงแม้งานจะยุ่งแค่ไหน ก็จะช่วยสอนหนังสือให้เทียต่อ เจ้าเองก็ขยันเรียนรู้เข้าล่ะ”

“ค่ะ ท่านปู่”

เธอตอบรับอย่างว่าง่ายสมกับเป็นหลานสาวผู้แสนเชื่อฟัง ในปากก็เคี้ยวเนื้อสเต๊กไปด้วย

รู้สึกแปลกพิลึก

การที่เหล่าชนชั้นสูงของอาณาจักรต่างก็แต่งตัวกันมาอย่างงดงามเพื่อมาร่วมแสดงความยินดีให้กับความสำเร็จของร้านค้าเฟเรสทั้งหมดนี่ที่จริงแล้วเป็นของเธอ

และการที่ในบรรดาผู้คนที่มารวมตัวกันที่นี่ ไม่มีใครสักคนรู้ความจริงดังกล่าว

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกพิกล เหมือนไหล่ยืดสูงขึ้น

ฟีเรนเทียกินอาหารอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก ก่อนจะปลีกตัวออกมาจากโต๊ะโดยอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ

เพื่อที่จะลอบออกมาพบกับเครย์ลีบัน และสำรวจสถานการณ์ในงานเลี้ยง

พวกเราตัดสินใจว่าจะแอบพบกันที่ห้องเล็กบนชั้นสองของโถงจัดงาน

แต่ปัญหาคือ เธอไม่รู้ว่าบันไดที่ใช้เดินขึ้นไปชั้นสองนั่นมันอยู่ที่ไหน

เธอเดินไปเรื่อยเปื่อย สุ่มหามุมที่น่าจะเป็นที่ตั้งของบันได พอเลี้ยวผ่านหัวมุมหนึ่งในซอกหลืบก็มองเห็นป้ายสัญลักษณ์ห้องน้ำ

บันไดอยู่ไหนกันแน่เนี่ย

ฟีเรนเทียลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมุนตัวหันหลังกลับ แต่แล้วเธอก็พลันมองเห็นภาพด้านหลังของมาเรีย แพทโทรนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

และยังเห็นอีกด้วยว่า มีมือข้างหนึ่งก็ยื่นพรวดออกมาจากมุมที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปด้านในของโถงทางเดิน แล้วคว้าตัวผู้หญิงคนนั้นหายเข้าไป

“กรี๊ด!”

“ชู่ว ข้าเอง”

เป็นเสียงของเวสติน

เธอรีบซ่อนตัวเข้ากับกำแพงหลังมุมทางเดินทันที

แต่แปลกจัง

ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

เธอโผล่หน้าออกไปอย่างระมัดระวัง มองส่องเข้าไปยังทางที่ได้ยินเสียงของเวสตินเมื่อครู่นี้

ทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้เงียบขนาดนี้…

ไอ้พวกมักมากพวกนี้!

“อื้ม…”

เวสตินกับมาเรีย แพทโทรนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม

พวกเขาซ่อนตัวอยู่ภายใต้เงามืดในมุมหนึ่ง จูบกันอย่างร้อนแรงราวกับในโลกนี้มีแค่พวกเขาสองคน ทว่าในสายตาของเธอ ดูแล้วช่างน่าขยะแขยงเสียจริง

ฟีเรนเทียอยากกรีดร้องเสียงดัง เรียกคนทั้งหมดให้มารวมตัวกันดูพวกหน้าไม่อายสองคนนี่เหลือเกินแต่เธอต้องหักห้ามใจเอาไว้ก่อน แล้วเอียงหูลอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่