เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 21

โถงงานเลี้ยงเอเลนอยด์ที่เอาไว้ใช้จัดงานเลี้ยงในคฤหาสน์เนืองแน่นไปด้วยผู้คน

วงดนตรีกำลังบรรเลงเสียงเพลงรื่นเริง กลิ่นหอมของอาหารรสอร่อยที่ในครัวกำลังลงมือทำกันอย่างแข็งขันลอยคลุ้งยั่วน้ำลาย

พรมผืนใหญ่ที่ปูอยู่บนพื้น ผ้าม่านที่ประดับแขวนอยู่บนหน้าต่าง จนถึงดอกไม้ประดับที่วางอยู่บนโต๊ะทุกตัว ไม่มีสิ่งใดเลยที่ไม่ใช่ของหรูหราชั้นดี

ในบรรดาคนที่มาร่วมปาร์ตี้วันเกิดของเธอ มองดูแล้วรู้เลยว่าใครที่เพิ่งเคยมาร่วมงานเลี้ยงของตระกูลลอมบาร์เดียเป็นครั้งแรกพวกเขาไม่อาจละสายตาไปจากภาพวาดตระการตาและรูปสลักที่ประดับอยู่ทั่วเพดานสูงของโถงงานเลี้ยงได้เลย

เธอเดินเข้ามาในโถงงานเลี้ยงพร้อมกับคู่แฝด หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ อยู่ครู่หนึ่งราวกับคนที่เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก

เธอเองก็เผลอพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน

“ว่าแล้วเชียว ลอมบาร์เดียเจ๋งเป็นบ้า…”

ในโลกใบนี้จะยังมีตระกูลใดที่สามารถจัดงานเลี้ยงที่หรูหราและยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้อีก

แถมยังเป็นงานเลี้ยงที่จัดเพื่อเด็กอายุครบแปดขวบอีกต่างหาก

ปาร์ตี้วันเกิดอายุแปดขวบของเธอในชีวิตก่อน มันธรรมดามากสุดๆ

ตอนกลางวันก็แค่เล่นอย่างสนุกสนานกับท่านพ่อ พอตกเย็นก็ร่วมทานมื้อเย็นด้วยกันกับคนอื่นๆ ในครอบครัว

และเมื่อกลับมาถึงห้อง ก็จะมีของขวัญวันเกิดไม่กี่ชิ้นวางอยู่

แน่นอนว่าของขวัญพวกนั้นมันเป็นของราคาแพงกว่าของตระกูลอื่นมาก แต่มันก็ผ่านไปอย่างเงียบเชียบด้วยรูปแบบนั้น

“ว้าว ตื่นเต้นจัง!”

“ตรงนั้นมีตัวตลกด้วย! ”

เพราะไม่ใช่งานเลี้ยงทั่วไป แต่เป็นงานปาร์ตี้วันเกิดของเด็ก ดังนั้นจึงมองเห็นเด็กๆ ชนชั้นสูงตระกูลอื่นอยู่มากมาย

อย่างที่สองแฝดพูด มีตัวตลกคอยเอนเตอร์เทนพวกเด็กๆ ให้สนุกกันอยู่จริงๆ

“ว่าแต่ทำไมคนถึงได้มาเยอะแบบนี้ล่ะ”

คนทั้งหมดนี่ไม่มีทางมาเพื่อแสดงความยินดีเนื่องในวันเกิดของเธออย่างบริสุทธิ์ใจแน่นอน

ต่อให้บอกว่ามีคนมากมายที่อยากมาร่วมงานเลี้ยงที่ตระกูลลอมบาร์เดียเป็นเจ้าภาพก็ตาม แต่มันไม่ใช่งานที่สำคัญขนาดจะทำให้พวกชนชั้นสูงบั้นท้ายหนักพวกนั้นพาลูกหลานของตัวเองมาร่วมกันแบบนี้หรอก

เธอหันไปมองรอบๆ งานเลี้ยง พยายามค้นหาเหตุผล แต่แล้วใครบางคนก็สะกิดไหล่ของเธอ

“เทีย สุขสันต์วันเกิดนะ”

“ลาลาเน่”

ลาลาเน่วันนี้ม้วนผมเป็นลอนอย่างงดงาม ดูแล้วสวยยิ่งกว่าวันไหนๆ

“คนในครอบครัวอยู่กันทางด้านหน้าโน่นแน่ะ ไปกันเถอะ”

ลาลาเน่วัยสิบเอ็ดขวบจับมือเธอไว้ ก่อนจะเริ่มพาเดินไปยังทิศที่นางชี้ไปเมื่อครู่

“พวกเราไปด้วย!”

สองแฝดที่มัวยุ่งอยู่กับการหยิบผลไม้ที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับรองท้องก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น รีบวิ่งตามหลังเธอมาติดๆ

แต่ดูเหมือนการที่เด็กสี่คนจะฝ่าฝูงชนที่อยู่กันแน่นเต็มงานเลี้ยงไปจนถึงด้านหน้า เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยสักนิด

“โอ๊ะ?”

แต่แล้วเรื่องแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น

ผู้คนที่มัวแต่หัวเราะพูดคุยกันในกลุ่ม ทันทีที่พวกเราเริ่มขยับตัว พวกเขาต่างก็ขยับแหวกทางให้ราวกับทะเลที่ถูกผ่าครึ่ง

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตระหนักได้ถึงการมีตัวตนของพวกเธออยู่ก่อนแล้ว

แตกต่างจากเธอที่ตกใจเล็กน้อย ลาลาเน่กับสองแฝดดูจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างดี

เป็นเพราะท่านพ่อไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมพบปะผู้คนเท่าไหร่ เธอจึงแทบไม่เคยได้เข้าร่วมงานเลี้ยงที่พวกชนชั้นสูงมารวมตัวกันบ่อยนัก

แต่พวกลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ไม่ได้เป็นแบบนั้นพวกเขาติดตามพ่อแม่ไปร่วมงานเลี้ยงแบบนี้อยู่บ่อยครั้งเหมือนอย่างที่เบเลซักทำเมื่อคราวก่อนเมื่อเดินฝ่าไปด้านหน้าทั้งๆ ที่ได้รับสายตาให้ความสนใจของผู้คน ก็เห็นคนในตระกูลลอมบาร์เดียยืนอยู่อย่างที่ลาลาเน่บอก

ชานาเนส เบเจอร์ และลอเรนซ์ ทุกคนต่างก็รวมตัวกันอยู่ที่บริเวณหนึ่ง

พอเห็นแบบนี้แล้ว ทุกคนดูโดดเด่นกันจริงๆ

ไม่ว่าข้างในจิตใจจะเป็นยังไงก็ตาม แต่มองจากไกลๆ แบบนี้ ก็สมควรแล้วที่พวกชนชั้นสูงตระกูลอื่นจะปรารถนาอยากได้คนของลอมบาร์เดียที่ยืนรวมตัวกันอยู่

คำถามของเธอทำให้ท่านปู่ตื่นตระหนกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ

“เรื่องนั้น…เห็นว่างานจะเลิกช้านิดหน่อย แวะไปที่โรงงานทอผ้าแล้วจะตรงมาเลย เดี๋ยวก็คงมาถึงแล้วละ”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

การที่กิจการของท่านพ่อประสบความสำเร็จนั้นน่ายินดีกว่าปาร์ตี้วันเกิดแบบนี้เป็นร้อยเท่า

ท่านปู่มองเธอยิ้มๆ แล้วจึงหยิบแก้วที่วางอยู่ข้างหน้าขึ้นมาชูขึ้นสูง

ทั่วโถงงานเลี้ยงที่เคยส่งเสียงดังโหวกเหวกพลันเงียบลงอย่างน่ามหัศจรรย์

“เอาละ ในเมื่อตัวเอกงานวันเกิดมาถึงแล้ว ถ้างั้นก็เริ่มงานเลี้ยง…”

แต่แล้วในตอนที่ท่านปู่ดึงความสนใจของผู้คน ตั้งใจจะประกาศเริ่มงานเลี้ยง

ประตูงานเลี้ยงที่ถูกปิดแน่นหลังจากที่เธอเดินเข้ามาก็ถูกเปิดออก ก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามา

ตอนแรกนึกว่าท่านพ่อมาถึงแล้ว แต่คนที่กำลังเดินอย่างภาคภูมิบนพื้นพรม และดึงความสนใจไปจากทุกคนกลับไม่ใช่ท่านพ่อ

“อะไรกัน…”

เธอพึมพำด้วยความตื่นตระหนก

เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการที่สายตาหลายร้อยคู่จับจ้องไปที่ตนเองค่อยๆ เดินเข้ามาข้างหน้าเธออย่างเชื่องช้า ก่อนจะเป็นฝ่ายกล่าวทักทายก่อน

“สวัสดี ฟีเรนเทีย”

ท่านปู่กล่าวว่า สิ่งสำคัญเหนือเรื่องที่น่ายินดีคือขึ้นอยู่กับว่าใครมาร่วมแสดงความยินดี

เธอเงยหน้ามองท่านปู่ รู้สึกอยากจะถามท่านขึ้นมา

คือว่า ท่านปู่คะ

แล้วถ้าเจ้าชายลำดับที่หนึ่งที่ไม่ได้เชิญดันโผล่มาในฐานะแขก มันจะเป็นยังไงล่ะคะเนี่ย

Related